Het is een lange avond voor fans van Frank Iero. De deuren van de Melkweg gaan om 19:30 uur open, waarna supports  Axis Of en The Homeless Gospel Choir ieder hun best doen om het publiek op te warmen voor de hoofdact. Echter beklimmen Iero en zijn band, The Cellabration, pas even na tienen het podium van de Oude Zaal. Het personeel van de Melkweg heeft op voorhand gratis oordoppen uitgedeeld, met de mededeling dat het vanavond “erg hard wordt”. Dat belooft wat.

De Oude Zaal is slechts half gevuld en bestaat voor een groot deel uit fans die Frank nog ongetwijfeld kennen van zijn tijd als gitarist bij emogiganten My Chemical Romance. Maar wie er hoopt op een avondje muziek die lijkt op die van My Chem, of stiekem zelfs op een covertje of twee, komt van een koude kermis thuis. Iero richtte enkele jaren geleden al de hardcore punkband LeATHERMØUTH op, en de muziek die hij nu solo produceert lijkt eerder daarop dan op de band die hem groot maakte. Frank Iero maakt een mix van hardcore punk, post-hardcore en enigszins psychedelische alternative die op het eerste gehoor ergens tussen een band als Alexisonfire en het luidruchtigere werk van The Hives in ligt. Met een baggy outfit, een warrig kapsel dat z’n ogen bedekt, en regelmatig naar de grond kijkend komt Iero een beetje afstandelijk over. In zichzelf gekeerd. Het bemoeilijkt de wisselwerking tussen hem en zijn fans.

Wie wel eens naar LeATHERMØUTH heeft geluisterd, weet dat Iero over een lekker felle schreeuwstem beschikt. Hij krijgt vanuit The Cellabration vooral veel steun van zijn gitarist, die het tempo moeiteloos bijhoudt en ook een deel van  de vocalen op zich neemt. De tweestemmige zang knalt lekker de zaal in, en in rap tempo worden er verschillende liedjes van Iero’s solodebuut Stomachaches de zaal in geslingerd, zoals ‘.stitches.’en de energieke single ‘.joyriding.’ (met interpunctie en zonder hoofdletters, ja). Echter reageert het publiek bijzonder koeltjes. Er wordt hier en daar wat gedanst en gesprongen, maar de lekkere chaos die dit soort muziek normaal gesproken veroorzaakt blijft vanavond grotendeels uit. Toch zullen veel fans wel een leuke avond hebben gehad, zeker als The Cellabration op het einde ineens LeATHERMØUTH’s ‘Sunsets Are For Muggings’ inzet en Iero nog even het publiek in duikt.

Frank Iero speelt er lekker op los, maar het optreden voelt incompleet. Ondanks zijn jarenlange ervaring in de band business lijkt hij nog een beetje op zoek te zijn naar zijn identiteit als soloartiest. Z’n liedjes met The Cellabration zijn leuk, maar het lijkt soms alsof ze niet helemaal af zijn – het is allemaal net niet verfijnd genoeg, en dat in combinatie met Iero’s nonchalante houding zorgt ervoor dat dit concert niet is wat het had kunnen zijn.