In deze vijfde editie van shorts vind je maar liefst zeven microreviews van onder meer de nieuwe Slipknot, Weezer en Inter Arma.

Weezer – Everything Will Be Alright In The End

75/ 100 Weer zo’n album waarop Weezer sorry zegt. Weer een plaat die afrekent met het verleden, waarop de band zich excuseert voor zijn misstappen. Weer een verzameling toptienhitjes en liefdesliedjes die vermomd zijn met zwaar gitaargeluid, catchy riffs en clichématige teksten. Gatverdamme. Toch? Integendeel. Dit is Weezer en Weezer zet op Everything Will Be Alright In The End een album neer dat in de toekomst in één adem genoemd zal worden met die fijne blauwe debuutplaat en het groene platinumsucces uit 2001.

Recensent: Haiko Peters

[bol_product_links block_id=”bol_54422060d5742_selected-products” products=”9200000032780792″ name=”shorts5_1_1″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Porter Robinson – Worlds

61/ 100 Wie beweerde dat EDM (Electronic Dance Music) geen single- of albumtoekomst heeft moet sinds het megasucces van Calvin Harris toch ongelijk bekennen. Er zijn echter weinig kwaliteits-EDM producers die de tijd nemen om te werken aan een volledig album. Tiësto, Armin van Buuren, Hardwell; allemaal kwamen ze nog niet met topalbums. De jonge Amerikaanse producer Porter Robinson heeft in de schaduw van deze topacts in zijn zoektocht naar een gat in de markt zichzelf voornamelijk toegelegd op het produceren in plaats van op het draaien. Met succes, want debuutsingle Language was een aantal jaar geleden nog favoriete dansplaat van menig invloedrijk blog. Op het eerste echte album van Robinson, Words, staan weer een aantal nummers die wij graag eens op de dansvloer willen uitproberen. Divinity, met Amy Millan, is bijvoorbeeld een uitstekend EDM-nummer in lijn met Calvin Harris en Madeon. Het radiogevoelige Sad Machine lijkt ons uitstekend geschikt om veel op de radio te draaien. En onze favoriet is Lionharted, een fijne samenwerking met Urbane Cone, die ondanks een ietwat platte tekst (‘we are the lionharted, so promise that that we’ll fight’) ongeveer een halve eeuw in je hoofd blijft hangen. Het nummer doet overigens wel in bijna plagiaatachtige proporties denken aan Arsenals’ Estupendo. De eendimensionaliteit, de bij vlagen vindingrijk inhoudsloze teksten en het feit dat veel nummers in de buik van het album wel erg veel op elkaar lijken zouden ons bepaald niet aanzetten tot koop van dit album, maar als u Porter Robinson een keer live kan zien om zijn platen op de dansvloer te horen of u de singles van de drie hierboven genoemde nummers kan bemachtigen zouden wij dat zeker niet nalaten. Porter Robinson is namelijk hét EDM-talent van dit moment, maar nog wel een groeibriljant. Wij wedden met u: paar jaar ouder en deze komt bovenaan de albumslijsten.

Recensent: Camiel van Houdt.

[bol_product_links block_id=”bol_54421eda148dc_selected-products” products=”9200000030339912″ name=”shorts_5_1_2″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Death From Above 1979 – The Physical World

82/ 100 Het Canadese duo Death From Above 1979 kent een vreemde historie:  tien jaar geleden lanceerden de twee heren hun debuutalbum om twee jaar later alweer een punt achter de band te zetten. Vijf jaar later, in 2011, werden de onenigheden opzij gezet en werd het dan toch tijd om weer de studio in te duiken en die altijd lastige tweede samen te stellen. Afgelopen zomer kregen zowel trouwe als gloednieuwe fans van de band met hitsingle Trainwreck 1979 het eerste voorproefje van de nieuwe plaat en een maand later lieten de heren met Government Trash duidelijk horen dat The Physical World  een album zou worden dat een waardige opvolger zou gaan vormen van de alom geprezen debuutplaat. Duidelijk is te horen dat de creatieve breinen achter Death From Above 1979 niet stilgestaan hebben: aanstekelijke melodieën, catchy riffs en uptempo drumbeats kenmerken de nieuwe plaat van de Canadezen, die misschien niet al te vernieuwend is, maar door zijn herkenbare muzikale en vocale geluid, tempowisselingen en mix van muziekstijlen nog lang zal blijven heugen.

Recensent: Haiko Peters.

[bol_product_links block_id=”bol_54421f371263c_selected-products” products=”9200000031013642″ name=”shorts_5_1_3″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Inter Arma –  The Cavern

85/ 100 Als het aan Inter Arma ligt, dienen we de rock ‘n’ roll historie te herschrijven. ‘Thick as a Brick’ van Jethro Tull is dan met terugwerkende kracht gewoon een EP’tje in plaats van een volwaardig progalbum. Althans, volgens Inter Arma dan. Hun EP ‘The Cavern’ bevat evenals ‘Thick as a Brick’ slechts een nummer dat maar liefst 45 minuten duurt. Verder lopen alle vergelijkingen scheef natuurlijk. Inter Arma maakt geen met dwarsfluit opgetuigde prog, maar een mix van sludge, post en southern metal. Net als op het vorig jaar verschenen volwaardige album ‘Sky Burial’ ligt het niveau weer hoog, de overgangen tussen de diverse stijlen op dit 45 minuten durende ‘The Cavern’ zijn mooi gevonden en voelen nergens geforceerd aan. Ook erg fijn is de gastbijdrage van Windhand’s Dorthia Cottrell, wiens zang een welkome afwisseling vormt op de oerbrul van Mike Paparo. Fijn album, sorry, EP!

