We zitten inmiddels lekker in de festivalzomer. Je vond ons al onder andere op Fortarock, Rock am Ring, Pinkpop, Best Kept Secret, Jera On Air en Graspop, en we zijn nog lang niet klaar. Ook komend weekend loop je weer het risico om het CounterCulture-team tegen het lijf te lopen op één van de vele festivalweides. Zo ook op Down The Rabbit Hole. In het altijd gezellige Beuningen is CounterCulture drie dagen vertegenwoordigd om je een mooie sfeerimpressie te geven van een van de sfeervolste festivals van Nederland. Wat je daar onder meer kan bekijken? Dat lees je hier. Dit is de grote Down The Rabbit Hole Preview.
Wat je moet weten
Het was al jaren een van dé wensen van Lowlandsbaas Erik van Eerdenburg en zijn kompanen; een kleinere versie van Lowlands, op een sfeervolle en intieme locatie, waar naast een aantal publiekstrekkers ook echt in de breedte kon worden geprogrammeerd. Daarnaast was een Lowlands in het voorseizoen ook markttechnisch een interessante zet. Omdat Mojo-festival Pinkpop zich steeds meer is gaan richten op de grote namen was plek ontstaan voor een wat alternatiever festival. De Nederlandse tak van de Duitse festivalgigant FKP Scorpio kwam twee jaar geleden uit het niets met Best Kept Secret, dat in haar eerste jaar een exclusieve (première)show van Arctic Monkeys op haar affiche had staan. Vorig jaar kwam het antwoord van Mojo. Habemus Down The Rabbit Hole.
Down The Rabbit Hole borduurt qua concept voort op de al jaren megasuccesvolle Lowlandsformule. Alleen maar weekendkaarten, optredens in tenten, veel focus op randprogrammering, aankleding en festivalsfeer, nachtprogrammering tot diep in de nacht en op het podium een mix tussen middelgrote en kleine en gevestigde en opkomende namen. Na twee edities kan overigens wel worden vastgesteld dat Down The Rabbit Hole nog meer een fijnproeversfestival is dan Lowlands. Op Down The Rabbit Hole met name bands die op het randje van doorbreken staan of bands die hun sporen met name in de kleine clubs hebben verdiend. Daardoor onderscheidden de eerste twee edities van het festival zich met een echt out-of-the-box-programma en veel aandacht voor de écht sterke muzikanten.
Nog een voordeel van Down The Rabbit Hole: de locatie. Wat een verademing in vergelijking met andere festivals. De fantastische festivalcamping óp het strand, de langgerekte grasvlakten van De Groene Heuvels in Beuningen, het uitgestrekte meer, de bossen; Down The Rabbit Hole was een ware verademing in vergelijking met grotere festivals als Pinkpop en Lowlands en won het in laidbackness zelfs van Best Kept Secret. Laatste voordeel? De prijs. Voor honderd euro kon je al een early bird kopen voor het festival, en voor 125 euro ben je vanaf vrijdag een heel weekend onder de pannen. Dat is zeer schappelijk, zeker gezien het programma van het festival.
Waar staan we?
We pakken het festival op na een geslaagde eerste editie. Met Black Keys, Damon Albarn, Foals en MGMT had het festival vorig jaar een aantal grote vissen te pakken, het weer werkte uitstekend mee, het festival kreeg nog een legendarisch tintje dankzij die bizarre overwinning van het Nederlands elftal op Mexico en met onder meer The Strypes, Superfood, Floating Points, Bohicas, Parquet Courts en John Wizards boekte het festival ook voldoende kleine nemen die toen nog niets uit hadden en nu – een jaar later – langzaam aan het doorbreken zijn. Enig nadeel: de verkoop liep niet geweldig en veel tenten waren gedurende het weekend dan ook slecht gevuld.
