Onze Finse vrinden van Callisto laten na lange tijd weer eens wat van zich horen. Gelukkig maar, want deze band heeft telkens weer iets interessants te melden. Op ‘Secret Youth’ laat het gezelschap wederom blijken dat geluk niet voor hen lijkt weggelegd. Dit vierde studioalbum bevat opnieuw donkere klanken. Vrolijk is het niet, mooi wel.
Callisto maakt meeslepende post-metal. Wat hen van de moordende concurrentie onderscheidt, is een zanger. Frontman Jani Ala-Hukkala heeft een fraaie en kristalheldere stem. De vocalen liggen goed in het gehoor, maar de band kan niet goed doseren. Ala-Hukkala heeft veel te vertellen en plamuurt een aantal nummers helemaal vol met zijn stemgeluid. De drukke zang botst met de kalme muziek. Het ‘klopt’ niet helemaal, want zang en muziek versterken elkaar niet. Integendeel zelfs! De combinatie van sfeervolle, trage, dromerige post-metal en een overenthousiaste zanger wringt. Door meer rustpunten in te lassen, had deze schijf beter in het gehoor gelegen. De overdadige zang doet afbreuk aan ‘Secret Youth’. Op voorganger ‘Providence’ uit 2009 was het nog ‘erger’, dus de band heeft er wel van geleerd.
Dit genre draait om sfeerzetting. De plaat maakt het meeste indruk als Ala-Hukkala zich op de vlakte houdt. Als de zang wegdooft en instrumentale passages het overnemen, is Callisto op zijn best. Dan doet de band denken aan Ghost Brigade, The Gathering en Junius. Het siert deze Finse treurwilgen ook dat ze experimenteren met hun geluid. Zo hoor je onder meer een didgeridoo terug. Een opmerkelijk instrument dat echter erg goed bij het bandgeluid past. Dit album verhaalt over gemiste kansen en gemaakte fouten. Het is de soundtrack van een fikse winterdip.
Deze Finnen hebben dappere keuzes gemaakt, maar deze komen niet allemaal even goed uit de verf. Feit is wel dat deze groep door voor clean vocals te kiezen een nichemarkt heeft gecreëerd. Er zijn weinig bands die doen wat Callisto doet. Deze schijf komt het hardst binnen via de koptelefoon. De galmende en mijmerende klanken komen dan het best tot zijn recht. Het resulteert in een plaat met een mistroostige en melancholische ambiance.
Dit is een goed album, maar er had meer ingezeten. Na een stilte van zes jaar mag je meer verwachten. Zeker van een innovatieve band als deze.