Het was een heftig weekend in de 013, eerst Deathfest, op maandag Machinehead en om het geheel af te sluiten worden we nog eens getrakteerd op een zwarte mis van Ghost.

Om punt 8 uur mogen de Amsterdamse Rockers van Death Alley aftrappen. Ghost kiest over het algemeen hun voorprogramma’s zelf uit dus het is niet geheel vreemd dat ze voor deze band gekozen hebben, immers speelt ex-The Devil’s Blood gitarist Oeds in Death Alley en zong Farida Lemouchi mee op de plaat. Na de opener Over Under wordt snel duidelijk dat de band er zin in heeft en ze rocken er dan ook flink op los. De aanwezige Ghost-Fans hebben er een beetje moeite mee maar beginnen op de helft van de set redelijk los te komen. Naast Black Magick Boogieland is vooral afsluiter Supernatural Predator een hoogtepunt in de set en absoluut een kippenvel moment. Goed gedaan jongens.

Na een half uurtje wachten worden de doeken door, in monniken pijen gehulde, roadies van het drumstel gehaald en weten we dat het feest gaat beginnen. De intro start en we horen de eerste tonen van Spirit, al snel wordt duidelijk dat dit hoogstwaarschijnlijk de beste dinsdagavond van 2016 gaat worden. En wat spelen ze strak en vooral hard, het rockt als een motherfucker. Na de ode aan de absinth is het tijd voor From The Pinnacle to The Pit en direct door naar Stand By Him van hun debuutplaat. In een moordend tempo worden de nummers ten gehore gebracht en dendert Ghost ons onderbewustzijn binnen, snel iets vertellen en door met nog een tweeluik Con Clavi Con Dio en Per Aspera Ad Inferi waarna Papa Emeritus III vindt dat het gas er even vanaf moet en ze met de medewerking van een tweetal nonnetjes hosti’s gaan uitdelen. Echter er mag niet gelikt of betast worden, het geheel wordt muzikaal ondersteund met Body and Blood. Tussen Devil Church en Cirice kleed Papa zich even om en verschijnt in zijn inmiddels bekende kostuum zonder mijter op het podium.

Ghost laat duidelijk zien dan ze absoluut geen gimmick zijn maar een ontzettend goed geoliede machine, uitstekende muzikanten bovendien. De nummers zijn één voor één meezingers iets wat we vooral tijdens Year Zero en He Is horen.
De akoestische gitaren worden van stal gehaald voor If You Have Ghost, de enigste cover van vanavond. Tijdens dit nummer mocht alleen iets minder gepraat worden, maar goed, het mocht de pret niet drukken het was immers een “Black mass for the Dark Lord“.

Als afsluiter nog een ode, ditmaal aan het vrouwelijke orgasme, Monstrance Clock, ook hier wordt weer luidkeels meegezongen. Het was weer voorbij, ruim (met hoofdletter r) anderhalf uur kippenvel.

Ghost blijft een apart bandje, je houdt er van of niet. Een ding is zeker, vanavond hebben ze gegarandeerd weer mensen hun kant opgetrokken.