‘Magnolia’ heet het tiende album van The Pineapple Thief. Een album waarop het roer flink is omgegooid. Zanger/gitarist/bandleider Bruce Soord kondigde voor de release van het album al aan dat de nummers veel puntiger en toegankelijker zouden uitpakken dan op voorgaande albums. Niks geen lang uitgesponnen nummers meer. The Pineapple Thief opereerde in het verleden veelal in de schaduw van andere Kscope grootheden als Anathema en Steven Wilson. Met name het geluid en de stijl van Anathema lijkt op dit album als ijkpunt te zijn genomen. En het moet gezegd, The Pineapple Thief doet op wat ‘Magnolia’ wat Anathema op ‘Distant Sattelites’ verzuimde te doen. De band laat de songs ademen. Of dit de band ook een groter publiek gaat opleveren zal de toekomst moeten uitwijzen. Aan ‘Magnolia’ zal het in ieder geval niet liggen.
De band opent voor haar doen in ieder geval lekker fel met ‘Simple as That’ en ‘Alone at Sea’. Sowieso trekt de band wat feller van leer dan op eerdere albums. Zo bevatten ‘Breathe’ en ‘Sense of Fear’ lekker pittige riffs. Ook het titelnummer met zijn strijker partijen en ‘The One You Left to Die’, waar de oude progelementen nog het meeste op de voorgrond treden, zijn van grote klasse. Echter het mooiste nummer van het album heeft de band tot het laatst bewaard. Het afsluitende ‘Bond’ doet met zijn heerlijke blazers partij de haren op de armen recht overeind staan.
En natuurlijk zullen er fans van het eerste uur zijn die zeggen dat de band haar ziel aan de duivel heeft verkocht. Boeien! Als die uitverkoop zo een mooi album oplevert, dan mag de duivel van mij daar best een mooie bankrekening aan overhouden. Mensen die na beluistering van Anathema’s laatste album teleurgesteld achterbleven, dienen er verstandig aan dit album eens een kans te geven. En mensen die het laatste album van Anathema geweldig vonden, kunnen ‘Magnolia’ zonder meer blind aanschaffen.