Hoewel Madonna nog steeds muziek maakt en probeert relevant te blijven, lijkt het erop dat de rest van de wereld krampachtig op zoek is naar de nieuwe Queen of pop. Britney Spears is inmiddels afgeserveerd en Lady Gaga lijkt ook van het toneel verdwenen te zijn. Enter Charli XCX?
De Britse Charli XCX (geboren in 1992 als Charlotte Emma Aitchison) timmert al een tijdje aan de weg, maar is er met haar derde studioalbum – ‘Sucker’- in geslaagd om een internationale doorbraak te forceren. In ons land scoorde ze een dikke hit met ‘Boom Clap’. Dat die Top 40 notering deels te danken is aan tienerkaskraker ‘The Fault in Our Stars, waarin het liedje te horen was, heeft daar zeker mee te maken. Toch is het geen toevalstreffer, want de Britse heeft een goed oor voor popmuziek.
Charli XCX schreef mee aan de klapper ‘I Love It’ en haar bijdrage zorgde ervoor dat Icona Pop doorbrak. Nu wil de 22-jarige met ‘Sucker’ bewijzen dat ze meer is dan een eendagsvlieg. Ze heeft namelijk aan alle tracks meegewerkt- en geschreven. Om niets aan het toeval over te laten, is een dozijn producers benaderd. Dat deze plaat gelikt klinkt, mag dan ook geen verrassing heten. Het is uit financieel oogpunt begrijpelijk dat het softe ‘Boom Clap’ op de tracklist is opgenomen, maar het nummer valt flink uit de toon. De single wijkt enorm af van de andere liedjes op deze schijf. Het merendeel van dit album bestaat uit catchy electropop met een punk attitude. Volgens de zangeres heeft ze tijdens het schrijfproces veel naar punkrock geluisterd. Je hoort zeker elementen uit deze stroming terug en in de beste gevallen doet Charli XCX aan een jonge versie van Blondie boegbeeld Debbie Harry denken.
De liedjes zijn kort en direct mee te brullen. De teksten zijn simpel en worden vol branie gezongen. De Britse is niet bang om haar afkomst te benadrukken en extra bekakt te zingen. Het komt soms wat gemaakt over, maar het werkt wel: ze valt op. Daarnaast wil de zangeres zich profileren als rolmodel voor jonge meisje en hen meer zelfvertrouwen geven. Een nobel streven, maar dat komt niet helemaal uit de verf. Tekstueel gezien heeft de zangeres namelijk weinig interessants te vertellen. Haar liedjes zijn direct mee te zingen, maar hebben weinig inhoud. Er zijn nu eenmaal geen zinvolle levenslessen te trekken uit spijbel- (‘Break The Rules’) en masturbatie-anthems (‘Body Of My Own’). Feit is wel dat de Britse benadrukt dat ook meisjes stoer en zelfstandig kunnen zijn. In een tijd waarin popzangeressen als Rihanna en Ariana Grande overdreven hun best doen om zo sexy mogelijk over te komen – en het daardoor juist niet zijn – is de rebelse houding van Charli XCX een verademing. Ze blijft dichtbij zichzelf en buit haar vrouwelijkheid niet uit door overdreven in videoclips op de vloer te kronkelen.
‘Sucker’ is een leuk en sterk popalbum. Wie weet is Charli XCX niet meer dan het snoepje van de week, maar ze weet wel waar een pakkend liedje aan moet voldoen. Het blijft plakken. Als je zin hebt in ongecompliceerde popmuziek met een scherp randje dan kun je deze plaat met een gerust hart aanschaffen, want het zou zomaar kunnen dat je met Madonna 2.0 van doen hebt. Dit album is alvast een open sollicitatie naar de functie van Queen of pop voor een nieuwe generatie. Het is aan jou als luisteraar om haar voor een mogelijk sollicitatiegesprek uit te nodigen of alvast een afwijzing de deur uit te doen…