Het Britse Paradise Lost is een instituut. De band werd in 1988 opgericht en wordt gezien als een van de oprichters van gothic metal. Het genre werd zelfs naar hen vernoemd. Het in 1991 verschenen ‘Gothic’ had zo’n uniek geluid dat talloze bands zich erdoor lieten inspireren. Ruim 27 jaar na de oprichting, verschijnt ‘The Plague Within’. Het gaat hier om alweer het veertiende(!) studioalbum van de band. Sinds lange tijd gunt Paradise Lost je weer een goede grunt!
Op dit album worden de roots opnieuw omarmd en hoor je grunts en hard gitaarwerk terug. Het geeft de band een scherper randje. Doom en death metal waren belangrijke inspiratiebronnen voor deze Britse bende. In de begindagen vertrouwde frontman Nick Holmes op grunts en liet hij clean vocals aan anderen over. Gaandeweg begon hij steeds meer op zijn zangkunsten te vertrouwen en werden de grunts weggesaneerd. Sinds Holmes in 2012 is toegetreden tot death metal gelegenheidsgezelschap Bloodbath heeft hij de smaak weer te pakken en laat hij zijn donkere brul weer op de mensheid los. De Brit is weer geïnteresseerd in pure, onversneden death metal. Bandmaat Mackintosch was al jarenlang gecharmeerd van het genre en bracht in de vorm van zijproject Vallenfyre al twee uitstekende genrealbums uit.
De nieuwe Paradise Lost klinkt weliswaar harder en gevaarlijker dan voorganger ‘Tragic Idol’ uit 2012, maar ligt wel in het verlengde van die schijf. Er is nog steeds plaats voor melodie en melancholie. Het kippenvelopwekkende gitaarspel van Gregor Mackintosh blijft na al die jaren ongeëvenaard. De snarenbeul laat zijn instrument janken en dat resulteert in een somber geluid. Als je verlangt naar de herfst dan moet je deze schijf opzetten. De sfeer is dreigend, droevig en zwaarmoedig. Dat klinkt misschien niet als een aanbeveling, maar dat is het wel!
De band slaagt er opnieuw in om intens meeslepende muziek die maken die je in elke vezel van je lichaam raakt. Na al die jaren is er nog geen spoor van corrosie of metaalmoeheid te ontdekken bij deze viriele veteranen.