Toen Slash in 2012 zijn eerste album met Myles Kennedy & The Conspirators (Apocalyptic Love) uitbracht, werd al snel duidelijk dat dit een droomcombinatie was. De band spatte uit elkaar van talent, chemie en rock ’n f*cking roll. De Apocalyptic Love tour die daarop volgde, zette de Heineken Music Hall toen al vol-le-dig op zijn kop. Het zal dan ook niemand verbaasd hebben dat zij afgelopen maand hun tweede album uitbrachten: World On Fire. Zo’n klapper van een eerste plaat is moeilijk te overtreffen, bleek ook uit de uiteenlopende recensies, maar de cijfers liegen er niet om: Slash stond gisteren met zijn kornuiten opnieuw in een uitverkochte Heineken Music Hall.
Alles met een leren broek, bandana, lang haar en/of baard was afgereisd naar Amsterdam om met zijn/haar devilhorns te zwaaien en los te gaan op good old Guns N’ Roses hits, 9 minuten durende gitaarsolo’s, een beetje Velvet Revolver en vooral heel veel bier. Geïntroduceerd door een clownish kermismuziekje, stoven de mannen het podium op met You’re A Lie. Een hele bunker van iPhones doemde op voor het podium, tot frustratie van de fans die daardoor slechts een glimp op hebben kunnen vangen van de legendarische hit Nightrain. Als een diesel die iets te lang stil had gestaan kwam het publiek op gang. Net als de band, eigenlijk. Myles zijn stem stelde hem en het publiek teleur bij Avalon, waar hij slechts de helft van zijn uithalen zuiver afmaakte. Of überhaupt afmaakte. Zou het dan echt zo’n avond worden?
Maar toen brak het geweld los. Double Talkin’ Jive waren de drie magische woorden en de mannen vonden precies het juiste moment om ze uit te spreken. Terwijl de verkorte versie van deze klassieker door de biercontainer werd geblazen, ontstond er grote hysterie onder de fans en was de meute niet meer te stoppen. Als een geoliede machine bracht de band een fantastische show ten gehore, alsof de band al minstens dertig jaar in deze samenstelling optreedt. Bassist Todd Kerns trok de laatste twijfelaars over de streep met een feilloze versie van Dr. Alibi, gevolgd door You’re Crazy (welke misschien wel beter was dan het origineel, maar dat zouden we nooit hardop durven zeggen).
Een heus kippenvelmoment ontstond toen Myles al zijn emotie in Beneath The Savage Sun stopte. Even ging hij volledig op in zijn strijd tegen ivoorstroperij. Grotendeels van het publiek keek wat verveeld om zich heen, maar de fans die hun huiswerk hadden gedaan konden genieten van deze vijf minuten waarin de rockhelden ineens ook maar mensen bleken te zijn.
Uiteraard maakten Mr. Brownstone, Rocket Queen (onderbroken door een ellenlange gitaarsolo) en Sweet Child O’ Mine de setlist compleet. Tot groot genot van de fans die de gitaarvirtuoos al jaren volgen. Er ontstonden minipits die ervoor zorgden dat de brave huisvaders met hun tienerdochters (en diens iPhones) in complete paniek naar de zijkanten van de zaal renden. Bier vloog door de lucht en confettikanonnen gingen af terwijl Slash de avond afsloot met Paradise City. Want voor even was de ArenA boulevard veranderd in Sunset Strip. Zonder groen gras, maar gelukkig wel met heel veel mooie meisjes.