”Go, go, go, we gotta go!”, klinkt het afgelopen zaterdag, rond half twee, vanaf de Voodoo stage, tijdens de tweede editie van Scumbash. Buiten het Van Nelle terrein vallen de vele uitgedoste mensen op. Het zijn niet zo maar liefhebbers van rockmuziek in de breedste zin van het woord. Het is meer een lifestyle. Zo is Scumbash ook ontstaan, dankzij Bertus en Leen van Schorem Haarsnijder en Barbier. Het ene kapsel nog mooier dan het andere, de ene baard en snor nog puntiger dan de volgende. Natuurlijk kan men in de nieuwe zaal Cutthroat Bay, ook terecht voor een frisse knipbeurt, door Madame de Pompadour te voorzien van make up of om de collectie tatoeages door Inkstitution te laten uit te breiden. Wij van Counter Culture zijn vooral voor de muziek gekomen. Batmobile, the Exploited, John Coffey en Monster Magnet staan garant voor een vuig feestje.
De tweede Scumbash begint in de nieuwe Voodoo tent met het Limburgse viertal van Cuda. Cowpunk zo noemen de bebaarde heren in houthakkershemden hun muziek. Het tempo ligt lekker hoog maar er is genoeg ruimte voor wat ongein. Bertus en Leen zien dat hun festival op formidabele wijze van start gaat. Snel naar binnen voor het eerste biertje. Wat als eerste opvalt zijn de verbeterde zitplaatsen aan de linkerkant van de grote zaal, waar je een lekkere snack van Burger Brothers, Old Scuola, Hans Worst of de Vietnamees kan verorberen.
Voordat de old school punkers van Sham 69 op het kleinere Jack Ketch podium van zich laten horen, horen we vanaf mainstage the Kraken de bezwerende muziek van Dario Mars and the Guillotines. Een Frans gezelschap met de sensuele zangeres Bineta Saware op blote voeten, dansend en het publiek onderdompelend in een soort van voodoo trance. Haar band werkt geweldig mee naar een ultieme climax vol echo’s en distortion. Maar vooral wat een stem!
Tijd voor een portie punk . Sham 69 gaat al weer bijna 40 jaar mee, ondertussen bestaan er zelfs twee versies van Sham 69. Deze variant heeft met name een uitstekende frontman. Hij wisselt punkhits als ‘Hurry Up Harry’ en ‘Hersham Boys’ af met praatjes over dat we allemaal scum zijn, fuckin’ christians. Britse humor. Uiteraard gaat het los bij anthem ‘If the Kids Are United’. ‘’The pub, the pub, we’re going down the pub!’’
De programma indeling is trouwens top. Drie podia, maar weinig overlappende bands. Als je wil, zoals wij, is het mogelijk om bijna van iedere band een groot deel van het optreden mee te pakken. Zo is het maar tien minuutjes voordat Brabantse hardcore band No Turning Back het hoofdpodium op zijn kop gaat zetten. Het podium is lekker breed waardoor de constante circlepit zich lekker breed uitsmeert. De band lijkt zo jong en fris maar bestaat ondertussen al 18 jaar. Never Give Up prijkt dan ook als titel op het nieuwe album. De brute frontman blijft de boel lekker opfokken en met resultaat. Een zwaar feestje!
Sorry Bombus maar wat zijn we stiekem blij dat jullie moesten cancelen. Het jonge drietal van Paceshifters blaast vervolgens het kleinere podium als een woestijnstorm omver. ‘One Armed Scissor’ van At the Drive In noem ik een prima tussendoortje uit de speakers vooraleer de broers Seb en Jesper Dokkema en drummer Paul Dokman de Jack Ketch stage beklimmen. Een wind vol distortion en vette basslijnen kruipen over het publiek. Seb lijkt voor elk nieuw nummer een nieuwe gitaar boven. Bijna eng, hoe hij langzaam aan verandert in een incarnatie van Kurt Cobain. Wanneer het trio vervolgens ‘Aneurysm’ onder handen neemt, zijn de gelijkenissen onvermijdelijk. Toch zijn het de Paceshifters zelf die op eigen kracht een wervelende rockshow neerzet.
Vervolgens staan we voor de enige lastige keuze van de avond. De psychobilly van Batmobile of de rockabilly covers van Liptease and the Crackstreet Bangers. Deze vrolijke bende bestaande uit drie stijlvolle zangeressen, een band en blazerssectie staan eerder op het programma. Wanneer we richting de Voodoo tent lopen puilt het zowat uit zijn voegen. Als je al überhaupt binnen komt, blijkt stil staan onmogelijk door het gehos en de catchy songs van Beyoncé, Studio Sport en Metallica. Jazeker, het geheel wordt op sublieme wijze door elkaar gespeeld. Het lieftallige drietal staat in het centrum van de aandacht. De man met bakkebaarden op de double bass en gitarist met vetkuif zorgen niet alleen voor geinige randanimatie maar ook pakkende riffs en contrabasslijnen. Batmobile doet dat ondertussen al meer dan dertig jaar. Net als de Paceshifters bestaan de psychobilly helden uit twee broers, Jeroen op gitaar en Eric op bas, de double bass met die typische sebrastrepen en skull on top. Acher de drumkit Johnny, de schreeuwende drummer. Binnen no time staat ook hier de tent vol. Atomic batteries to power, turbines to speed! De cover van ‘Ballroom Blitz’ geeft op een andere manier weer hoe het er tijdens een batmobile show aan toe gaat. De vloer plakt ondertussen wel aardig aan de voeten.
