Moss in de Mezz. Naast dat het best lekker bekt, is het al de derde keer dat de Amsterdamse band de Grote Zaal goed vol krijgt. Album nummer vier We Both Know the Rest is Noise is inmiddels een paar maandjes uit en wordt (weer) massaal geroemd (ook Counter Culture schreef een lovende recensie). Niets kan een perfecte indiepop-avond in de weg staan toch?
Met vier albums op zak heeft de band rondom zanger Marien Dorleijn genoeg materiaal om uit te putten, al blijft het debuutalbum vertrouwd onaangeroerd. Wat minder vertrouwd is de nieuwe bassist Koen van de Wardt, al lijkt hij hij zich al helemaal op zijn plaats te voelen en doet hij Jasper Verhulst direct vergeten. Op vocaal gebied heeft Moss met Koen zeker niet ingeleverd en is het opvallend hoeveel zijn stem op die van Marien lijkt.
Een twintigtal songs leunend op de laatste plaat passeren in hoog tempo de revue. Een charismatische frontman zal Marien Dorleijn nooit worden – de communicatie met de zaal is minimaal – maar zijn karakteristieke stem blijft indrukwekkend en altijd loepzuiver. Datzelfde geldt voor de strakke drumritmes van Finn Kruyning. Dat je na afloop kan klagen over het ontbreken van bijvoorbeeld Silent Hill van doorbraakplaat Never Be Scared/Don’t Be a Hero zegt eigenlijk genoeg over de kwaliteit van Moss’ materiaal. De aankleding op het podium is door het gebruik van oude beeldbuizen met daarop zwart-wit visuals vindingrijk. Knap hoe ze in de huidige tijd hier origineel mee kunnen zijn.
Maar helaas: dit is geen vijf-sterren-recensie en dat ligt voornamelijk niet aan Moss zelf. Het publiek blijkt vanavond meer dan eens de spelbreker. Door het rumoer krijgen subtiele songs niet de aandacht die ze verdienen en hoop je dat “het volgende nummer a.u.b. up-tempo is”. Doodzone want ook intiem materiaal zoals Tiny Love is van ongekende kwaliteit. De concertervaring moest het weer eens afleggen tegen een gezellige zaterdagavond.
Met een breed uitgesponnen Bruised gevolgd door een imposante jam eindigt Moss de avond. Even daarvoor hebben ze met New Shape een nieuwe live-favoriet te pakken. Een moddervette bas van Koen aangevuld met synths, vocal effects en een tegendraadse dancebeat. Moss behoort tot de Nederlandse top en daar hebben ze hitje I Apologise (Dear Simon) niet voor nodig. Die had het publiek ook niet verdiend trouwens.