Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2018 voorbij is. In deze eerste aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.
10. Årabrot – Who do you Love
‘Bastaardzoon van Nick Cave maakt duivelse muziek met Bad Seeds op anabole steroïden’, het zou zo maar een zin uit de bio van de Noorse band Årabrot kunnen zijn. En zo klinkt het ook. De band heeft goed naar oude Cave songs als ‘The Carny’ en ‘Tupelo’ geluisterd. Het album klinkt als een verzameling oude Cave songs waaraan een eigen draai wordt gegeven en een vuig metalen randje wordt toegevoegd.
9. IDLES – Joy as an Act of Resistance
De absolute punkplaat van het jaar! Niet over de gehele linie even sterk, maar wanneer de band de juiste snaar weet te raken, onweerstaanbaar! Nummers als ‘Danny Nedelko’, ‘Great’ en ‘Never Fight a Man with a Perm’ zijn punkanthems voor het leven.
8. Kamasi Washington – Heaven & Earth
Gezien de lengte van dit werkje, eigenlijk ‘The Epic deel 2’. Kamasi Washington en zijn saxofoon bewandelen drie uur lang weer de mooiste jazzwegen, -straatjes en steegjes. Een absoluut fenomeen deze man!
7. Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love
Deafheaven blijft lekker doen waar het zelf zin in heeft. Na ‘Sunbather’ en ‘New Bermuda’ is ook ‘Ordinary Corrupt Human Love’ weer een dijk van een album. De band diept haar sound steeds verder uit en drijft bij tijd en wijle steeds verder af van de black metal.
6. Zeal and Ardor – Stranger Fruit
Waar ‘Devil is Fine’ meer een vingeroefening met enkele knallers was, daar voelt ‘Stranger Fruit’ coherenter aan. Manuel Gagneux en consorten lijken de perfecte melange van black metal en slavengospel te hebben gevonden.
5. The Ocean – ‘Phanerozoic I: Palaeozoic’
Post-metal collectief The Ocean pakt op ‘Phanerozoic I: Palaeozoic‘ weer uit met wonderschone muziek gebaseerd op lang vervlogen tijden. Tijden dat moeder aarde nog niet te lijden had onder CO2 uitstoot, oorlogen en andere aan homo sapiens gerelateerde vervuiling. Oh ja, en Jonas Renkse van Katatonia mag vaker komen opdraven. Weergaloos album!
4. A Perfect Circle – Eat the Elephant
Met albums van A Perfect Circle en Legends of the Seagullmen kwamen er dit jaar twee Tool-gerelateerde albums uit. Zal dat langverwachte Tool-album in 2019 dan toch eindelijk het licht zien? Met ‘Eat the Elephant’ van A Perfect Circle kregen we in 2018 in ieder geval een heerlijke amuse. Artrock van de bovenste plank met heerlijk gitaarwerk van Howerdel en vocale krachtpatserij van Keenan.
3. Myles Kennedy – Year of the Tiger
Nee, met Alter Bridge en Slash featuring Myles Kennedy And The Conspirators kun je mij maar gematigd blij maken. Deze soloplaat van Myles Kennedy is echter andere koek. Kennedy pent prachtige persoonlijke nummers en zingt die ook nog eens fantastisch in. Mag hij vaker doen!
2. Rivers of Nihil – Where Owls know my Name
Vanaf verschijningsdatum de gedoodverfde favoriet om bovenaan mijn eindlijst te eindigen. Zal je net zien, nestelt zich een andere plaat zich vooraan in je hersenpan. Rivers of Nihil heeft er in ieder geval een hele tijd vertoefd. Death Metal met de hoofdletters D en M. Technisch begaafd, avontuurlijk, hard en bruut. En niet te vergeten, met saxofoon!
1. Holy Fawn – Death Spells
De minst bekende naam in deze eindlijst gaat er met de eretitel vandoor. ‘Death Spells’ is een album dat heel vernuftig in elkaar steekt. De band gooit een hele hoop invloeden in de blender. Zoveel zelfs dat je als resultaat een onsamenhangend brouwseltje verwacht. Echter de metal-shoegaze-noise-postrock-cocktail die uiteindelijk uit de blender komt smaakt meer dan voortreffelijk. Denk Deafheaven, denk Sigur Ros, maar denk vooral zoals ze zelf zeggen ‘loud, heavy, pretty music’. Het enige dat nog ontbreekt is een vinylversie van het album.
Eervolle vermeldingen zijn er voor de nieuwe albums van Navarone, Clutch, Low, DeWolff, Anna von Hausswolf, Primordial, Oceans of Slumber en Ghost. Al deze bands stonden op mijn shortlist, maar hebben de uiteindelijke schifting niet gered.