Dit jaar zou dat zomaar beter kunnen worden, omdat wij iets meer lijn hebben kunnen ontdekken in de programmering. Down The Rabbit Hole zit zoals je dat noemt in een gunstig weekend; met name veel kleine bands pendelen dit weekend tussen Engeland en het Europese vasteland vanwege optredens op Glastonbury, Roskilde of Rock Werchter. Down The Rabbit Hole is voor veel van die bands een tussenstop. Dat maakt vermoedelijk, dat de band met name in de breedte een veel sterker programma had dan vorig jaar, toen wij het idee kregen dat veel mensen met name voor grote naam Black Keys kwamen. Wat u dan ongeveer kunt verwachten? Wij kunnen natuurlijk niet alles voor u benoemen, maar een aantal belangrijke spelers werken we hieronder uit. We wensen u veel plezier met de preview van Down The Rabbit Hole 2015. Hopelijk tot op de weide!
Vrijdag 26 juni
BLACK BOTTLE RIOT (Teddy Widder, 14:00-14:45)
Naar goed gebruik wordt Down The Rabbit Hole geopend door een band uut eigen streek. Was het vorig jaar de eer aan De Staat om de aftrap te verzorgen, daar mogen de Nijmeegse gitaarhelden van Black Bottle Riot het festival dit jaar opstarten. De formatie is nooit écht doorgebroken, maar speelt wel al jaren op binnen- én buitenlandse festivals en is zo al met al toch een van de meest succesvolle paarden in de goedgevulde Nijmeegse gitaarrockstal. Daarnaast ook gewoon een rauwe, strakke gitaarclub met aanstekelijke, niet te ingewikkelde nummers. Wij kunnen ons geen enkele reden bedenken waarom u hier niet naartoe zou gaan.
SONGHOY BLUES (Teddy Widder, 15:30-16:30)
Mali (of Malí, net zo u wilt) is al jaren niet zo’n fijn land om in te wonen. Ook niet voor muzikanten. We zouden er een boek over vol kunnen schrijven, maar geloof ons, voor geen artiest op Down The Rabbit Hole was de weg naar succes zo lang als voor Songhoy Blues. Sterker nog, dat succes was er zonder twijfel nooit gekomen als standplaats Bamako niet de favoriete plek van Damon Albarn was geweest. Daar zag hij Songhoy Blues en bracht hij het vijftal in aanraking met Amerikaanse desert rock. Het resultaat is fantastisch. Debuutplaat Music in Exile is één van de allerbeste platen van 2015 tot nu toe en de woestijnrockers zijn live nog rauwer dan op dat album. Zet deze dikgedrukt in uw blokkenschema.
DEATH FROM ABOVE 1979 (Hotot, 16:25-17:25)
Dat je dance met heavy metal kon mengen, en dat je die mix kon maken met twee personen was vroeger nooit voor mogelijk gehouden. Vroeger, dat was in deze vóórdat Death From Above 1979 werd opgericht. Met alleen een basgitaar en een drumstel zette Canadezen Sebastien Grainger en Jesse F. Keeler menig concertzaal volledig op z’n kop. Na twee fantastische platen trokken de heren in 2006 de stekker uit DFA1979. In 2011 waren de heren terug voor een eenmalige reünie op Coachella. Een jaar later starten de heren weer echt op, en in 2014 is daar dan eindelijk de derde plaat. Een heerlijke, rauwe rockplaat mét de punkinvloeden waarmee het duo doorbrak. Nu voor het eerst sinds die plaat op de Nederlandse festivals. Beuningen kan de ramen beter dichthouden.
ZZZ (Teddy Widder, 17:25-18:25)
Wederom een duo. En daarnaast ’s lands enige rockband zonder gitaren. Met een keyboard en een drumstel begonnen Bjorn Ottenheim en Daan Schinkel vorig jaar aan een avontuur waarvan zij niet wisten waar het zou eindigen. Het werd een succes, en het duo drong zelfs door tot Amerika. De donkere, sleezy krautrock van zZz is internationaal gerenommeerd en nieuwste album Juggernaut is bepaald niet de slechtste plaat van de formatie. U wilt zich vast inluisteren? Draai de meer dan twintig minuten durende titeltrack. Meeslepender dan dat krijgt u ze niet.
