Het is vanavond erg druk bij Paradiso: er staat buiten een lange rij mensen te wachten tot zij de Amsterdamse poptempel binnen mogen. Logisch, want vanavond staat Nederland’s sweetheart Ilse DeLange met The Common Linnets in de grote zaal. Het zal voor honderden mensen ongetwijfeld het hoogtepunt van hun dag worden. Ik loop die lange rij straal voorbij, en eenmaal binnen begeef ik mij snel naar de kleine zaal op de bovenste verdieping van Paradiso. Daar staat namelijk één van de hotste punkbands van het moment: The Menzingers.

Bijgestaan door The Holy Mess en The Smith Street Band, touren The Menzingers dit najaar door Europa ter promotie van het nieuwste wapenfeit Rented World. Dat is alweer het vierde album van de band, al kwam de doorbraak pas twee jaar geleden met het fantastische On the Impossible Past. Het eveneens goed ontvangen Rented World bracht de Amerikanen eerder dit jaar al onder andere naar Groezrock, maar nu is het eindelijk tijd voor een headlinetour op het Europese vasteland. Het zal voor de heren een fijne binnenkomer zijn dat deze tweede show al volledig uitverkocht is.

Muzikaal gezien zitten The Menzingers een beetje tussen bijvoorbeeld The Wonder Years en The Gaslight Anthem in. Stevige poppunk, hier en daar wat folk, maar vooral veel rock’n’roll. De band heeft met Greg Barnett en Tom May twee uitstekende vocalisten, waardoor de toch al goed geschreven liedjes extra hard binnenkomen. Over het algemeen straalt het kwartet van nature bijzonder veel energie en muzikaliteit uit, en dat slaat over op hun fans.

Als de eerste klanken van de populaire single ‘I Don’t Wanna Be an Asshole Anymore’ klinken, barst er voorin het publiek meteen een moshpit los. Zoals je wel vaker ziet bij artiesten van dit kaliber – denk hierbij, naast de eerder genoemde Wonder Years en Gaslight Anthem, aan bijvoorbeeld Chuck Ragan, Dave Hause en Against Me! -, zijn er nauwelijks gelegenheidsmensen in de zaal te vinden: iedereen lijkt elk liedje van begin tot eind te kennen, en laat dat weten door gepassioneerd te zingen en te bewegen.

The Menzingers zijn geen praters. Zo nu en dan spreekt het viertal hun fans kort aan, maar hun shows draaien toch vooral om de muziek. In iets meer dan een uur werkt de band een setlist af van 19 nummers. Dat gaat technisch gezien vrijwel vlekkeloos, want het geluid staat vanavond, met uitzondering van het hoge volume, best goed afgesteld. Zo nu en dan crasht er een crowdsurfer op het podium, maar dat is alledaagse kost voor deze mannen. De show dendert heerlijk voort, met kleine hoogtepuntjes in de vorm van ‘Good Things’ en afsluiter ‘Roots Radicals’, waarvan laatstgenoemde nota bene een Rancid cover is.

De bovenzaal van Paradiso blijkt dan eigenlijk al een maatje te klein te zijn voor The Menzingers. Met hun groeiende populariteit, en de kwaliteit die zij keer op keer leveren, is het slechts een kwestie van tijd totdat zíj in die prestigieuze grote zaal mogen spelen.