Aanstaande zomer ziet het nieuwe album ‘Futurology’ het levenslicht. Plaat nummer 12 alweer sinds het debuut ‘Generation Terrorists’ uit 1992. Blijkbaar hadden de Manic Street Preachers de behoefte om nog voor de release op pad te gaan voor een reeks aan liveshows. In april voor een aantal UK shows en in mei de overstap naar het vasteland, waarbij dit keer eens niet alleen Amsterdam als vanzelfsprekende stop werd aangegrepen, maar ook De Effenaar in Eindhoven. Geen verkeerde keuze gezien het bordje uitverkocht op de deur.
Public Service Broadcasting imponeert
Alvorens de ‘Manics’ aantreden mag het relatief onbekende Public Service Broadcasting zijn ding doen. Hoewel nog onbekend, weet het duo (Wrigglesworth voornamelijk op drums en J. Willgoose zorgt voor de gitaar, samples en toetsen) uit London de aandacht toch direct te grijpen.
Een groot scherm tussen de twee muzikanten ‘broadcast’ voortdurend stokoude propaganda en informatieve ‘public’ information video’s. Het filmische aspect en de retro inslag past geweldig bij de perfecte samensmelting van gitaar, drums en samples dat het midden houdt tussen synthpop, progrock en indierock.
Manic Street Preachers missen unieke kans
Een uitverkochte Effenaar, een band die op het punt staat een nieuw album te releasen en een setlist gevuld met een dwarsdoorsnede van het complete oeuvre. Tel daar de beschikking van een behoorlijk aantal dikke hits en de status als belangrijke britpop/rock pionier bij op. Dan lijken alle signalen op groen te staan voor een bijzonder avondje. Niets is echter minder waar aangezien band met de gekozen insteek wel erg op veilig speelt en alle risico’s uit de weg gaat. En tja, de avond verloopt zelfs een beetje zielloos.
Bovenstaande klinkt wellicht wat negatief en natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel. Daarvoor zijn de Manics te geroutineerd. Als je de set kunt openen met ‘Motorcycle Emptiness’ gevolgd door ‘You Stole the Sun from my Heart’ dan heb je de aandacht van het publiek al snel te pakken. Daarna breekt diezelfde routine de band wat op en daarmee verslapt de aandacht. Zelden dat het publiek tussen en tijdens de nummers zo rumoerig leek en op deze zaterdagavond vooral onder het genot van een biertje de afgelopen week onderling lijkt door te nemen. De band laat speltechnisch de nodige steekjes vallen en de keuze om onuitgebracht materiaal te spelen (‘Europa Geht Durch Mich’ van het aankomende Futurology) helpt ze ook al niet.
Het prachtig uitgevoerde ‘Rewind the Film’ pakt daarna de aandacht weer even stevig vast en ook ‘Your Love is not Enough’ en ‘A Design for Life’ kunnen op de goedkeuring van het publiek rekenenen. De interactie met de zaal is prima (“hebben we hier ooit eerder gespeeld?”) en het geluid is dik in orde. Met het akoestisch intermezzo maakt zanger/gitarist/fronman James Dean Bradfield het zich echter weer onnodig moeilijk en hij lijkt zowaar enigszins opgelucht als drummer Sean Moore en bassist (en clown) Nicky Wire zich weer bij hem voegen. The Welshmen maken vervolgens de set braaf af, waar ‘Tsunami’ en ‘You Love Us’ op de meeste respons mogen rekenen.
Geen toegift
Het is de Manic Street Preachers vervolgens te prijzen om niet voor het afgezaagde encore ritueel te gaan, maar gewoon de set af te sluiten met het scheurende ‘Motown Junk’ en de dikste hit uit het repertoire ‘ You Tolerate This Your Children Will Be Next’. Niks toegiften, gewoon doorspelen. Dat zouden meer bands moeten doen. Uiteraard wordt deze laatste megahit luidkeels en zelfs euforisch door de hele zaal meegezongen en verdwijnt plots dat onbehagelijke gevoel; dat gevoel dat deze show stiekem veel beter had kunnen (moeten?) zijn.
Tekst: Reno van der Looij | Foto’s Elke Teurlinckx