Deze avond heeft de organisatie van Gruismeel toch nog een plekje gevonden in Eindhoven, waar nog niet opgetreden was achter in het Klokgebouw. Het schimmige collectief organiseerde in drie jaar tijd een reeks geweldige punky, psychy rock’n’roll showtjes door de hele stad heen en viert nu de verjaardag.
Dat is dus bandjes, expositie en gewoon biertjes recht uit de krat, want een tap is er niet. In Magazijnhal D van het klokgebouw (verstopt naast het Blue Collar Hotel) staat de heftruck nog binnen achter een slordig neergezet hek. Al met al voelt het alsof hier ad hoc een podium is neergegooid met een paar lampen en stiekem een show neergezet wordt. Het lawaai van een agregaat is het enige wat nog mist.
Achter de DJ tafel maken DJ teams van Nightbirds, Mozes and the Firstborn en Pow! City de dienst uit in het voorportaal van de ‘zaal’.Tegen de wand hangen foto’s van de eerdere shows en alle posters op een rijtje. Toffe namen met toffe herinneringen, zoals die van Thee Oh Sees in Area 51, Eagulls in het Stroomhuisje en natuurlijk de legendarische show van The Black Lips waar iedereen het over heeft. Dat mag gevierd worden, dus vanavond mag het los.
Om 21.00 uur trapt het Waalse Thee Marvin Gays af, geen onbekende naam voor de Gruismeel bezoekers. De wat luie garage psych galmt door de oude fabriekshal en het publiek, dat inmiddels voor de schimmige ingang een rij heeft gevormd, stroomt toe. Het komt allemaal niet zo nauw voor het viertal, dat lekker losjes speelt en vooral veel plezier uit weet te stralen. Het Engels is niet al te sterk, dus wat er tussendoor in de microfoon gebrabbeld wordt door zangeres Lulu ontgaat de bezoekers. Het maakt ook niet uit, want met hun warme uitstraling en plezierige sound weten we dat het goed bedoeld is.
Thee Marvin Gays
De boys van Double Veterans staan op het podium met een eveneens warse uitstraling van alles wat om hen heen gebeurt. Het Vlaamse drietal heeft de sound van trippende jaren zestig psych, met het schuren en scheuren van Nirvana en de laissez-faire van de Libertines. Twee gitaristen en een drummer was genoeg om de lekkere plaat The Brotherhood Of Scary Hair And Homemade Religion af te leveren, waar het nodige werk van langskomt. Het publiek begint ook vrolijk te stuiteren voor het podium, terwijl deze mannen lekkere songs eruit pompen, zoals het aanstekelijke ‘Beach Life’.
Terwijl er even afgekoeld wordt buiten in het portiekje (waar dus al snel de ingang nog wat mistiger door wordt) en er nieuwe biertjes gehaald worden bij de bar genieten de bezoekers van de unieke ambiance die deze locatie biedt. Er wordt gedanst op punkrock klassiekers en intens gewezen op posters van concerten waar mensen wel of niet zijn geweest. Het is niet de sfeer van een concert, maar van een feestje en een stukje terugkijken.
Double Veterans
Het kost de mannen van together PANGEA weinig moeite om dat weer om te draaien naar de sfeer van een vuige punkrock show. Geen vocalen op de monitor, ze doen het er wel mee. Schouders ophalen en spelen dus. Dankzij de flesjes pils is de start van de set voor het podium als een explosie van een waterpistolengevecht, maar dan met stralen pils die alle kanten op vliegen. Bandleden springen opzij terwijl de opzwepende klanken de zaal in geslingerd worden. Het feest is nu echt van start gegaan.
Er zit een flinke scheut punkrock in het geluid van de band uit Los Angeles, die vorig jaar bij Harvest Records hun laatste plaat Badillac uitbracht. Met een opzwepend ritme en teksten die soms gewoon helemaal de weg kwijt lijken is het publiek niet meer te remmen. De nerveuse piepstem van zanger William Keegan schreeuwt het publiek in extase terwijl de gitaren lekker voortrammelen. De band doet wat denken aan de sound van Black Flag, maar dan iets minder pissig en iets meer nergens iets om geven. Met teksten zoals die van ‘Sick Shit’: “My heart is lost, This things mean nothing to me. My dick is soft, this things mean nothing to me…”, is het wel helder wat voor vlees men in de kuip heeft.
together PANGEA
De band speelt een goed uur in de fabriekshal, belicht met vooral blauwe lampen. Gebruik makende van de galm. lijken de jankende gitaren verder aan te zwellen naar gelang de set voortschrijd. De skaters die bij Area 51 klaar lijken te zijn na Winterclash, lijken ook langzaamaan binnen te druppelen en duwen de zaal nog voller. Met een kolkende massa en een aardige partij chaos komt het jengelen, rammelen en piepen ten einde. Het feestje is nog lang niet afgelopen, maar de bandjes zijn weer klaar voor vandaag.
Gruismeel viert zo uiteindelijk op passende wijze de verjaardag. Een hulde aan het spontane, rauwe en ongepolijste van zuivere rock’n’roll. Een samengeraapt publiek dat geen enkele eenduidigheid vertoont, behalve de liefde voor de gruizige gitaarrock. Dat er nog drie jaar achteraan geplakt mogen worden!
Foto’s: Justina Lukosiute