Als Utrechtse concertbezoeker blijft het een beetje een weemoedig jaar. Oké, dat nieuwe Vredenburg is op wat geluidslekjes na een nagenoeg perfecte zaal, maar je mist het rock ’n roll-gevoel van dat goeie ouwe kraakpand aan de Oudegracht. De nieuwe zaal is uitstekend geschikt voor moderne acts als Massive Attack en Portishead, maar voor de échte vuige rock ’n roll? Van die shows waar voornamelijk mannen van middelbare leeftijd met zweterige lichamen voor een aromatisch matige ambiance zorgen? Dat past gewoonweg nog niet in de nieuwe Tivoli; je wil niet na zo’n zweetconcert nog met een roltrap (één roltrap, u hoort het goed) via de megalomane doch artistiek fraaie foyer het modern-industriële Utrechtse stationsgebied inlopen.

Gelukkig heeft Utrecht voor dit soort concerten nog een uitstekende zaal. Op het relatief verlaten industrieterrein De Helling, tussen Tolsteeg en het oude centrum in én op steenworp van de Oudegracht heeft Tivoli inmiddels al heel wat jaren een dependance. Gelukkig begint die langzamerhand ook de tekenen des tijds te tonen. Zoals het hoort; langzaam de eerste houtrot, kapotte asbakken in het rokershok, namen met viltstift in de toiletten vereeuwigd, teksten in de muur gekerft; het klopt allemaal. En als we tot onze grote vreugde dan ook nog de bewakers uit de oude Tivoli herkennen, roept een bezoeker hét motto van deze avond uit: “als het zó al begint, wordt het vanavond misschien echt net als vroeger”.

Correcte voorbeschouwing, want de scheidslijn tussen vroeger en nu is bij weinig Nederlandse bands zo dun als bij de bands die zaterdagavond in Tivoli stonden. Waarom vroeger? Shaking Godspeed en Monomyth leveren allebei muziek die duidelijk geënt is op muziek van vroeger. Bij Shaking Godspeed kun je dat het beste omschrijven als bluesrock en herkennen we bijvoorbeeld Led Zeppelin, maar ook Captain Beefhart en – moderner – The Black Keys. Monomyth maakt het nog wel bonter en obscuurder en speelt industriële Krautrock, een muziekstroming die een tijdje erg populair is geweest in Duitsland. Het heeft wel wat van Pink Floyd en The Gratefull Dead, maar gaat een stuk dieper en meer richting drone – onder meer door het compleet ontbreken van tekst.

Waarom nu? Omdat beide bands naar Tivoli komen om tijdens een volledige liveshow een nieuw album voor te stellen. Bij Shaking Godspeed is dat de vierde langspeler, Welcome Back Wolf, een plaat die al een tijdje uit is en op uitstekende reviews kan rekenen. Bij Monomyth is het nieuwe album Further, dat eveneens de handen van de muziekpers op elkaar wist te krijgen. Tel daarbij de bovenstaand beschreven ambiance en het feit dat beide bands een uitstekende livereputatie hebben op en u kunt zich voorstellen dat de bezoekers bij de ingang van deze releaseparty met recht naar deze avond hebben uitgekeken.

Om exact negen uur – niet super rock ’n roll, wel leuk collegiaal – mocht het oudste paard van stal Shaking Godspeed aftrappen. Die band heeft inmiddels in Nederland aardig naam gemaakt in de rockscène. Wat bij ieder optreden van Shaking Godspeed opvalt is het plezier waarmee de heren spelen. De relatief serieuze rockmuziek wordt vaak door zanger Wout Kemkens met een mooie kwinkslag aangekondigd, de heren zien er allermeest vriendelijk uit, en de sfeer is ook absoluut om over naar huis te schrijven. Dat doet overigens niks af aan de kwaliteit van het concert van de Gelderlanders. In het uur dat de heren spelen zijn ze slechts zeer zelden op fouten te betrappen. ‘Oudjes’ – zo worden nummers van meer dan twee jaar oud door Kemkens aangekondigd – worden door de eerste rijen luidkeels meegezongen, en de nieuwe nummers passen uitstekend tussen de ouderen. Sterker nog, de songs van Welcome Back Wolf klinken allemaal net iets scherper, uitdagender en beter dan de oude collega’s. Conclusie: Shaking Godspeed was al een absoluut brevet van kunde op de Nederlandse rockmuziekmarkt, maar bouwt die status alleen maar verder uit met het nieuwe album.

Na de show van Godspeed is het de beurt aan roadies om zich uit te leven. In slechts een halfuur moet de volledige set van Shaking Godspeed worden afgebroken en de volledige set van Monomyth worden opgebouwd. Het mag ook eigenlijk best opvallend heten dat voor die volgorde gekozen is; Shaking Godspeed draait immers als jaren mee en is waarschijnlijk mainstream bekender dan de Haagse dronerockers. Monomyth is echter onder fans van het genre bekend als dé band van de toekomst. De band dook pas in 2012 op maar kan nu al rekenen op een behoorlijke fanschare in binnen- en buitenland. Vooral Duitsland valt behoorlijk voor de Krautrockende Hagenaars. Waarom? Luister nieuwste plaat Further en je hoort het gelijk. Oké, er staan op dat album maar vier nummers, maar dat zijn wel vier mooie gelaagde psychedelische rocktrips, variërend in tijd van rond de tien tot bijna twintig minuten. Het knappe? Monomyth produceert een ongelofelijke bak herrie, maar brengt dat wel met dusdanig veel beleid dat het geen moment ongecontroleerd wordt. Daardoor is de muziek extreem krachtig.

Ook live, zo blijkt. Tivoli is niet meteen door de heren veroverd. Geen makkelijke muziek, en als je de snelle, kortere nummers en de hoge sympathiewaarde van Godspeed gewend bent moet je ook echt wel even schakelen. Het openingsnummer duurt zeker tien minuten, aan zang doet Monomyth niet en ook publieksinteractie komt niet voor in het Haagse woordenboek. Als de band er echt in geslaagd is om het publiek mee te zuigen wordt het langzaam maar zeker een heerlijke avond. Uitstekende nieuwe nummers, op geen fout te betrappen en ondanks lange nummers toch interessant. De setlist lijkt vanavond echt ingericht op het nieuwe werk, en die nummers overtuigen dan ook het meest. Ieder nummer een ontdekkingstocht, iedere keer weer een briljant gitaarrifje; het is absoluut genieten bij Monomyth.

Worden Shaking Godspeed en Monomyth bands die de wereld gaan veroveren? Nee. Gaan deze bands de muziek herdefiniëren? Ook niet. Is het originele muziek? Daar twijfelen we ook wat aan. Waar we niet aan twijfelen? Shaking Godspeed en Monomyth horen momenteel bij de crème de la crème van de Nederlandse rockscene, nemen beiden een uitstekend album mee on tour en zijn live nog veel beter dan op plaat. Twee bands die u live moet zien. Wat ons betreft, mogen ze volgend weekend wel weer terugkomen!

De nieuwe albums van Monomyth en Shaking Godspeed zijn verkrijgbaar in de betere platenzaak. Op 21 november zijn beide bands nog samen te bewonderen in het Burgerweeshuis in Deventer.