Wat krijg je als je Textures en Scar Symmetry in een blender gooit en het geheel afblust met een flinke scheut Coheed And Cambria? Vast iets zoals Ghost Iris. Deze Denen schotelen je een smakelijke pot metalcore voor waar vooral gitaarliefhebbers volledig op stuk zullen gaan. Deze schijf is namelijk tot de nok toe gevoeld met vette gitaarsolo’s en pakkende riffs.
De Scandinavische band maakt een combinatie van technische metalcore en djent. Daarnaast wordt ook inspiratie geput uit progrock. Deze genre mix klinkt erg organisch en er is hoorbaar goed nagedacht over de presentatie. De muzikale kruisbestuiving maakt nergens een geforceerde indruk en elk nummer klopt. Ghost Iris heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, want het kwartet komt ook nog eens op de proppen met een ingewikkeld vertelsel dat de tracks met elkaar verbindt. Yep, ‘Anecdotes Of Science & Soul’ is een onvervalst conceptalbum. Deze plaat verhaalt over de menselijke psyche. Wie of wat bepaalt je identiteit en je dromen? Een interessant idee, maar tegelijkertijd ook erg wazig en warrig. Gelukkig hoef je het verhaal niet te volgen om van deze plaat te genieten. Zoals gezegd zijn de nummers ook prima afzonderlijk beluisterbaar.
‘Anecdotes Of Science & Soul’ bestaat uit tien fantasievolle tracks. Elk nummer heeft wel iets onderscheidends: die vette riff, die intense gitaarsolo of dat strakke drumwerk. Saai wordt het nooit. Helemaal indrukwekkend is het gegeven dat het hier om een debuut gaat. Dit album klinkt namelijk als het werk van een stel veteranen, maar dat zijn de leden van Ghost Iris echter niet. Deze band werd pas in 2012 opgericht.
Sof ar, so good maar er is wel ruimte voor verbetering. Op het gebied van de zang schiet het gezelschap helaas tekort. Frontman Jesper heeft op zich geen onaardige stem, maar hij klinkt als een inwisselbaar lid van een generieke metalcore band. Talloze bands gebruiken dezelfde (beperkte) zangstijl en daardoor missen de vocalen karakter. Juist omdat de groep op muzikaal vlak zo vooruitstrevend en volwassen klinkt, valt op hoe erg de vocalen achterblijven. Het lijkt erop dat Jesper nog moet wennen aan zijn rol en niet voluit durft te gaan. De zang klinkt een tikkie onzeker. Als de groep daaraan gaat schaven, kan geen enkele metalhead meer om deze band heen. Dit debuut klinkt namelijk zowel vertrouwd als nieuw en biedt voor ieder wat wils. Klassieke heavy metal wordt verweven met moderne metalgenres en daardoor ontstaat een rijk geluid.
Door elementen uit verschillende stromingen te gebruiken, is de spanningsboog altijd strak gespannen. Elk nummer geeft zijn geheimen pas na een paar luisterbeurten prijs. Het flitsende gitaarwerk – in combinatie met een melancholische ondertoon – grijpt je direct bij de strot. De kristalheldere productie van knoppengoeroe Jeppe Andersson (in het verleden werkzaam voor Mew, Volbeat en Amaranthe) maakt het af. Wat een ontiegelijk vette plaat!