Stel je voor: je breekt door als folkrockband en valt op door het gebruik van een banjo. Terwijl de hele wereld dat instrument had afgeschreven en moest grinniken om stokoud beeldmateriaal waarin dat ding te zien was, besluit jij als jonge Brit om de banjo weer in de muziekindustrie te introduceren. En het slaat aan! Wie had dat kunnen denken?
Marcus Mumford maakte de banjo weer salonfähig. Onder zijn leiding groeide Mumford & Sons uit tot een wereldband. Met dank aan dat in onmin geraakte snaarinstrument. Na twee hitalbums – ‘Sigh No More uit 2009 en ‘Babel’ uit 2012 – te hebben gemaakt, was Mumford er wel klaar mee. De banjo werd het raam uitgebanjerd. Dapper om je handelsmerk weg te saneren, maar wat blijft er dan nog over van deze band?
Genoeg! Mumford heeft een zeer prettige stem en ook zonder banjo blijft dat zo. Er breekt een nieuw tijdperk aan. Fans van het eerste uur zullen deze move misschien betreuren, maar deze zet gaat de band veel nieuwe fans opleveren. Het derde wapenfeit luistert naar de naam ‘Wilder Mind’ en laat een herboren band horen. Anno 2015 maakt deze formatie arenarock in de lijn van The National, Kings Of Leon en The Killers. Deze koerswijziging ligt onder meer aan de samenwerking met James Ford in plaats van opnieuw op knoppengoeroe Markus Dravs te vertrouwen. Door voor een andere producer te kiezen, verkent de band nieuw terrein. Mumford & Sons wil nog steeds festivalweides en voetbalstadions uitverkopen, maar leunt voortaan op andere trucs. De intentie is weliswaar hetzelfde gebleven, maar het arsenaal is veranderd. Euforie en de banjo hebben plaatsgemaakt voor melancholie en galmende gitaren.
Mumford’s zang past ook goed bij dit donkere geluid dat bij vlagen naar postpunk uit de jaren 80 neigt. Toch wordt het nooit topzwaar, omdat de vocalen een dromerig en melancholisch gevoel uitdragen. Liefhebbers van goed gemaakte stadionrock kunnen deze schijf blind aanschaffen. Ook mensen die voorheen niets van deze band moesten weten, kunnen Mumford & Sons 2.0 gerust een kans geven. De nummers zitten slim in elkaar en zelfs de verplichte ballads zijn goed te pruimen.
‘Wilder Mind’ is een sterke plaat, maar deze actie gaat Mumford & Sons fans kosten. Zonder banjo weet de band zich echter een stuk minder goed van de concurrentie te onderscheiden. De Britse formatie vist nu in een overvolle vijver. Benieuwd of de banjo op het vierde studioalbum weer van stal gehaald wordt…