Kent u de Britse band Feeder nog? De band uit Wales maakte eind jaren ’90 een stormachtige ontwikkeling door en bood stevige concurrentie voor het toen vergelijkbare opkomende bandje Coldplay. Na drie albums met de platinastatus in het Verenigd Koninkrijk verdween Feeder echter weer net zo snel van de radar als het zich daar had aangediend. In 2012 gaf de band er, na een aantal moeilijke jaren, zelfs helemaal de brui aan. Voor zanger Grant Nicholas eindelijk ruimte om een soloalbum te maken.
Yorktown Heights is het eerste solowerk van Nicholas na het uiteenvallen (of de hiatus) van Feeder en start gelijk veelbelovend. Het akoestische Soulmates, met minimale muzikale ondersteuning, prachtige tekst en het troostende stemgeluid van Nicholas, is het vroege hoogtepunt van Yorktown Heights. Een nummer om bij weg te dromen of, zoals Nicholas de moodstate zelf beschrijft, ‘Close your eyes and feel at peace, for a moment free’.
Na deze prima albumopener wordt het toch wat minder als Nicholas zijn ondersteuningsband vraagt om mee te doen. Het is allemaal de moeite van het luisteren absoluut wel waard, maar de oerdegelijke band en de ietwat zeurige stem van Nicholas zijn muzikaal nou niet de allerspannendste combinatie allertijden. Toch halen genoeg nummers ruimschoots de ballotage. Op het tweede nummer van het album, Hitori, valt met name het loepzuivere geluid van Nicholas op. Als de band en het album in het midden wat ruiger worden – elektrische gitaar erbij, bandleden die de tweede stem zingen – komt Nicholas in de buurt van zijn band Feeder. De uitstekende tracks Robots, Vampires en Joan of Arc refereren duidelijk aan Feeder en jaren ’90 indiepopcollega’s als Travis, Go-Betweens en Coldplay. Ook Time Stood Still zou bepaald niet misstaan op menig Feederalbum.
Maar echt indruk maakt Nicholas pas weer als hij voor slottrack Safe in Pace… zijn band weer weggestuurd. Een prachtige, rustieke slottrack die bijna gezien kan worden als logisch gevolg op Soulmates en de rest van het album. De cirkel is rond, net als dit album ondanks een grote diversiteit aan muzikale én tekstuele referenties ook prachtig rond is. Heeft Nicholas dan de spannendste plaat ooit gemaakt? Zeker niet, maar uit de ruïnes van Feeder heeft Grant Nicholas een consistent geluid weten te ontwikkelen, en een album dat een absolute must is in de platenkast van eenieder die Feeder een warm hart toedroeg in de prachtige jaren ’90. Een ideaal album voor de regenachtige zondagmorgen. Laat de herfst maar beginnen!