Als belangrijkste ingrediënten mixen we de bombastische stadionrock van Muse met de Djent-metal van bijvoorbeeld Meshuggah en/of Textures. Vervolgens een snufje Deftones en een theelepeltje The Mars Volta. Voeg om het geheel op smaak te brengen een scheutje prog-rock en post-metal toe. Tadaa! het recept voor het album Supra. Nu bepaald de kok uiteindelijk de smaak en kwaliteit van het gerecht uit deze bestandsdelen. Dioramic blijkt in de uitvoering een ware meesterkok met een dik verdiende Michelin ster. Vooruit, wellicht wel twee sterren. Als je van al deze invloeden een dergelijk coherent genietbaar geheel kunt maken, dan heb je wat in je mars.
En hoewel bovengenoemde invloeden natuurlijk bepaalde verwachtingen opwekken, is Dioramic nergens een kopie van eerder genoemde acts. De vier Duitsers uit Kaiserslautern hebben een zeer eigentijds geluid weten te ontwikkelen, waarbij strakke staccato riffs in heftige metal passages af worden gewisseld met sfeervolle rustige (soms bijna ambient) intermezzo’s waar de keyboard partijen wat prominenter naar voren komen.
‘The Calm Before’ bouwt bijvoorbeeld behoedzaam naar een eruptie van geweld. ‘Capets on the Walls’ kenmerkt zich weer door fantastisch tegendraads gitaarwerk en bruut drumgeweld en in ‘The Storm’ steken wat metalcore elementen uit het verleden de kop op. Opener Xibalba bevat alle typische Dioramic elementen en stuitert alle kanten op. Een schril contrast met de prachtige ingetogen afsluiter ‘Vortex Reflex’, wat tevens het meest toegankelijke nummer van de plaat is.
Een nog niet eerder genoemde, maar belangrijke troef op dit album zijn de vocalen. De gevarieerde grunts worden afgewisseld met, al dan niet, ingetogen cleane zang, waarbij de meerstemmige stukken soms zelfs aan Queen doen denken. Dioramic heeft een heel bijzonder en boeiend on-Duits werkstuk afgeleverd met louter hoogtepunten. Op z’n Duits gezegd: Geil!