Het uit Melbourne afkomstige Feed Her To The Sharks is één van de nieuwste aanwinsten van Victory Records. Het Amerikaanse label maakte in de jaren 90 furore door snoeiharde en compromisloze hardcore bands te tekenen, maar koos de laatste jaren vooral voor het grote geld. Toen oprichter Tony Brummel zag dat de emo-hype hem wel eens stinkend rijk zou kunnen maken, besloot hij om in recordtijd talloze genrebands te tekenen. De markt werd overspoeld met commerciële post-hardcore van formaties als Hawthorne Heights, Aiden en Silverstein. Nu die hausse weer is gaan liggen, richt Brummel zijn pijlen op andere stromingen. Tegenwoordig mikt Victory Records op andere genres zoals deathcore. Vreemd genoeg is Feed Her To The Sharks van een heel ander kaliber. Deze Aussies maken namelijk ‘ouderwetsche’ metalcore. Een stijl die je met de beste wil van de wereld niet meer als hip kunt bestempelen…
In hun thuisland timmert Feed Her To The Sharks sinds 2008 hard aan de weg. ‘Fortitude’ is alweer de derde plaat van dit gezelschap. Met hun debuut op Victory Records bereikt de band een nieuw (lees: veel groter) publiek. Het wiel wordt nergens opnieuw uitgevonden, maar deze gasten weten wel waar een goede pot metalcore aan moet voldoen. Het gitaarwerk is pakkend en de band heeft een paar strakke riffs en pakkende hooks achter de hand. Het geheel is overgoten met een subtiel laagje elektronica. De schreeuwzang van frontman Andrew Van Der Zalm is vuig en ruig. Helaas zijn z’n clean vocals minder sterk, omdat hij die zangtechniek minder goed beheerst. Zijn stemgeluid klinkt in de meer melodieuze passages wel erg dun en mat. Storend wordt het niet, want er wordt slechts sporadisch gebruik gemaakt van die zangtechniek. Het merendeel van de tijd blaft en briest Van der Zalm. En dat is maar goed ook.
Deze schijf bestaat uit metalcore die in het verlengde ligt van Bury Tomorrow, As I Lay Dying en Any Given Day. Als je fan van deze bands bent, dan kun je deze schijf blind aanschaffen. Deze Aussies putten rijkelijk uit het oeuvre van eerder genoemde bands. Verwacht dus geen originele invalshoeken of wereldschokkende innovaties. Dit album zit goed in elkaar en luistert lekker weg, maar heeft weinig diepgang. Dat ligt onder meer aan de aalgladde productie die de nummers niet laat ademen en voor een klinische sfeer zorgt. Als je zin hebt in ongecompliceerd gitaargeweld dan is dit je ding. Helaas mist deze band een eigen gezicht. Het is degelijke, maar anonieme muziek. Een typische Victory Records band zou je kunnen zeggen…