Het bordje uitverkocht staat vanavond op de deur bij ‘An evening with: Steven Wilson’ in Poppodium 013 te Tilburg. Het feit dat Steven Wilson ook het verbouwde 013 met gemak weet uit te verkopen, tekent maar weer eens de nog immer toenemende populariteit van deze sympathieke Engelse multi-instrumentalist. Er zijn vanavond dan ook maar liefst 3.000 muziekliefhebbers aanwezig om live getuige te zijn van Wilson en zijn entourage. En dat is knap, want Wilson maakt zeker niet de meest toegankelijke muziek. De muziek van Wilson heeft meestal wat tijd nodig om te rijpen en is veelal donker en melancholisch van aard. ‘Melancholy music made by happy people’, zoals hij zelf treffend zegt.
En uiteraard heeft Wilson alle reden om ‘happy’ te zijn. Zijn albums gaan als zoete broodjes over de toonbank, hij weet zich omringd met een aantal meer dan uitstekende muzikanten en het publiek eet uit zijn hand. Zo ook vanavond weer.
De avond is opgedeeld in twee gedeelten. In het eerste gedeelte wordt zijn hedendaags progmeesterwerk ‘Hand.Cannot.Erase.’ integraal vertolkt en het tweede gedeelte van de avond is gereserveerd voor enkele songs van het onlangs verschenen ‘leftovers’-album ‘4 ½’, wat ouder solowerk en enkele klassiekers van zijn vorige vlaggenschip Porcupine Tree.
Dit levert een avond vol muzikale hoogtepunten op. Probeer maar eens niet geraakt te worden door nummers als ‘Routine’, ‘Happy Returns’, en ‘The Raven that Refused to Sing’. De magistrale vertolking van die nummers in combinatie met de videobeelden doen de haren op de armen recht overeind staan. Jammer is wel, dat bij ‘Routine’ zangeres Ninet Tayeb niet in den lijve (wel op tape) aanwezig is. De Israëlische zangeres moet verstek laten gaan, omdat zij tourverplichtingen elders heeft. Hierdoor wordt ook de Porcupine Tree cover ‘Don’t Hate Me’ iets anders uitgevoerd dan op ‘4 ½’, waar de song is omgetoverd tot een hemels duet tussen Wilson en Tayeb. Vanavond neemt Wilson noodgedwongen de vocalen helemaal voor zijn rekening. Hij doet dit echter met zo’n overgave dat Tayeb amper gemist wordt.
Ook het aan David Bowie opgedragen ‘Lazarus’ is een hoogtepunt in de set. En zo kunnen we nog wel even doorgaan, want ook het epische ‘My Book of Regrets’ en het instrumentale ‘Vermillioncore’ van ‘4 ½’ maken meer dan indruk. En dit laat maar weer eens zien dat de term ‘leftovers’ in de wereld van Wilson slechts een betrekkelijk begrip is.
Wilson en band zijn in topvorm. De solo’s in ‘Regret #9’ van Adam Holzman en Dave Kilminster zijn van uitzonderlijke klasse en het drumwerk van Craig Blundell in ‘Ancestral’ is uitermate krachtig en inventief. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Nick Beggs, na Wilson zelve, de ultieme blikvanger van de band. Naast basgitaar, bespeelt Beggs ook nog eens de Chapman stick, toetsen en akoestische gitaar.
Wilson zorgt in 013 simpelweg voor een kleine drie uur topvermaak. Er zijn maar weinig bands die bij zulke marathonshows de aandacht zo lang weten vast te houden. Wilson en band doen dit ogenschijnlijk met gemak, nergens verslapt de aandacht van het publiek dat bijna ademloos staat toe te kijken. Wanneer de laatste tonen van het afsluitende ‘The Raven that Refused to Sing’ wegsterven, krijgt de band dan ook een minutenlang daverend applaus waarbij de onlangs verbouwde zaal op zijn grondvesten schudt. Terecht! Wilson.Cannot.Disappoint. lijkt het wel.