Langzaam ontwaakt het festivalterrein. De rij voor de koffiekraam is langer dan die voor het Louvre op een warme zomerdag. Verfromfraaide hoofden kruipen langzaam brandende tentjes uit en de katerkreukels worden uit gezichten gestreken. Dag 1 van Lowlands 2014 staat op het punt om los te barsten. Met liters water en paracetamol als ontbijt en een dag vol fijne mensen en muzikale ontdekkingsreizen in het vooruitzicht.
Blood Red Shoes mocht dit jaar aftrappen in Alpha. Bloedheet was het wel, maar dat was in eerste instantie niet te danken aan het duo. De plaat ‘Made A Mistake’ was behoorlijk op zijn plaats, want veel enthousiaste bezoekers dropen vrij snel af. De vocabulaire van Laura-Mary leek uit niet meer te bestaan dan ‘oe-hoe’ en ‘made a mistake’. Een matige opener dus. Totdat het volgende nummer erin knalde. De niet te evenaren dynamiek tussen de twee werd ineens heel goed zichtbaar en de show werd elk nummer beter. Het publiek werd langzaam wakker en zo werd de dag uiteindelijk prima gestart.
In de schaduw van Dan Croll was het de beurt aan Rico & A.R.T. Ze gaven in Bravo de aftrap van een aardig jazzy-raggae-hip-hop-fuifje. Je moet houden van vage Nederlandse lyrics als ‘Je kent me van de Fruitella. En van de ranja.’, maar soit. Ze komen er wel mee weg. Er hangt een heerlijke vibe en als je de lyrics filtert is het net alsof je op North Sea Jazz staat. Totdat de saxofonisten hun laatste adem hebben uitgeblazen. Dan verandert het in een bouncy hip-hop set. Doable, maar na 4 plaatjes ben je er wel op uitgekeken.
The Asteroids Galaxy Tour gaf feestgarantie in de Alpha. Een schuddende, ramvolle Alpha, wel te verstaan. Loepzuiver en geen festivalbezoeker die stil kon blijven staan. Of z’n bier recht kon houden. Meer woorden hoeven we hier niet aan vuil gemaakt te worden. Dit was gewoon goed.
Nothing beats a bassdrum die je in elke vezel van je lichaam voelt doordenderen. Bring Me The Horizon bracht een lekker portie teringherrie, voorgeschoteld op een bordje pubermetal. De gemiddelde leeftijd van het publiek doet niet onder aan de enorme energieboost die je hiervan krijgt. Een portie metal heeft wat ons betreft meer effect op je gemoedstoestand dan 5 dubbele espresso. En dat hadden we nodig.
“I forgot the band. I’m sorry.” Dave Hause stond in zijn ups op het podium met een gitaar om zijn schouder. Maar nie-mand vond dit erg. Dit was de allergrootste verrassing van de dag. Wat er uit deze man kwam, was een klap in het gezicht. Eén met een gouden vuist, wel te verstaan. Niet alleen barstte zijn plaatjes uit elkaar van passie, hij was ook nog eens heel grappig. Gelukkig maar, want die kippenvel en traanogen moesten toch een beetje gecompenseerd worden. De interactie met zijn publiek was fantastisch. Opzich niet heel gek voor een punkrockveteraan. Hij wist zijn diehard fans er precies tussenuit te pikken. En een meisje dat zwaar onder invloed uit de maat stond te klappen, welke hij vervolgens volledig door de zeik haalde. Een dronken festivalganger moest zijn koningsmantel aan mister Hause afstaan. “I got news for you buddy. I’m the king of Holland now!” Iedereen beaamde dat. He was. And still is. Dave Hause = KING.
(Sorry dat we jullie hier niet voor hebben gewaarschuwd in de preview. Hier had je bij moeten zijn om te geloven hoe goed het is. Maar a.s. woensdag treedt hij op in Bitterzoet, Amsterdam. Herkansing!)
Imagine Dragons bracht een volgende aangename verrassing. Niet dusdanig mindblowing als Dave Hause, maar wel degelijk kriebelverwekkend. Waar de band vorig jaar hun passie had ingeleverd voor een ontzettend commerciële sound, was deze dit jaar in vol ornaat wedergekeerd. En HOE! Eén grote jamsessie, live op het podium. Ver om de Alpha heen stonden mensen in het zonnetje mee te genieten van de emotie die de band in hun muziek legde. Er was geen schrijntje top-40-hit terug te horen in de versie van It´s Time die ze ten gehore brachten. Tussen de briljante sessies door werd nog even verkondigd dat dit voorlopig het laatste optreden is, omdat de draken gaan werken aan hun tweede album. En uiteraard renden er hordes gillende meisjes naar de tent toen een briljante drumsolo van Daniel Platzman overging in On Top Of The World. Over twee jaar is deze band groter dan Kings of Leon. Mark our words.
De Zweedse metalband Bombus, bestaande uit vooral heel veel haar, gaf een bescheiden showtje in de Charlie. Ze jinxte de boel een beetje door halfvolle blikjes bier in het publiek te smijten, die natuurlijk binnen no-time terug vlogen en over de headbangende hoofden heen zoefden. Het was wel degelijk vunzige metal, maar meer met een partysaus dan tongen-met-je-schoonmoeder-saus. Jammer, maar wel lekker om even de nekspieren los te headbangen.
(De rest van de foto’s vind je hier: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.754629137908466.1073741868.453877017983681&type=1)
En daarmee kwam, bij het kampvuur met liters bier, een einde aan een dag vol verrassingen in Biddinghuizen. Zonder dat er ook maar een spatje regen is gevallen, terwijl iedereen voorbereid was op een watersnoodramp. Het was mooi.
Vandaag zullen we te vinden zijn bij o.a. Hoffmaestro, Cage The Elephant, The Boxer Rebellion, Volbeat en The National. Tot straks!