Toen in maart 2014 werd bekendgemaakt dat Angela Gossow besloot op te stappen als frontvrouw van Arch Enemy ontstond een bescheiden schokgolf in de metalscene. Wie kon – en durfde – in de voetsporen van de Duitse brulboei te treden? Alissa White-Gluz durfde dat. De oud-zangeres van The Agonist werd daardoor in een klap een bekende verschijning (haar blauwe haar hielp daar ook bij). Terwijl er een hoop te doen was rond de bezettingswisseling binnen de gelederen van Arch Enemy, bleef het relatief rustig rond The Agonist. Terwijl die band ook op zoek moest naar een nieuw boegbeeld. De groep die in 2004 werd opgericht vond een vervangster voor White-Gluz in de vorm van Vicky Psarakis. Ze maakt haar debuut op ‘Eye Of Providence’.

Dit album ligt in het verlengde van het in 2012 verschenen ‘Prisoners’. Het eerste dat opvalt aan dit vierde wapenfeit van de Canadese metalcore band is dat er geen drastische koerswijziging is ingezet. De formatie handhaaft hun energieke en dynamische bandgeluid. Het enige dat veranderd is, is de zang. Psarakis doet het niet slecht, maar mist ervaring. Ze heeft soms moeite om het tempo bij te benen. Je hoort haar hard werken, terwijl het haar voorgangster veel gemakkelijker afging. White-Gluz combineerde moeiteloos schreeuwzang met clean vocals en grunts. Die verschillende zangstijlen gingen haar gemakkelijk af. Psarakis ploetert. Logisch, want in een recent interview gaf ze aan dat ze zich pas anderhalf jaar bezighoudt met schreeuwzang. Haar brul klinkt niet onverdienstelijk, maar je hoort dat ze beter uit de voeten kan met rustigere nummers. Vooral in de sfeervolle ballad ‘A Gentle Disease’ komt haar stem goed tot recht. Er schuilt een zeer verdienstelijk popzangeres in haar. Haar vocalen doen bij vlagen aan het stemgeluid van Anneke van Giersbergen denken.

Psarakis moet haar plekje binnen de band nog vinden. White-Gluz gaf leiding aan The Agonist. Haar vocalen leken het ritme te dicteren, terwijl het anno 2015 net andersom is: Psarakis laat zich leiden. Erg storend is het niet, maar het is wel wennen. Ook mist de nieuwkomer de gekte van haar voorgangster. White-Gluz is een excentrieke verschijning en gaf The Agonist net wat meer jeu. Psarakis is wat bescheidener en minder opvallend (lees: Voor zover het alledaags is om een fragiele, blonde verschijning zulke rauwe doodsrochels uit te horen blaffen). Het is duidelijk dat ze zich nog moet ontwikkelen als frontvrouw. Begrijpelijk, want dit is haar eerste, serieuze klus als zangeres. Als je nagaat dat dit haar visitekaartje is dan is haar prestatie behoorlijk indrukwekkend te noemen.

Hoewel ‘Eye Of Providence’ niet tot het beste werk van The Agonist behoort, is dit zeker geen slecht album. Deze schijf ligt in het verlengde van eerdere platen, maar klinkt net wat minder opwindend. Op een volgend album zal de stempel van Psarakis op het bandgeluid echt hoorbaar zijn. Ze heeft nu niet meeschreven aan de tracks, omdat het merendeel al af was voor haar komst. De toekomst is spannend voor The Agonist en Arch Enemy.

Met de komst van een groentje gaat The Agonist‏ van blauw naar blond op ‘Eye Of Providence’
77%Totale score
Waardering gebruiker: (0 Stemmen)
0%