Mark Kozelek is een begenadigd singer songwriter. Het maakt niet uit of hij zijn schrijfsels opneemt en uitbrengt onder zijn eigen naam, die van Red House Painters of zoals in dit geval Sun Kil Moon. Want ook op dit zesde album onder de naam van Sun Kil Moon ligt het niveau weer ongekend hoog. Zo hoog zelfs, dat je je kunt afvragen of er dit jaar nog een singer songwriter opstaat die dit album nog gaat overtreffen. ‘Benji’ is namelijk een album van ongekende schoonheid geworden.
De instrumentatie op het album is spaarzaam, maar de verhalen die Kozalek met die minimale middelen weet te vertellen bezitten een ongelofelijke rijkdom. Verhalen over familie, vrienden en kennissen van Kozalek, die direct tot de verbeelding spreken, ook al ken je de goede mensen niet. Ben, Richard, Micheline en Jim. Na dit album ben je begaan met hun lot. Ook de liefde voor zijn vader en moeder wordt bezongen. Dat lijkt heel cheesy, maar zo klinkt het zeker niet. Kozalek’s teksten zijn namelijk zo direct en to the point dat het nooit ‘zweverig’ of ‘geitenwollensokkerig’ gaat klinken.
Bekendste brothers in crime op dit zesde Sun Kil Moon album zijn voormalig Sonic Youth drummer Steve Shelley en collega singer songwriter Will Oldham. Shelley voorziet het album waar nodig van percussie en Oldham neemt in drie nummers de backing vocals voor zijn rekening.
Heel erg mooi en apart is het maar liefst 10 minuten durende ‘I watched the film The Song Remains the Same’. Een nummer over de ‘roaring Les Paul’ van Jimmy Page en de ‘thundering drums’ van John Bonham, maar ook een nummer over opgroeien en de vergankelijkheid van het leven.
Ook mooi zijn de jazzy blazers op het afsluitende ‘Ben’s my Friend’. Zo heeft eigenlijk ieder nummer wel wat op ‘Benji’ en is het moeilijk uitschieters aanwijzen. Ik wil dan ook iedereen met een voorkeur voor somber ingestelde singer songwriters op het hart drukken dit album eens een kans te geven. Je zult me dankbaar zijn.