De Amerikaanse poppunkband All Time Low stond enkele weken geleden nog in een strak uitverkocht TivoliVredenburg. Dat concert werd gegeven ter promotie van Future Hearts, hun vierde studioalbum dat op 7 april het levenslicht zal zien. Deze plaat is de opvolger van Don’t Panic, een album dat zowel op commercieel als op kritisch vlak zeer succesvol was. Volgens zanger Alex Gaskarth bevat Future Hearts zeker elementen van dat album, maar hij benadrukt ook dat de band veel nieuwe dingen uitprobeert. Het is dus best spannend hoe deze plaat zal klinken en of het bij fans in de smaak zal vallen.
Opener ‘Satellite’ lijkt in elk geval aan te duiden dat All Time Low inderdaad een iets andere richting opgaat. Het nummer opent rustig, en bouwt gestaag op. Al snel komen de gang vocals tevoorschijn – een tactiek die tegenwoordig door veel bands wordt gebruikt om nummers net even iets meer kracht bij te zetten. ‘Satellite’ is een fijne start, en zou ook niet misstaan als openingstrack tijdens liveoptredens.
Vervolgens goot All Time Low er lekker de vaart in. ‘Kicking & Screaming’ is een heerlijk poppunkliedje waarmee de heren aantonen hun roots in elk geval niet te zijn vergeten. Gooi daar een flinke dosis klassieke Blink-182 vibes doorheen, en je hebt een nummer dat klaar is om door heel veel mensen meegezongen te worden. Datzelfde geldt overigens voor ‘Something’s Gotta Give’ en ‘Kids In The Dark’. Dit zijn de eerste twee singles van de plaat en dat is logisch, want de riffjes klinken vertrouwd en catchy, en doen precies wat singles moeten doen: fans enthousiast maken voor het nieuwe album. Vooral ‘Something’s Gotta Give’ deed het goed op de populaire radio- en televisiezenders en zal voor veel mensen de grootste aanleiding zijn om Future Hearts eens op te zetten.
Vooral in het middenstuk van Future Hearts is de diversiteit van de plaat te horen. ‘Runaways’ klinkt, met synthesizers en al, zelfs voor All Time Low wel erg poppy. De vocalen van Gaskarth zijn net iets teveel gladgestreken, en dat is jammer, want zijn stem is van nature al kraakhelder. Helaas gaat het nog een stapje verder, want ‘Missing You’ slaat echt alles. Een akoestisch gitaartje, een ietwat melancholische productie en lyrics als “And if you need a friend / I’ll help you stitch up your wounds”: het is een mierzoet recept waarmee acts als Jason Mraz en OneRepublic al jaren zegevieren. Dat gezegd hebbende, is ‘Missing You’ té schattig en té overgeproduceerd om echt bij All Time Low te passen. Oude fans zullen zich na deze track wel even achter de oren krabben.
All Time Low is redelijk zuinig als het aankomt op samenwerkingen, maar op Future Hearts vinden we twee bekende gastzangers: Mark Hoppus (Blink-182) en Joel Madden (Good Charlotte). Hoppus doet mee op ‘Tidal Waves’, een geslaagde ballad waarmee All Time Low demonstreert dat experimenteren met totaal andere genres niet per se slecht is. Good Charlotte komt net als All Time Low uit Maryland, en bewandelt in muzikaal opzicht hetzelfde pad. Na een lading trage nummers voelt het opgewekte ‘Bail Me Out’ een beetje als een opluchting, en mede dankzij Madden wordt de luisteraar weer even meegenomen naar de gloriedagen van de poppunk. Ook ‘Don’t You Go’ en ‘Dancing With a Wolf’ hakken er lekker in, al moet gezegd worden dat de veel te gelikte productie een licht irritatiepuntje begint te worden.
Future Hearts ís een logisch gevolg op Don’t Panic, zelfs als dat niet overal goed uitpakt. Gaskarth is inmiddels een ervaren songwriter geworden die ook regelmatig in de pen klimt voor andere artiesten. Daardoor kun je vooral in de teksten merken dat de band weer een stukje gegroeid is, en de liedjes zitten nog steeds goed in elkaar. Zo ook ‘Old Scars/Future Hearts’, waarmee All Time Low Future Hearts knallend afsluit. “I don’t wanna be the one that’s left behind / Don’t blame me, don’t hate me” zingt Gaskarth, en dat is misschien ook wel een verklaring voor Future Hearts: All Time Low gaat gewoon met de tijd mee.
All Time Low verdient complimenten voor hun ontwikkeling op het gebied van songwriting en instrumentatie. Future Hearts is een alleraardigste plaat, maar met name de productie zorgt ervoor dat dit album nergens echt in uitblinkt. Het zal de band echter geen windeieren leggen, want met een paar verse radiohits op zak zet All Time Low weer een stapje richting nog grotere podia.