Het is feest, want de Duitse punkband Beatsteaks bestaat twintig jaar. En dat wordt gevierd in Amsterdam. In de grote zaal van Paradiso, om precies te zijn. In Duitsland is de band al jaren één van de populairste acts van het land. Daar verkopen ze met gemak zalen van formaatje Ziggo Dome uit en headlinen ze de grootste festivals. In Paradiso zijn ook behoorlijk wat fans (waarvan veel uit Duitsland) komen opdraven, al kan niet worden voorkomen dat beide balkons helemaal leeg zijn. Dat maakt echter niet zoveel uit, want Beatsteaks is een band waarop je moet kunnen bewegen.

Het leuke aan Beatsteaks is dat ze vrijwel alles in het Engels zingen, zonder dat typisch Duitse accent, en met teksten die ook nog van een behoorlijk niveau zijn. Dat heeft ongetwijfeld geholpen bij het internationale succes van de band. Ter ere van hun twintigjarig bestaan is de setlist vanavond samengesteld op basis van requests door fans. Deze bevat uiteindelijk ruim 25 nummers, beslaat vrijwel de gehele discografie van de band en er komen zelfs wat covers aan te pas.

Frontman Arnim Teutoburg-Weiß staat traditiegewijs met een hip hoedje op op het podium. Voor een punkband is het voorkomen van de heren bijzonder sober. Alleen tourmuzikant Dennis Kern heeft zich voor deze feestelijke aangelegenheid flink uitgedost: met een rood jasje, strakke zwarte broek, witte handschoenen en een al even wit geschminkt gezicht met knalrode lippen lijkt hij Michael Jackson te parodiëren. Misschien heeft hij een weddenschap verloren? In elk geval maakt Teutoberg-Weiß duidelijk dat de band het vreselijk naar de zin heeft, en wegens het jubileum zijn ook nog eens z’n ouders vanuit thuisstad Berlijn afgereisd naar Amsterdam. Van achterin de zaal mogen zij aanhoren hoe de band in 1999 voor het eerst in onze hoofdstad was (toen in de Melkweg als support van Lagwagon) en dat ze toen compleet naar de klote zijn gegaan door drank en drugs. Teutoburg-Weiß lijkt vandaag ook niet helemaal nuchter te zijn, want hoewel z’n zang en gitaarspel best prima zijn, komt hij niet altijd even helder over.

De geluidmix is vanavond redelijk goed, al overheerst de bas af en toe een beetje. Met zes bandleden komt er in elk geval een muur van geluid van het podium, die van begin tot eind zorgt voor een uitzinnig publiek. Er wordt veel gedanst en gesprongen, en elk liedje wordt woord voor woord meegezongen, zelfs de enkele Duitstalige liedjes. De covers van NOFX en The Police zijn ook zeer welkom, maar schaamteloze referenties aan Madonna en Justin Timberlake zijn toch iets té afgezaagd voor een band van dit kaliber. Eén van de absolute hoogtepunten is ‘Let Me In’, dat als laatste nummer voor de eerste van twee toegiften wordt gespeeld. De opzwepende gitaarlijntjes en het simplistische, maar uitermate catchy refrein doet Paradiso, volgens Beatsteaks de “Church Of Rock ’n’ Roll”, op z’n grondvesten schudden.

Dat het publiek massaal “Zugabe!” scandeert als de band van het podium verdwijnt, geeft wel aan dat er veel Duitsers in the house zijn. Ergens is dat zonde, want zonder hen zou Beatsteaks dus waarschijnlijk in een kleinere zaal geboekt zijn. En dat terwijl ze één van de weinige bekendere punkbands zijn die graag experimenteren met hun muziek, maar trouw blijven aan hun oorspronkelijke sound. Zo kunnen ze met gemak de lange setlist van vanavond afwerken zonder saai te worden, al lijkt het publiek tegen het einde wel een beetje moe te worden. Na ‘E-G-O’ is het dan toch echt klaar en kan iedereen weer huiswaarts keren. Beatsteaks kan, ondanks de tegenvallende kaartverkoop, terugkijken op een geslaagde avond. Op naar de volgende twintig jaar!