“Never Judge a Book By It’s Cover,” is zo’n tegeltjeswijsheid die je gedurende de rest van je leven meerdere malen kunt – en zult – gebruiken. De mens is nu eenmaal een visueel ingesteld wezen en gewend om in hokjes te denken. Begrijpelijk, want dat houdt het leven overzichtelijk. Om de aandacht te trekken, moet je op te vallen en de nieuwsgierigheid prikkelen. Dat kan door je te onderscheiden van de moordende concurrentie. Bands zoals The Maine spelen daar helaas slecht op in…
Naast een ontzettend nietszeggende bandnaam heeft The Maine ook voor een onopvallende albumtitel gekozen. ‘American Candy’ is nu niet bepaald een benaming waar de creativiteit vanaf spat. Ook de generieke hoes met een klapkauwgom kauwende dame erop getuigt van weinig fantasie. Je bent snel geneigd om deze formatie als het zoveelste, saaie emobandje af te schrijven. Niet doen! De verpakking is misschien niet erg aansprekend, maar zoals zo vaak draait het ook nu om het innerlijk. The Maine moet het van de inhoud hebben. Gelukkig heeft de band het meeste aandacht besteed aan wat echt relevant is: de muziek.
Het is 2007 opgerichte The Maine maakt geen suikerzoete emo, maar pakkende poprock met een rafelrandje. Dat is vooral te danken aan frontman John O’Callaghan. Bij vlagen doet zijn stemgeluid aan dat van Bright Eyes boegbeeld Conor Oberst denken. De zang is niet te glad en klinkt ietwat benepen. O’Callaghan is niet vies van een vleugje melodrama en dat resulteert in een melancholisch sfeertje. Op een track als ‘Diet Soda Society’ ontpopt de voorman zich als verhalenverteller. Zijn ietwat gekwelde stem trekt je zo het nummer in. In combinatie met stuwende gitaarriffs en strak drumwerk levert dat fraaie muziek op. ‘American Candy’ is snoepgoed en bevat tijdloze nummers. Het smaakvolle ‘My Hair’ bijvoorbeeld blijft na een enkele luisterbeurt nog dagenlang in je hoofd hangen.
Producer Colby Wedgeworth heeft ervoor gewaakt dat de nummers niet te gladgestreken zijn. Er is gelukkig geen sprake van overproductie. ‘American Candy’ ademt en heeft een organisch geluid. De liefhebber van intelligente popmuziek zal zeker aan zijn of haar trekken komen. Als je door de lelijke hoes, slappe bandnaam en ongeïnspireerde albumtitel heen kunt kijken, wacht er een lekker fris radiorockalbum op je.