Een vermakelijk gezicht afgelopen dinsdag in Tilburg bij Poppodium 013. De Main stroomt vol voor de immens populaire youtube rapper Lil Pump en de Jupilerzaal stroomt vol voor het Zwitsers addergebroed dat luistert naar de naam Zeal & Ardor. Twee artiesten die muzikaal mijlenver uit elkaar liggen en die dan ook totaal verschillend volk aantrekken.

Stel je eens voor, je zou als rechtgeaard Lil Pump-adept per abuis de verkeerde zaal zijn ingelopen. Sta je daar met je goede fatsoen en je Hollister shirt tussen al dat langharig tuig te kijken hoe voorprogramma Zatokrev vakkundig het voegwerk uit de muur rammelt. Het uit Basel afkomstige postmetal collectief trekt vanaf minuut 1 fel van leer. Kolossale riffs en schreeuwzang worden smaakvol afgewisseld met rustige sferische passages en fluisterzang. Ontzettend knap ook hoe bassist Lucas Löw en zanger/gitarist Frederyk Rotter hun hoofd niet verliezen terwijl ze zich een nekhernia headbangen. Ja, het gaat er behoorlijk ruig aan toe op het podium. Zo ruig zelfs dat halverwege de set een drumpedaal sneuvelt. ‘Heh, die beats komen hier niet uit een kastje?’, hoor je de verdwaalde Lil Pump adept verbaasd denken. Nee, dat drumpedaal moet vervangen worden. Gelukkig gaat dit redelijk vlotjes, zodat Zatokrev vervolgens een mooi einde aan een alleraardigste set kan breien. Aan het applaus te horen heeft de band vandaag meer mensen overtuigd.

Of onze Lil Pump-adept overtuigd is, ik waag het te betwijfelen. Die komt maar voor een ding: ESSKEETIT!

Ach, en het intronummer ’Sacrilegium I’ van Zeal & Ardor heeft best wel wat weg van een potje onvervalste hiphop. Echter wanneer de band daarna aftrapt met ‘In Ashes’ en een ziedend ‘Servants’ trekt onze Lil Pump-adept toch een beetje witjes weg. Manuel Gagneux en zijn ‘Gucci Gang’ hebben vanavond maar een missie en dat is de boel helemaal plat spelen. Communicatie met het publiek is er nauwelijks en wanneer die er is, dan is dat alleen maar om te melden dat er vanavond weinig gecommuniceerd gaat worden. Nee, de boodschap is duidelijk, Gagneux en consorten willen de muziek voor zich laten spreken. En dat doet Zeal & Ardor met verve.

Drummer Marco von Allmen en bassiste Mia Rafaela Dieu leggen een stevige fundering waarover opperbaas Gagneux en Tiziano Volante hun allesverzengende gitaarriffs storten. En dan zijn er uiteraard nog die stemmen. Gagneux zelve met zijn soulvolle stem en ijzingwekkende screams, maar ook zijn sidekicks Denis Wagner en Marc Obrist maken indruk als diabolisch gospelkoor. Het tempo ligt hoog vanavond. In een uur en kwartier trakteert Zeal & Ardor ons op zo’n twintig nummers. Omdat de nummers allemaal rond de drie minuten klokken en met nummers als ‘You ain’t Coming Back’, ‘Gravediggers Chant’ en ‘Built on Ashes’ wat relatieve rustmomentjes worden ingebouwd, is de show heel goed te behapstukken.

Na een ziedend ‘Don’t you Dare’ verdwijnt het gezelschap even van het podium om daarna nog eenmaal terug te keren met publieksfavorieten ‘Devil is Fine’ en ‘Baphomet’. Zeal & Ardor zet vanavond een verduiveld goed optreden neer!

En onze verdwaalde Lil Pump-adept? Is hij bekeerd tot de duivel? Geen idee. Hij kon in ieder geval na het concert alsnog naar de goede zaal alwaar Lil Pump, zoals het een goede autotune rapper met sterallures betaamt, veel te laat is voor zijn optreden.