Een lange rij muziekfanaten staat tijdens een regenbuitje in de rij om door het ietwat knorrige beveiligingspersoneel toegelaten te worden bij de Electric Ballroom in Camden: veel Britser kan een festival niet beginnen. Het betekent voor velen de aftrap van de derde editie van het Londense Desertfest, dat dit jaar dusdanig goed is ingepland dat het het ultieme excuus voor de Nederlander vormt om te ontsnappen aan Koningsdag.
Scroll naar beneden voor de foto’s of klik hier voor de compete set op facebook.
Vrijdag
Zij die de regen trotseren, beginnen hun festivalweekend bij de Electric Ballroom met een instrumentale masterclass van Monkey3, dat vorig jaar het alom geprezen album The 5th Sun uitbracht. Dat het Zwitserse kwartet na twaalf jaar trouwe dienst met een gloednieuwe bassist op het podium staat, is niet te merken: de ene melodieuze stonerjam volgt de andere op en het is dan ook geen wonder dat de mannen al op de affiche gezet zijn voor de eerste Belgische Desertfest editie die van 10 t/m 12 oktober zal plaatsvinden in de Antwerpse Trix.
Net als Monkey3 is Sasquatch eveneens een bekend gezicht in de jaarlijstjes. Met een nieuw album op zak, de nodige zorgvuldig gepositioneerde Southern-Rock grooves en een podiumgeest die zich het best laat vergelijken met Danko Jones vormen de Amerikanen zonder twijfel een van de hoogtepunten van de eerste van de drie Desertfest dagen.
Zaterdag
Anciients at Desertfest 2014 (Electric Ballroom)
Rise and shine! Op de zaterdag begint het stevigere beukwerk namelijk (voor Engelse begrippen) al vrij vroeg. Nog fris en fruitig worden de drie podia van Desertfest al vanaf half drie in de middag bestormd door enthausiastelingen die geen seconde willen missen van Slabdragger of Anciients. Die laatste maakt zijn met Heart Of Oak verworven faam meer dan waar, daar de vier Canadezen hun publiek drie kwartier lang alle hoeken en gaten van de zaal laten zien.
Even later is het de beurt aan Anciients’ tourmaten ASG om de Ballroom te vullen met hun monsterriffs. Ook zij gooiden hoge ogen met recent werk: Blood Drive kon rekenen op menige toptien notering in 2013. Of een prachtige album zich al dan niet leent voor een liveshow is altijd maar de vraag. Een vraag die in het geval van ASG gelukkig volmondig met ‘ja’ kan worden beantwoord.
De ontspannen psychedelische rocksound van Samsara Blues Experiment komt als geroepen: de Duitsers vormen een meer dan welkome adempauze in een dag die zich laat opsplitsen in twee keiharde stonerrock etappes. Waar de eerste etappe succesvol wordt afgesloten door ASG, wordt de tweede etappe door een bende metalvikingen in het slot gegooid.
Kvelertak mag dan slechts twee albums op de markt hebben die voornamelijk bestaan uit speelse punkriffs en opgevrolijkte black metal, de zeskoppige Noorse formatie blijkt een meer dan waardige dagafsluiter voor Desertfest te zijn. Vijf kwartier lang lijkt de band te beschikken over een onuitputtelijke voorraad energie die het middels onverwoestbare, opzwepende gitaarmelodieën één op één weet te vertalen naar een non-stop feestende mensenmassa voor het podium. Kvelertak verzorgt hiermee het absolute hoogtepunt van de zaterdag.
Zondag
Church Of Misery at Desertfest 2014 (Electric Ballroom)
Op de slotdag komt de climax iets eerder dan verwacht, want het zijn niet de Japanners van Church of Misery noch hun landgenoten Boris die de show stelen. Integendeel zelfs: laatstgenoemde laat met zijn regenboogkleurige rookgordijn, geleende Josh Homme riffs en overmatig ‘Whoo’ en ‘Yeah’ geschreeuw een aantal flinke steken vallen op het hoofdpodium van Desertfest. Wat Steel Panther is voor de hairmetal, lijkt Boris onbedoeld voor de stonerrock te zijn: een parodie van zichzelf.
De muzikale schoonheid komt deze zondag in de vorm van een strakke set van Lonely Kamel, een ode aan Jimi Hendrix door Radio Moscow en een verrassend goed slotstuk van het Duitse trio Grandloom in de zweterige bovenzaal van de Black Heart. Wat ons betreft mogen deze drie Duitsers er volgend jaar zeker weer bij zijn.
Nu we toch in de toekomst kijken: Voor volgend jaar zou het motto ‘better safe than sorry’ niet misstaan. Wellicht dat er met een schuin oog gekeken kan worden naar schoolvoorbeeld Roadburn dat dit jaar niet alleen in de breedte imponeerde, maar tevens hoofdacts programmeerde als Bong en Opeth. Dit motto geldt overigens niet voor de repititieve huis-dj’s in The Underworld, zij zouden er goed aan doen om juist wel wat durf te tonen.