Recensent: Jeroen Voncken.

[bol_product_links block_id=”bol_544220ba7e34b_selected-products” products=”9200000032420668″ name=”shorts5_1_4″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Common – Nobody’s Smiling

74/ 100 Chicago is dezer dagen niet alleen bekend als de plaats waar Obama getogen is, maar ook als dé hoofdstad van de Amerikaanse hiphop. Belangrijkste figuren? Koning Kanye natuurlijk, maar in zijn schaduw doet ook Common het goed. De muziekwereld is hem – helaas – inmiddels wel een beetje vergeten. Niet gek, want sinds de release van Commons meest gelauwerde bijdrage aan het muzieklandschap, Be, zijn er alweer 9 jaren verstreken. Misschien kan rondom Nobody’s Smiling opnieuw aandacht ontstaan voor de voice of the Suburbs. Het onderwerp van de plaat is de treurnis van het leven op straat in Chicago. Waar treuren we op Commons nieuwste dan precies om? Illustratie met een cijfertje: In het weekend van de release van het nieuwe album van Common vonden er in Chicago 84 schietincidenten plaats, waarvan bij ongeveer de helft een dodelijk slachtoffer te betreuren was. Vreselijke statistieken die tot leven komen door de verhalen van Common. Bijvoorbeeld op opener The Neighbourhood, waarin Common met verschillende gasten uit verleden, heden en toekomst de ontwikkeling van Chicago schetst. In de overige nummers tekent Common steeds losse situaties, als een journalistieke noodkreet vanuit de suburbs. Drugsgeweld, gang-shootings en kille liquidaties; het komt allemaal voorbij. Nobody’s Smiling is een schitterende, dystopische noodkreet uit de suburbs van Urban America. En Commons beste plaat sinds Be.

Recensent: Camiel van Houdt.

[bol_product_links block_id=”bol_544220e1e7b30_selected-products” products=”9200000030257024″ name=”shorts5_1_5″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Slipknot – .5: The Gray Chapter

70/ 100Het zijn roerige tijden in het Slipknot kamp, maar het negental uit Iowa komt dan toch eindelijk met het eerste studio-album in zes jaar: .5: The Gray Chapter. De hamvraag bij nieuw materiaal van Slipknot is echter: is er nog wel wat over van de band na het overlijden van bassist en oprichter Paul Gray en het vertrek van drummer Joey Jordison? Is het materiaal op The Gray Chapter beter dan op zijn tegenvallende voorganger All Hope Is Gone? Is de band nog wel in staat om relevante songs te schrijven anno 2014? Gelukkig kunnen al deze vragen beantwoord worden met een volmondig jawoord. Wie verder luistert dan het zwakke intro van het album, de sporadische Stone Sour uitstapjes en de nieuwe drumpartijen, hoort vooral een band terug die voor het eerst in tien jaar tijd weer een goede indruk achter laat.

Recensent: Haiko Peters.

[bol_product_links block_id=”bol_544220fea1e03_selected-products” products=”9200000032548244″ name=”shorts5_1_6″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Iamthemorning – Belighted

70/ 100 Iamthemorning is een Russisch duo bestaande uit Gleb Kolyadin (piano, keyboards) en Marjana Semkina (vocalen). De band maakt een soort van akoestische kamerpopprog. Hoe dat klinkt? Denk met name aan The Dresden Dolls en Kate Bush, maar ook aan Philip Glass en Porcupine Tree. Laatstgenoemde vooral omdat we Gavin Harisson (o.a. Porcupine Tree en King Crimson) op dit album achter de drums aantreffen. En juist die Harisson geeft de nummers op dit album zo nu en dan wat extra pit mee. De composities zijn stuk voor stuk dik in orde, maar de toevoeging van Harisson’s drums maken dat dit album niet te veel gaat ‘kabbelen’. Een aanrader voor iedereen die zijn dagelijkse portie prog wel eens graag op een onorthodoxe wijze tot zich neemt.

Recensent: Jeroen Voncken.

[bol_product_links block_id=”bol_544221233cce9_selected-products” products=”9200000031677829″ name=”shorts5_1_7″ sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”F5F5F5″ border_color=”FFFFFF” width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Jouw mening telt!

Heb jij een mening over de albums die we bespreken in deze shorts? Ben je het met onze recensenten eens of juist niet? Laat het ons hieronder in de comments weten en volg ons op Twitter om op de hoogte te blijven van alle nieuwe content op counterculture.nl