Tijd voor een geschiedenislesje… Anno 2003 is poppunk ongekend populair in de Verenigde Staten. Ook neemt de populariteit van emorock met de dag toe. In deze periode wordt Hit The Lights opgericht. Dit collectief (dat zichzelf overigens niet vernoemd is naar het gelijknamige nummer van Metallica) vertoeft in dezelfde vijver als Fall Out Boy, Simple Plan en Hawthorne Heights. Tussen deze grotere vissen proberen de guppies van Hit The Lights naam te maken.
Terug naar het heden! Anno 2015 domineert poppunk allang de hitlijsten niet meer. Ook is de hype rond emorock gaan liggen. Veel bands uit het genre hebben er inmiddels de brui aangegeven of zichzelf opnieuw uitgevonden. De emopioniers van Fall Out Boy bijvoorbeeld maken nu arenarock. De wereld is veranderd. Nieuwe stromingen zijn ontstaan en ook de manieren waarop muziek geconsumeerd wordt, is veranderd. Wat hetzelfde is gebleven, is Hit The Lights. Deze guppiebende – de grote doorbraak is uitgebleven – maakt nog steeds dezelfde muziek en heeft zich niet aangepast. Dat wordt pijnlijk duidelijk na het beluisteren van het vierde studioalbum van deze groep uit Ohio.
Hit The Lights maakt klinische poppunk volgens het boekje waarin altijd netjes binnen de lijntjes wordt gekleurd. ‘Summer Bones’ bestaat uit ongecompliceerde, zomerse poppunk met een dik aangezet melodramatisch randje. Wat opvalt, is dat deze schijf wel erg vertrouwd aanvoelt. Het lijkt net alsof je een tijdreis maakt, want deze plaat had ook twaalf jaar geleden gemaakt kunnen zijn. Kwalijker is dat Hit The Lights een eigen identiteit mist. De formatie weet zich nergens van de concurrentie te onderscheiden en klinkt als een kopie van een kopie. Tijdens het beluisteren van deze cd dwalen je gedachtes direct af naar andere bands. Dat ene refreintje lijkt op een passage uit een track van Story Of The Year en doen de vocalen op dat andere nummer niet sterk aan het stemgeluid van Patrick Stump van Fall Out Boy denken? Geen goed teken.
De liedjes zitten op zich goed in elkaar, maar missen een ziel. Frontman Nick Thompson verruilt emotie met articulatie. De zanger maakt zich vooral druk om zijn verstaanbaarheid, maar dat gaat ten koste van de dramatische impact. Niemand zal aanstoot nemen aan het kleurloze ‘Summer Bones’. Je kunt dit brave album moeiteloos opzetten tijdens de jaarlijkse familiebarbecue. Zelfs je stokoude oma zal zich niet irriteren aan dit muzikale behang en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn…