The Hold Steady was iets minder dan tien jaar geleden het best bewaarde geheim van de New Yorkse undergroundscene. Pitchfork, Concequence of Sound en alle andere blogs schreven wekelijks over de talentvolle band, al bleef een internationale doorbraak uit. Zeker gezien de kwaliteit van debuutplaat Almost Killed Me was dat erg jammer. In 2006 kwam de doorbraak er dan eindelijk wel. Boys and Girls in America haalde in Nederland de staart van de albumlijsten. Niet gek ook. Het album biedt een uitstekende mix van southern- en bluesrock in lijn met Bruce Springsteen en andere eastsiderockers. Het piece-de-resisitance van een band die makkelijk in het gehoor liggende bluesrock naar een hoger niveau heeft getild.
Om te beginnen hebben we dan ook goed nieuws voor de fans! Op het nieuwste album van de band – Teeth Dreams – geen grote stijlbreuk. Sferische rocksongs die het midden zoeken tussen het oudere werk van Springsteen en The Replacements en de moderne countryrockstroom waarvan vooral bands als de Counting Crows de vruchten plukken. Mocht je nu erg enthousiast zijn geworden gaat Teeth Dreams je zeker bekoren. Een aantal aardige rocknummers passeren de revue. Het stevige openingsnummer I Hope This Whole Thing Didn’t Frighten You bijvoorbeeld. Of het al even harde, bijna tegen folkpunk aanschurende Spinners. En voor fans van meer rustige nummers hebben we bijvoorbeeld single The Ambassador, dat doet denken aan Biffy Clyro en zo de veelzijdigheid van de New Yorkers aangeeft. Tekstueel springt vooral On With the Business eruit, dat het miserabele bestaan van een middle-of-the-road drugsdealer uit Noord Amerika beschrijft. Als we het allemaal optellen valt er voldoende te genieten op de nieuwe Hold Steady.
Als we aan het einde van het album zijn aangekomen, het ietwat gezapige epos Oaks, moeten we wel ook wat minpuntjes aanstippen. Allereerst is het songmateriaal allemaal best redelijk, maar ontbreken een aantal écht écht goeie songs. Doordat het materiaal allemaal wel erg vlak is afgemixt mist ook iedere vorm van dynamiek op de nieuwe Hold Steady. Dat brengt ons gelijk bij het tweede punt: het is allemaal niet slecht, maar ook niet écht goed. Het is meer van de al bekende Hold Steady-formule, maar zonder heel erg veel relevante vernieuwingen. The Hold Steady lijkt definitief de machine te hebben geparkeerd op de countryrocksnelweg waarop de band al jaren maar langzaam vorderingen maakt.
Conclusie: The Hold Steady levert met Teeth Dreams een voldoende countryrock album af. Paar aardige nummers, lekkere sfeer en met name prima gitaarwerk. Daartegenover helaas teveel matige nummers en te weinig vernieuwing. Teeth Dreams is meer van hetzelfde en totaal niet vernieuwend. Voor een band die ooit hét geheim van underground New York was stelt dat teleur. De volgende keer minder Hold en meer Steady, alstublieft.