U kent Mark Ronson waarschijnlijk vooral als de man achter Amy’s Valerie, maar veel meer nog dan dat is Ronson superproducer. Op zijn zeer indrukwekkende klantenlijst prijken onder meer de namen van Sir Elton John, Sir Paul McCartney, Duran Duran, Lana Del Rey, Bruno Mars en Lil Wayne. Verder strijkt hij als co-writer onder meer royalties op voor wereldhits Locked Out Of Heaven (Bruno Mars), Cold Sholder (Adele), Back to Black, Rehab (Amy Winehouse) en Lovelight (Robbie Williams). Tot slot maakte hij tussendoor ook nog twee verdienstelijke albums; Here comes the fuzz (2003) was een ode aan de Amerikaanse hiphop, Version (2006) was een bloemlezing met voornamelijk covers uit de Britpop. De succesformules vertoonden ernstige paralellen. Telkens uitstekend geproduceerd, telkens de swingende retro-inbreng van hitpotentiekanon Ronson en telkens excellente gastoptredens. Van Elton John tot Adele en van Paul Mc Cartney tot Amy Winehouse; er zijn maar weinig Engelse topartiesten niet te gast geweest in huize Ronson voor een nummertje of een plaatje.
Never change a winning strategy, en dus is op Ronsons nieuwste langspeler Uptown Special opnieuw gebruikt gemaakt van de bekende formule. Allereerst het kiezen van één thema. Dit keer kiest Ronson voor klassieke, Noord-Amerikaanse eighties funk als basis. Hij wijkt echter in de marge iets af van zijn bekende formule door dit aan te vullen met uitstapjes naar moderne west coast R&B en de met LSD doorspekte Britse psychedelica uit de late seventies. Die dynamiek tussen verschillende stijlen, tijden en plekken maakt Uptown Special al vóórdat er ook maar een noot gespeeld is in ieder geval tot een interessant experiment.
Nog interessanter wordt het al gekeken wordt naar de gastenlijst op de plaat. De belangrijkste gasten zijn Stevie Wonder, Kevin Parker (Tame Impala) en Bruno Mars, maar ook rapper Mystikal mag een nummer inzingen en na een aantal keer luisteren horen we zelfs Andrew Wyatt (Miike Snow) voorbij komen. Als we dan meerekenen dat Jeff ‘Niggas in Paris’ Bhasker ook nog twee nummers voor zijn rekening neemt zijn de verwachtingen tot het hoogtepunt gestegen.
Dat moet dan maar even worden waargemaakt. Ronson start met een intro, die door het typische harmonicageluid van Stevie Wonder wordt ingekleurd en luistert als de introductie van zijn Songs in the Key of Life. Kunnen we moeilijk kritisch over zijn. De rustige, loungy intro loopt geleidelijk over in Summer Breaking, een loom Steely Dan-achtig nummer waar de loepzuivere falsetto van Kevin Parker voor het eerst zijn werk doet. Zijn herkenbare gitaar overigens ook. Prima begin.
Rapper Mystikal mag daarna op een James Brown-achtige manier over het heerlijke Feel Right heencroonen, dat zo de aanzet geeft voor het meest creatieve gedeelte van het album. Uptown Funk, het meest catchy nummer van 2014, volgt. Op die track voel je de unieke synergie tussen creativiteit en finesse (Ronson) en talent en groove (Mars). Uptown Funk laat horen waarom deze twee heren voor elkaar zijn gemaakt. U zei hitpotentie? Wij hopen deze nog jaren niet te vergeten.
Na een wat zwakker laatste deel van het retro-drieluik – I Can’t Lose – mag Kevin Parker weer terugkeren voor het sterke Daffodils. De combinatie tussen soul, funk en psychedelica komt nergens op het album zo goed terug als op die track. Loeiende sirenes, bizarre tekst, een energielevel om je vingers bij af te likken en richting het einde de beste bridge van het decennium. Ronson heeft het duidelijk weer allemaal prima op een rijtje.
Op Crack in the Pearl wordt het tempo ter ontzetting van ondergetekende weer behoorlijk teruggeschroefd. Gelukkig komt de schwung terug op samplemeesterwerk In Case Of Fire, dat ons weer heel erg doet denken aan Steely Dan. U zat na het draaien van dat nummer nog kaarsrecht in uw zetel? Na de swingende baslijn van Parkers derde nummer Leaving Los Feliz en na Stevie Wonders Heavy and Rolling zit u daar zeker niet meer.
Op Crack in the Pearl wordt het album vervolgens rond gemaakt met een repetitie van de begintrack, waaraan Ronson wél zijn eigen interpretatie heeft meegegeven. Zo zijn we na een waanzinnige easy listen funktrip weer terug waar we zijn beginnen; bij de harmonica van Stevie Wonder.
Mark Ronson is, samen met de heren van Daft Punk en Neptunesvoorman Pharrell Williams, onderdeel van de voorhoede van de kwalitatief betere popmuziek. Je zou dus zeggen dat je aan de hand van hun albums de staat van de popmuziek anno 2015 wel zou moeten kunnen duiden. Opvallend genoeg bevinden de heren zich momenteel blijkbaar op hetzelfde spoor. Pharrells G.I.R.L, Daft Punks Random Acces Memories en Mark Ronsons Uptown Special bezitten een aantal opvallende overeenkomsten. Allemaal sterk geïnd op zwarte muziek, minder overheersende elektronica en meer aandacht voor blazers en funk, soul en jazz en een enorme crossoverdrang waarbij verschillende stijlen én tijden door elkaar worden gebruikt. Als je zo invloedrijk bent als de Mark Ronsons of Daft Punks van deze wereld moet je jezelf daarnaast bij ieder album weer opnieuw bewijzen. Op die manier is Uptown Special als een volgende meesterproef voor Ronson; aan zijn gasten kan het niet liggen, aan zijn achtergrond ook niet; het móét telkens raak zijn.
En raak, dat is het. Want Uptown Special mag dan wel niet het meest originele album van 2015 zijn en is soms zo overvol met goeie ideeën dat de rode draad behoorlijk zoek is, op de plaat vinden we wel meer hitpotentie dan op de laatste albums van Lady Gaga, Robbie Williams en One Direction bij elkaar, om over de muzikale waarde nog maar te zwijgen. Uptown Special is een heerlijke, makkelijk verteerbare bloemlezing uit vijftig jaar popmuziek door een collectief van de beste muzikanten van dit moment, bij elkaar gebracht door dé hitmaker van de eenentwintigste eeuw. Ronson doorstaat op Uptown Special zijn nieuwe meesterproef met verve. Jaarlijstjesmateriaal.