Mag het ietsje minder zijn? Waar Carl Barat in het Engelse deel van zijn tournee zalen ter grootte van Paradiso uitverkocht, daar moet de gitarist annex muzikale begeester van The Libertines het op het vasteland doen met veel kleinere zalen. Voor de echte fans is dat genieten; vorig jaar nog in een uitverkocht Hyde Park (+-60.000 toeschouwers), vanavond voor amper 150 man in Bitterzoet, de schuilkerk van de Amsterdamse muziekscene.

Hoe is dat zo gekomen? Carl Barat is de laatste jaren nogal eens in het nieuws gekomen vanwege zijn reünie met muzikale evenknie Pete Doherty in The Libertines, en stond in november met die band nog in een uitverkochte HMH. Toen was het oud werk wat de klok sloeg, maar inmiddels hebben de Likely Lads een nieuwe plaat opgenomen. Komende zomer komen ze hem op Best Kept Secret aan het Nederlandse Publiek voorstellen.

Dat de reünie én het nieuwe album van The Libertines ineens wat sneller kwam dan verwacht, bracht Barat in een moeilijke positie. Samen met zijn pasgevormde begeleidingsband The Jackals had hij nét een album geschreven en op het moment dat het Libertinescircus weer op volle toeren begon te draaien, lag daar nog de blauwdruk van Let it Reign. Gelukkig besloot Barat de plaat gewoon uit te brengen. Let it Reign is een keurige, afwisselende Britpopplaat die na drie weken nog niet uit de CD-wisselaar van ondergetekende is verdwenen. Het is maar de vraag of de nieuwe Libertines daar overheen gaat komen.

En dus verheugt Bitterzoet zich iets voor negenen al flink op de show van de Libertinesster in Amsterdam. De in grote getalen uitgelopen Engelsen bevestigen de buzz die de hele avond in de Bitterzoet hangt; Barat in zo’n intieme zaal zien, dat is echt iets bijzonders.

Toch begint de show niet bepaald legendarisch goed. Opener Victory Gin wordt ontsierd door geluidsproblemen, volledig langs elkaar heen werkende artiesten en een stevige verkoudheid voor Barat. Bezorgd werpt Barat een blik richting de geluidstafel; vanavond voor 150 man geen freewheelen, maar er zal echt gewerkt moeten worden.

Het komt dan goed uit dat voor het tweede nummer, A Storm is Coming, de herriebak even iets mag worden getemperd. Het nummer is sowieso een van de prijsnummers van de nieuwe plaat van Barat, en vanavond komt hij extra goed uit. Voor het eerst vanavond onderscheidt de uitstekende ritmische sectie zich, Barat bespeelt zijn   gitaar zoals alleen hij dat kan, en juist dankzij de licht schorre, iets valse en door een stevige verkoudheid beknepen stem van de frontman krijgt het wat brave nummer precies het zetje de goede richting in. De sfeer zit erin.

Hoezeer we het Barat ook zouden gunnen dat zijn publiek voor de nieuwe plaat was gekomen, dat is uiteraard niet het geval. Het is vanavond Libertinesklassieker Death on the Stairs dat het publiek voor het eerst écht in beweging krijgt. Dat gebeurt later ook bij Deadwood, een nummer van Dirty Pretty Things, het eerste groepje dat Barat vormde na het uiteenvallen van The Libertines.

Dat het publiek met name die hits blijkt te kennen is eigenlijk zonde, want de wat plichtmatige versies van die klassiekers vallen in het niet bij uitstekende versies van de beste nummers van de nieuwe plaat. Zo vermaakt de band prima met het radiofahige  Glory Days, dat al een alternatief hitje was. Ook het muzikaal vrij complexe March of the Idle – samenzang hier, gitaarsolo daar – komt vanavond uitstekend uit de verf. En als we dan bij een cover van Ballad of Grimaldi – origineel nota bene van Doherty’s Babyshambles – geen enkele reactie in het publiek kunnen ontwaren, vragen wij ons af waar de mensen dan voor zijn gekomen.

U kunt het al invullen, zij kwamen voor de hits van weleer. Het eerste pitje ontstaat bij de enige single van Dirty Pretty Things die het luisteren enigszins waard was, Bang Bang You’re Dead. Die lijn wordt doorgetrokken met het punkbuitenbeentje van Let it Reign, The Gears. En aan het slot krijgt Bitterzoet de genadeklap met Libertinescover I Get Along. Eindelijk wordt er écht bewogen in de zaal, trekt Barat een jasje uit en wordt lekker rauw.

Dat misten we vanavond verder een beetje. Wie naar een van de heren achter van The Libertines gaat verwacht anderhalf uur lang rotzooi. Rommel. Rauwe Rock. Dat kreeg Bitterzoet vanavond niet. Het solowerk met The Jackals is in vergelijking met The Libertines allemaal vrij rechttoe rechtaan, keurig en ingehouden. Is dat erg? We kunnen het Carl Barat en zijn kompanen natuurlijk onmogelijk kwalijk nemen, maar wie kan het ons – bezoekers van de schurende, loeiende en bij vlagen knettervalse Libertinesconcert in oktober – kwalijk nemen dat wij stiekem hoopten op wat meer van de verassing en dynamiek van dat concert?

Het antwoord: niemand. Dankzij een aardig soloalbum, een prima begeleidingsband en een megatalentvolle frontman scoren Carl Barat en zijn Jackals vanavond een dikke voldoende, maar toch voelde vanavond een beetje als Paul zonder John, Bassie zonder Adriaan en Noel zonder Liam.

Conclusie? Één likley lad maakt nog geen zomer.