Terwijl de voorganger The Search Goes On pas begin vorig jaar verscheen, ligt opvolger ‘Long Road Made Of Gold’ al weer in de schappen. Ondertussen hebben de heren ook nog volop getoerd, waarbij verschillende keren ons landje aangedaan werd. Dit drietal laat er duidelijk geen gras over groeien.
De eerste klanken tonen direct aan dat de sound ietwat anders is dan de eerdere albums. ‘Take me Back Home’ trapt af met een banjo die gedurende het nummer regelmatig terugkomt. Toch is ook het typische Kamchatka geluid te horen. ‘Same but different’ zoals de band het zelf beschrijft.
‘Get Your Game On’ en ‘Made of Gold’ zijn heerlijke stevige blues rock nummers die ook zo op het vorige album hadden kunnen prijken. Voor zover mogelijk, is duidelijk te merken dat Thomas Juneor Andersson, Per Wiberg en Tobias Strandvik nog beter op elkaar ingespeeld zijn. Het vele touren heeft dus absoluut haar vruchten afgeworpen.
Na drie lekker stevige nummers slaat ‘Human Dynamo’ in eerste instantie niet helemaal aan. Poprock overheerst aan het begin van de track. Het refrein pakt echter toch lekker uit met een stevige laag grunge. Gepaard met typisch jaren 80 riffje en een fijne gitaarsolo wordt het toch een fijn, apart nummer. Met ‘Rain’ volgt een heerlijk ingetogen blues rock nummer. Meer grunge invloeden zijn te horen in ‘Who’s to Blame’. ‘Mirror’ voegt daar nog wat meer poppy rockklanken aan toe. Toch krijgt de band het voor elkaar om typisch ‘Kamchatka’ te klinken.
Elementen van grunge komen duidelijk naar voren, maar de jaren 60/70 rock die de band zo kenmerkt is nooit ver weg. ‘Slowly Drifting Away’ lijkt haast wel een eigen interpretatie van het Soundgarden geluid. Een erg roffe track. In het eerste deel van de albumtitel ‘Long Road’ gaat de band weer even helemaal terug naar de blues. Ook in het sluitstuk ‘To You’ zijn duidelijk grunge invloeden hoorbaar. Het nummer doet soms denken aan de Foo Fighters. Duidelijk nieuwe invloeden, maar desondanks onmiskenbaar Kamchatka.
Het is overduidelijk dat de heren met Long Road Made of Gold een breder publiek hopen aan te spreken. Dat is opvallend, aangezien Russ Russel, bekend van behoorlijk stevig werk zoals Napalm Death, de producer van dit album is. Kamchatka speelt ook in Nederland live nog veel te veel voor te weinig publiek, dus wie kan het hen kwalijk nemen? Misschien een paar fans van het eerste uur. Verder is het een gedurfd, gevarieerd album dat bij velen goed in de smaak zal vallen. Als dat tot gevolg heeft dat Kamchatka in het vervolg het dak van uitverkochte huizen blaast, kan dat alleen maar toegejuicht worden.