In 2006 was de naam Pete Wentz een begrip in de muziekwereld. De bassist van Fall Out Boy (FOB voor intimi) was de posterboy van de emoscene. Het genre was mainstream geworden en dat was onder meer te danken aan de inspanningen van Wentz & co. Hitalbum ‘From Under The Cork Tree’ zette Fall Out Boy wereldwijd op de kaart en opvolger ‘Infinity On High’ uit 2007 deed daar nog een schepje bovenop. Wentz was inmiddels een wereldster geworden en zijn huwelijk met Ashley Simpson – het zusje van Jessica – werd breed uitgemeten in de pers. Het in 2008 uitgebrachte ‘Folie A Deux’ werd niet zo goed ontvangen door pers en publiek en langzaamaan verdween de interesse in de band. Langzaamaan was ‘emo’ een vies woord geworden en zonk Fall Out Boy langzaam weg in een poel van anonimiteit. De trouwe fanbase blijf echter aandringen op een comeback. Na vijf jaar radiostilte verscheen ‘Save Rock And Roll’. Deze comebackplaat werd goed ontvangen en gaf de band een tweede leven. Anno 2015 laat Fall Out Boy van zich horen met ‘American Beauty, American Psycho’.
De plaat schiet uit de startblokken met ‘Irresistible’. Frontman Patrick Stump heeft een fraaie stem met veel soul, maar hij kent het begrip ‘dosering’ niet. Op den duur gaat zijn gezwollen zang tegenstaan. De zang is van begin tot eind bombastisch en soms zelfs over de top. Vergelijk het met een film van Michael Bay: een paar explosies zijn tof, maar na verloop van tijd gaat al dat geknal en gedreun op de zenuwen werken. Je wordt murw gebeukt. Stump’s zang heeft een vergelijkbaar effect. Het begin van ‘The Kids Aren’t Alright’ klinkt verrassend ingetogen, maar het refrein bestaat helaas ook weer uit epische powerzang. De volumeknop staat continu op standje 11 (a la ‘Spinal Tap’) en dat is zonde. Verveling ligt op de loer. In kleine doses is deze echter plaat prima te verhapstukken. Het is niet slecht, maar de band kan beter. De leden afzonderlijk ook. Stump’s soloplaat ‘Soul Punk’ vol blue-eyed soul uit 2011 was niet onaardig. Ook gitarist Joe Trohman liet een andere kant van zichzelf horen in de vorm van gelegenheidsformatie The Damned Things.
De emocroon van Stump eist op dit zesde studioalbum van Fall Out Boy de hoofdrol op. De sarcastische teksten van Wentz zijn niet onaardig, maar hij weet – net als de zanger – geen maat te houden. Sommige tracks klinken ietwat chaotisch, omdat Wentz teveel wil vertellen in een zin. Een ander ding dat opvalt, is dat de gitaren naar de achtergrond gestopt zijn. FOB 2.0 is meer urban en minder rock. De band wil zichzelf opnieuw uitvinden, maar slaat daarin door. Fall Out Boy zonder gitaren? Wie zit daar op te wachten? ‘American Beauty, American Psycho’ neigt naar overproductie. De gitaren zijn weggemoffeld en de plaat klinkt wel erg glad. Nu is Fall Out Boy nooit een snoeiharde band geweest, maar in het verleden Trohman nog wel eens zijn tanden zien in de vorm van een vette riff op pakkende hook. Helaas krijgt hij de kans amper, omdat het keyboard nu de aandacht opeist.
De liefhebber van gladde radiorock kan zijn of haar lol op met deze schijf, maar de avontuurlijk ingestelde popliefhebber zal zich stierlijk vervelen. Fall Out Boy heeft wel eens frisser geklonken. Fans van het eerste uur zullen het gemis aan gitaren hekelen, terwijl een nieuw publiek deze band als een slappe kopie van Maroon 5 zal bestempelen. Zo kom je er niet, Pete!