Iedereen maakt wel eens een slechte beurt. Zo ook het Engelse progrockcollectief Amplifier op Graspop eerder dit jaar. De heren maakten een uitgebluste en ongeïnteresseerde indruk. Ok, er stond dan wel amper publiek in de Metaldome, maar je mag van een professionele band toch op z’n minst verwachten dat ze die mensen dan op hun wenken bedienen. De band koos er echter voor om vrijwel alleen obscuur en nieuw materiaal te spelen. Een slechte voorbode voor het nieuwe album? Nou, nee hoor, dat valt gelukkig reuze mee. Na enkele luisterbeurten mogen we dan wel concluderen dat de heren niet weten te tippen aan het niveau van magnus opus ‘The Octopus’, maar teleurstellen doen ze zeker niet.
Ten opzichte van voorganger ‘Echo Street’ is ‘Mystoria’, zoals dit vijfde album heet, een stuk luchtiger. De sfeer is minder beklemmend en zwaar, maar eerder vrolijk. Dit wil niet zeggen dat het album soft is. Het album is juist een stuk heavier als het wat meer ingetogen ‘Echo Street’. Instrumentale albumopener ‘Magic Carpet’, met vingervlug gitaarwerk van Sel Balamir en Steve Durose, hakt er bijvoorbeeld direct goed in. Ook in het daaropvolgende ‘Black Rainbow’ en ‘Named after Rocky’ voeren de gitaren de boventoon. Wat eveneens opvalt, is dat de songs voor Amplifier begrippen redelijk kort zijn. Tien nummers in 45 minuten. Dat is heel wat anders dan ‘The Octopus’ met zijn 16 nummers die in totaal maar liefst 120 minuten besloegen. Hierdoor is het album een stuk makkelijker te behappen dan haar voorgangers.
Helaas zijn niet alle nummers even goed. ‘Cat’s Cradle’ valt met zijn miauwstukjes behoorlijk door de mand (of moeten we zeggen kattenbak?). Zo lang hier echter geweldige progpareltjes als ‘Open Up’ en ‘OMG’ tegenover staan, zijn we maar al te graag bereid de heren te vergeven.