Heel wat bezoekers hebben de moeite genomen om vroeg in het Tilburgse 013 aanwezig te zijn voor het uit Den Haag afkomstige Monomyth. Niet wetende dat de band zelf bijna de show, als gevolg van een kapotte tourbus, aan zich voorbij had moeten laten gaan. Het is mooi om te zien en getuigd van respect dat een locale support act wordt voorzien met een uitstekend geluid, passende lichtshow en ook nog eens voldoende speeltijd krijgt toebedeeld. De muziek doet de rest gedurende de set van een kleine 45 minuten. Bovendien een set met zeer overtuigende instrumentale space kraut rock, voorzien van de nodige soundscapes en psychedelica met tracks afkomstig van de beide albums (‘Further’ uit 2014 (review) en ‘Monomyth’ uit 2013). Geen moment worden vocalen bijdragen gemist aangezien de muziek ontzettend avontuurlijk, soms zelfs hypnotiserend, in elkaar steekt. Monomyth is door het vele optreden live inmiddels uitgegroeid tot één van de betere in het genre.
Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Paul Verhagen (Achrome Moments)
Het moge duidelijk zijn dat de performance van onze landgenoten de lat direct behoorlijk hoog heeft gelegd voor het gezamenlijk tourende Amerikaans Duitse combo die hierna het podium betreden. Radio Moscow is wellicht vanavond een beetje de vreemde eend in de bijt, maar past ook wel weer uitstekend binnen de entourage. Dat klinkt wellicht wat tegenstrijdig, maar de bluesy retro hardrock, waar voldoende ruimte is voor wat langere instrumentale passages, kan duidelijk op goedkeuring rekenen van het publiek. De grote zaal, die een stuk voller staat dan bij Monomyth, ondergaat geboeid de verrichtingen van het drietal uit Iowa (VS) die een bloemlezing uit eigen repertoire neerzetten. Wederom voorzien van een top geluid en sfeervolle lichtshow kan Radio Moscow weinig verkeerd doen vanavond.
Tot slot lijkt het zowaar bij het afsluitende Colour Haze wat rustiger te zijn geworden in de zaal. Het Duitse drietal is een stuk meer ingetogen dan de tourgenoten van Radio Moscow. De podiumpresentatie houdt niet over en lijkt zelf wat schuw. Het past ook wel weer bij de trippende en rockende ‘psychedelica’ ondersteund door fraaie LSD tripachtige visuals. Het drietal musiceert uitstekend, maar de hoofdrol wordt stiekem opgeëist door de topperformance van drummer Manfred Merwald. Het publiek geniet zowel ingetogen als uitbundig van de sterke set, waarbij de mompelende en nauwelijks verstaandbare aankondingen en een sporadische voorzichtige ‘thank you’ van gitarist/zanger Stefan Koglek voor lief worden genomen. De muziek van Colour Haze moet het hebben van een meeslepende sfeer, maar laat de avond die erg sterk begon naar het einde toe juist een beetje uit de vingers glippen. En dat is gezien de staat van dienst en reputatie jammer en onnodig.