Je zal er maar mee geboren zijn, een voorliefde voor Duitse power metal. Bij mij speelde het op zo rond mijn 13e levensjaar. Helloween was de band. En ik was fan. ‘Walls of Jericho’ en ‘Keepers of the Seven Keys’ deel 1 en 2 waren niet uit mijn cd-speler te branden. Na deze drie albums werd het rap minder en toen in ’93 zanger Michael Kiske de band verliet, was ik voor even genezen van het Duitse power metalvirus. En dat ging heel lang goed. Sterker nog, ik was bijna genezen verklaard. Toen hoorde ik echter als Tolkien liefhebber over de band Blind Guardian. Deze band had graag de soundtrack voor de Lord of the Rings-trilogie verzorgd. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik schafte blind ‘Nightfall in Middle-Earth’ (gebaseerd op het boek ‘The Silmarillion’ van Tolkien) aan en was verkocht. Het blijkt dus maar weer, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het Duitse power metal virus was terug.
Voorgoed? Even dacht ik er weer vanaf te zijn, want na het uitstekende live album uit 2003 (met de fantastische quote: ‘Ihr legt ein Hammer-Tempo vor!’) volgden toch twee wat mindere albums. ‘A Twist in the Myth’ en ‘At the Edge of Time’ waren zeker niet slecht, maar konden toch niet voorkomen dat het virus weer ging sluimeren. En nu is er dan ‘Beyond the Red Mirror’. En als dit tiende album van deze Duitsers iets duidelijk maakt, dan is het wel dat ik nooit meer van dat verdraaide virus afkom.
Blind Guardian revancheert zich op ‘Beyond the Red Mirror’ namelijk dubbel en dik voor de twee toch (in mijn ogen) wat mindere albums. ‘Beyond the Red Mirror’ herbergt namelijk alles wat Blind Guardian ooit groot maakte en meer. Met name de symfonische saus die Blind Guardian doorgaans over haar albums giet, is ditmaal wat dikker. De dik 9 minuten durende opener ‘The Ninth Wave’ is daar een goed voorbeeld van. Het nummer begint met gregoriaans gezang en een orkest. Ook is het nummer doorspekt met elektronische ritmes en andersoortige spielereien. Behoorlijk gewaagd voor een band die opereert binnen het toch wat conservatieve power metal wereldje. Hansi Kürsch en consorten komen er in ieder geval glorieus mee weg. Ook op de rest van het album blijven de mannen ons regelmatig verrassen. Luister maar eens naar ‘At the Edge of Time’. De opbouw naar de apotheose van het nummer is gewoonweg geniaal. Ook ‘The Holy Grail’, ‘The Throne’ en ‘Grand Parade’ zijn fantastische nummers.
Eigenlijk staat er geen een slecht nummer op ‘Beyond the Red Mirror’. Dit tiende album van de band is er dan ook een om in te lijsten. Wellicht niet zo goed als ‘Nightfall in Middle-Earth’ of ‘Imaginations from the Other Side’, maar zeker een van de hoogtepunten in het toch al niet misselijke oeuvre van de band. Mijn advies is dan ook om dit album vooral links te laten liggen, wanneer je niet geïnfecteerd wil worden door het Duits power metalvirus. De goede verstaanders weten echter genoeg!