Twee jaar nadat ‘Loma Vista’ in Amerika uitkwam krijgen ook wij eindelijk Family Of The Year’s tweede album in de platenrekken. In de intieme setting van het Depotcafé stelde de band het album voor en jawel, het rook er naar strand en barbecuekruiden.

Altijd fijn wanneer ook het voorprogramma de moeite is. Willy Mason palmde met zijn gitaar en warme soulstem de harten van het publiek in. Met verhalen over wegrennen uit plattelandsdorpjes en lange reizen leek het wel een soundtrack bij Jack Kerouac’s beatnovelle ‘On The Road’. Hoewel de term singer-songwriter tegenwoordig een wat wrange nasmaak heeft – met dank aan menige ‘talent’show op televisie – toonde Mason dat hij uit het goede hout gesneden is.

Nadat hun jeugdvriend van het podium slenterde kwam Family Of The Year op. Westcoastpop pur sang die niet verrast maar wel gemakkelijk luistert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de groep al mocht openen voor Mumford & Sons, Edward Sharp & The Magnetic Zeros en Grouplove.    Ze putten deels uit dezelfde thematiek als hun voorprogramma en voegen daar de dynamiek van het bandleven aan toe. ‘Loma Vista’, dat tijdens de tour van hun debuut’ Songbook’ ontstaan is, werd bijna integraal gebracht naast enkele nummers uit hun debuutplaat.

Live klonk dat allemaal wel aardig, al werd de vaart nogal vaak uit het optreden gehaald. Ongemakkelijke praatjes met het publiek en een onevenwichtige setlist – uptemponummers ‘St. Croix’, ‘Buried’ en ‘The Stairs’ passeerden al in het eerste kwartier – waren daar de voornaamste oorzaken van. Als de groep de ambitie koestert om grotere zalen en bijhorend publiek te bekoren zullen de nieuwe nummers van wat meer schwung moeten worden voorzien. Desalniettemin hebben ze met ‘Living On Love’, ‘In The End’ en radiohitje ‘Hero’ al de nodige meezingers. De bisronde werd ingezet met het akoestische, door de broers Joseph en Sebastian Keefe gezonden ‘Summer Girl’. Zoveel bromance werd de zanger fataal en een slappelachbui betekende een vroegtijdig einde. Tijdens het nieuwe nummer ‘Roadcrush’ sprong zangeres Christina Schroeter even in het publiek en tijdens afsluiter ‘Diversity’ kwam Willy Mason nog even op zijn tamboerijn slaan. Zo kregen we een mooie afsluiter van een band die voorlopig nog zoekend en onderweg klinkt. Geen pottenbrekers, wel een aangenaam optreden: een zomerbries in een glas water.