Ariel Marcus Rosenberg, beter bekend als Ariel Pink, staat al jaren bekend om zijn wispelturigheid. De beste man heeft sinds 2002 een flinke discografie opgebouwd, die uiteenloopt van zwak tot briljant. pom pom is zijn eerste album zonder de band The Haunted Graffiti en is waarschijnlijk zijn sterkste werk tot nu toe. Sterker nog, het is één van de betere releases van 2014.
Met pom pom (zonder hoofdletters!) brengt Ariel Pink ons psychedelische pop verpakt in een avant-gardesausje. Op het ruim één uur durende album horen we een indrukwekkende reis door het muzikale spectrum, waarbij opener Plastic Raincoats in the Pig Parade en Negativ Ed bijvoorbeeld aan Frank Zappa doen denken. Het stoïcijnse, synthy Not Enough Violence klinkt als een crossover tussen David Bowie en The Cure en Four Shadows zou zomaar een Pink Floyd-nummer kunnen zijn in haar jongste jaren. En horen we daar de geest van John Lennon dwalen op One Summer Night?
Tevens komen reggae (Dinosaur Carebears), surfrock (Nude Beach A Go-Go), rockabilly (Jell-o) en nog veel meer langs op pom pom. Het knappe is dat Pink er een boeiend geheel van gebrouwen heeft. Waar hij op eerdere platen absolute popparels afwisselde met nietszeggende flauwigheden, is het niveau hier behoorlijk constant. De lo-fi is sinds zijn sterke plaat Before Today uit 2010 eigenlijk al niet meer heel dusdanig aanwezig en het is fraai om toe zien hoe Ariel Pink zich door de jaren heen heeft ontwikkeld.
Op de vraag door welke muziek Ariel Pink geïnspireerd is in zijn leven, staat Frank Zappa waarschijnlijk erg hoog als referentie. En net als Frank Zappa is pom pom ook niet voor iedereen toegankelijk. De lo-fi mag dan (deels) verdwenen zijn, het eclectische is nog steeds absoluut aanwezig. Tekstueel is het allemaal evenwel bizar. Het album is ambitieus, misschien soms zelfs wel overambitieus. Het schiet van links naar rechts en van boven naar beneden, een klassieke eigenschap van Pink. Dat zal waarschijnlijk nooit veranderen, al zit de kracht van pom pom ‘m erin dat het geheel ook tot einde blijft boeien.
Want geef nou toe, je kunt moeilijk om de kundige popperfectie van Put Your Number in my Phone heen. Of neem Nude Beach A Go-Go, vrolijke surf-rock pur sang waardoor je spontaan naar de zon gaat verlangen. Black Ballerina klinkt als een Captain Beefheart nummer met een Miami Vice-vibe. Het werkt allemaal wonderwel. Want ondanks de hevige leentjesbuur gaat het nergens storen en is het eigenlijk ongelooflijk hoeveel muzikaliteit we horen op dit album. Is het overambitieus? Misschien wel. Dat deert weinig met zulke klasse. Draai pom pom en laat je door Ariel Pink meevoeren in een gedenkwaardige muzikale tijdreis.