To Kill A King is een Brits gezelschap dat folkrock met een ‘bite’ maakt. In tegenstelling tot genregenoten bezingen deze Britten namelijk de donkere kant des levens. Het debuut was voorzien van de opmerkelijke en licht verontrustende benaming ‘Cannibals With Cutlery’ en ook deze titelloze opvolger bevat tracks die over lugubere zaken verhalen. In de wereld van ‘To Kill A King’ draait het om fatalistische romantiek en mysterie. Ondanks de duistere onderwerpkeuze is dit een zeer toegankelijke plaat geworden.
Dit titelloze album bestaat namelijk uit pakkende deuntjes en refreintjes die lekker lang blijven hangen. In de verte heeft deze band wel wat weg van Bastille, maar dan zonder overdreven bombast en dito euforie. Die vergelijking is nog niet zo gek als je bedenkt dat Mark Crew achter de knoppen zat tijdens de totstandkoming van deze schijf. Deze producer was namelijk ook verantwoordelijk voor het geluid van ‘Bad Blood’, het hitalbum van Bastille. De overeenkomsten tussen beide bands zijn zoals eerder gezegd vrij klein.
Frontman Ralph Pelleymouters heeft een veel donkerder stemgeluid dan Bastille’s boegbeeld Dan Smith. Juist die karakteristieke zang en heldere voordacht zorgen ervoor dat To Kill A King een blijvende indruk achterlaat. Pelleymouters klinkt bij vlagen als een kruising tussen Morrissey en Frank Turner. Energie, ironie en pathos liggen altijd dichtbij elkaar. Een andere bandnaam die te binnen schiet bij het beluisteren van deze schijf is Mumford & Sons. To Kill A King doet het echter zonder banjo en klinkt minder uitgelaten.
De instrumentatie staat volledig in dienst van de zang en dat werkt goed. Deze plaat klinkt als een klok en schreeuwt om volle festivalweides. Deze eenvoudige – maar oh zo aanstekelijke – indierock met folksausje is gemakkelijk mee te zingen. Dit is verdomd slimme popmuziek waar zenders als 3FM en Studio Brussel in grossieren. Deze band heeft alles in zich om tot headliner op Pinkpop uit te groeien. Benieuwd waar deze beloftevolle band over een paar jaar staat.