Snel door naar Four Headed Dog, een wat mysterieus zijproject van Peter Pan Speedrock. Het overwegend instrumentale repertoire, waar een jaar lang op geoefend is, komt lekker langzaam op gang en lijkt zich te bevinden in de woestijn van de Paceshifters. Toch weten de ervaren Eindhovenaren, met Dr. No als extra gitarist, niet dezelfde climax op te wekken. Het publiek verwacht dan ook misschien wel raggende gitaren in plaats van psychedelische gitaarsolo’s, waardoor de wisselwerking ontbreek tussen het publiek en Four Headed Dog.
Kort en krachtig dat is het motto van the Exploited. De Schotse punkers bestaan gelukkig nog, vorig jaar hadden Wattie Buchan en co. Al op de eerste editie Scumbash moeten optreden maar dat ging helaas niet door. Wattie kreeg een hartaanval op een Portugees podium. Gelukkig is de frontman met roze hanenkam hersteld en laat met een lading punkhits in moordend tempo weten dat de hij en zijn band nog springlevend zijn. The Kraken kraakt op de eenvoudige maar doeltreffende ritmes van bass, drum en gitaar. ‘Punk’s Not Dead’ en zo is het, ‘Fuck the System!’ De zaal geniet met volle teugen.
Geen wonder dat de meeste liefhebbers naar links opschuiven en na het nuttigen van een biertje of hapje gelijk door gaan naar Disturbance. Je kan de Zuid-Hollanders best wel de Nederlandse versie van the Exploited noemen. Niet alleen heeft de zanger, met een enorm vervaarlijke hanenkam, op een jonge Wattie. De sound van Disturbance staat ook voor recht voor zijn raap en de D.I.Y aanpak. Daardoor hebben ze sinds het begin kansen gekregen en gepakt waar menig Nederlandse band jaloers op zou zijn. De circle pit gaat ook hier vrolijk verder, met hier en daar een opstootje en ongelukje. Toch zijn er medemensen in de pit die de gevallen broeders weer omhoog trekken.
De spacelords van Monster Magnet mag ook van leer trekken vanavond. Als enigste band krijgen ze daar zelfs anderhalf uur de tijd voor. Helaas betaald dat zich niet uit in een greatest hits set. Nee, de show zit vol uitgebreide versies van nieuwer werk met aanvulling van enkele songs van het eerste uur. Spacevader Dave Wyndorf komt goedlachs het podium op maar heeft eerst tijd nodig om zijn apparatuur op orde te krijgen. Natuurlijk weten Dave en zijn mannen nog te rocken maar de band verliest zichzelf in zijn eigen spacy vibes. De tempowisselingen worden abrupt onderbroken en Dave zit te pas en te onpas op zijn stoeltje met het rug naar het publiek zijn gitaar te tunen. Mother… mother! Gelukkig maakt hij met ‘Tractor’ en de classic ‘Space Lord’ tot slot nog een hoop goed.
Gelukkig hoeven we niet altijd een bekende band uit het buitenland te halen voor een gegarandeerd feestje. De Utrechtenaren van John Coffey laten wel even zien wat Powertrippin’ als afsluiter van het kleinere Jack Ketch podium. Vooral zanger en acrobaat David Achter de Molen lijkt weer opgeladen voor een uurtje. Oh, Oh, Calamity ! Met het nieuwe album the Great News op zak blijkt het vijftal in zijn geheel aan de oplader gehangen te hebben. Want wat een intensiteit spat er van af en dan hebben we het niet eens over de capriolen van de frontman. ‘’Hallo wij zijn John Coffey en het volgende liedje gaat zo. Na na na na!’’ Het nieuwe werk zorgt voor meer afwisseling maar oudjes als ‘Dirt & Stones’ en ‘Romans’ zorgt er bijna voor dat net zoals bij John Coffey, uit the Green Mile, ook tijdens Scumbash de lichten uitgaan.
Rond middernacht is het dan ook wel welletjes geweest. Eenmaal buiten suizen de oren nog na en zakken we bijna door de knieën. De Bazzookas geven ondertussen nog een soort van afterparty in de Voodoo tent maar dat feestje gaat aan ons even voorbij. Wat een ongelooflijk goede bands stonden er op de tweede editie van Scumbash. De minpuntjes van de eerste Scumbash zijn prima aangepakt. Hoe Bertus en Leen de derde keer, goede keer willen aanpakken is een raadsel maar wij van Counter Culture zijn er dan graag weer bij!
