De release van het 18e studioalbum ‘Rock or Bust’ van AC/DC kende op zijn zachts gezegd een nogal tumultueuze aanloop. Malcolm Young, slaggitarist en brein achter de band, werd opgenomen in een verzorgingstehuis met Alzheimer en drummer Phil Rudd werd in de boeien geslagen. Laatstgenoemde wordt verdacht van drugsbezit en doodsbedreiging en gezien zijn gedragingen in de rechtbank recentelijk, kun je er vergif op innemen dat drugsbezit ook daadwerkelijk aangetoond gaat worden. Dat wordt ongetwijfeld een tijdje brommen voor de long-time drummer van AC/DC. Angus Young en Brian Johnson zeggen zelfs hun inmiddels voormalig drummer niet meer terug te kennen. De titel ‘Rock or Bust’, wat zoveel betekent als ‘rocken of naar de knoppen’, lijkt dan ook haast wel profetisch gekozen.
Wanneer we het cd-boekje van ‘Rock or Bust’ er op naslaan vallen direct een aantal dingen op. Zo zien we wel nog enkele foto’s van Rudd in het boekje (hij nam op dit album wel nog gewoon plaats op de drumkruk), maar in de groepsfoto’s blinkt hij uit door afwezigheid. Het tweede wat direct opvalt is de vermelding van Malcom Young bij de credits: ‘All songs written by Angus Young & Malcolm Young’. Daarnaast wordt hij uitvoerig bedankt voor zijn bijdrage: ‘and most important of all, thanks to Mal, who made it all possible.’ Of deze laatste woorden op het album slaan of zelfs op de gehele carrière van AC/DC, is natuurlijk gissen. Maar dat Malcolm Young belangrijk is geweest voor AC/DC staat buiten kijf. Angus is de man van de kekke pasjes, schooluniformen en gekke bekken, maar Malcolm was jarenlang de stille drijvende kracht achter AC/DC.
De muziek dan. Die is gewoon als vanouds. AC/DC staat natuurlijk niet bekend om haar experimenteerdrift (over open deuren intrappen gesproken). De Australiërs doen al sinds ‘High Voltage’ (1975) gewoon waar ze goed in zijn en dat is lekker in het gehoor liggende hardrocksongs maken. Ook ‘Rock or Bust’ telt weer 11 vintage AC/DC songs. Niks nieuws, niks spectaculairs, maar gewoon gedegen. Een nieuwe ‘Highway to Hell’, ‘Thunderstruck’, ‘Back in Black’ of ‘Whole Lotta Rosie’ is dan ook niet te bekennen op dit album. Maar ja, stonden zulke tijdloze nummers wel op ‘Ballbreaker’, ‘Stiff Upper Lip’ en ‘Black Ice’? Nee, luidt het antwoord. De laatste vier AC/DC albums zullen als we heel eerlijk zijn zwaar ondervertegenwoordigd zijn op een eventuele toekomstige ‘Best of’.
Dat gezegd hebbende, is ‘Rock or Bust’ dan een slecht album? Nee, dat zeker niet. ‘Rock or Bust’ is tot de nok toe gevuld met lekkere meezingbare refreinen, puntige gitaarsolo’s van Angus Young en het betere schreeuw- en krijswerk van Brian Johnson, op wiens stembanden de tijd geen vat lijkt te hebben. De goede man klinkt nog als ten tijde van zijn debuut op ‘Back in Black’. Inmiddels toch alweer een goede 34 jaar geleden.
Met een kleine 35 minuten is het album wel wat aan de korte kant. De vraag dringt zich dan ook op, of dit misschien wel het laatste beetje materiaal is dat de gebroeders Young samen hebben geschreven voordat Malcolm ziek werd. Als dit zo is, zou het misschien zo maar eens kunnen zijn dat de heren nog eenmaal op wereldtour gaan en daarna de pijp aan Maarten geven. Zonder Malcolm geen AC/DC meer. Mocht dit zo zijn, dan is ‘Rock or Bust’ een waardige zwanenzang van een van ’s werelds grootste hardrockbands.