FLYING LOTUS (Teddy Widder, 19:30-20:30)
Voor vrienden Steven Ellison. Crossoverwonderkind. Maakte eerder indruk met gelaagde hiphopbeats, bizarre experimenten op het keyboard en samenwerkingen met wereldsterren als Radioheads Tom Yorke, jazzvirtuoos José James en rapper Kendrick Lamar. Mag zich na laatste plaat You’re Dead definitief het lievelingetje van de Amerikaanse muziekscène noemen. Iedereen die er in Amerika toe deed liep weg met de futuristische jazz van die fantastische plaat. Hoe dat er precies op het podium moet gaan uitzien is onbekend, laat staan hoe dat ooit fatsoenlijk moet klinken, maar wat wél zeker is, is dat dit zo’n concert gaat worden waar iets te horen is wat nergens mee te vergelijken gaat zijn. Voor de geoefende luisteraar een must.
RYAN ADAMS (Hotot, 20:30-21:30)
Ryan Adams is niet zomaar een Americana-jongen. Hij schrijft namelijk sneller nummers dan u zijn vaak prijzige albums bij elkaar kunt sparen. Hoe hij het doet weten wij ook niet, maar dankzij liefst 14 soloalbums en zo’n 165 nummers in 14 jaar tijd heeft hij genoeg om uit te kiezen. Of daar niet een hoop opvullers bij zitten? Het invloedrijke AllMusicGuide beoordeelde 12 van deze 14 platen met een ruime voldoende of hoger. Nog niet overtuigd? Luister – we noemen een dwarsstraat van zijn laatste setlist – Let it Ride, New York New York, Gimme Something Good en When The Stars Go Blue. Zo goed is hij dus.
PATTI SMITH (Teddy Widder, 21:30-22:45)
‘Jesus died for somebody’s sins, but not mine’. Met die inmiddels tamelijk legendarische openingszin van Horses gaat het concert van Patti Smith op Down The Rabbit Hole zeker van start. Hoe wij dat weten? Ze komt speciaal om het volledige debuutalbum te spelen. Dat betekent dat u een van de meest invloedrijke platen uit de popgeschiedenis in zijn geheel kunt bewonderen. En dat betekent naast Gloria ook Free Money, Redondo Beach en Land. Wordt zonder twijfel een uniek optreden. Wees vast gewaarschuwd, als u hard genoeg klapt komt La Smith nog wel eens terug om de meer toegankelijkere grote hits Because the Night en People Have The Power er even achteraan te gooien. Mag ze wat ons betreft in Beuningen ook wel doen.
DAMIEN RICE (Hotot, 22:45-0:00)
Ineens was ‘ie er. “0”, de debuutplaat van Damien Rice. In 2003 veroverde die plaat uit het niets een plek in de harten van velen. Terecht, want 0 is een volkomen unieke plaat. De rust, de melancholie, de pijn en het onovertroffen vakmanschap dat Rice op 0 tentoonspreidt is in zijn genre nooit meer geëvenaard. De plaat was zelfs zo goed dat de altijd moeilijke tweede alleen maar kon tegenvallen. En eerlijk is eerlijk, dat deed “9” ook een beetje. Zeker geen slechte plaat, maar lang niet zo goed als de eerste, zo vond ook Rice zelf. Het gevolg was een niet te onderschatten writers block, die uiteindelijk negen jaar zou duren. In 2014 kwam daar dan eindelijk My Favorite Faded Fantasy, een prachtige, Buckleyeske plaat waarmee Rice zijn oeuvre nog eens extra verdiepte. Nu, na twee tranentrekkende concerten in Carré eind vorig jaar, is Rice eindelijk terug op de Nederlandse festivals. Damien, zijn gitaar, u, ik en de rest van het publiek gaan er wat moois van maken. Wat ik u brom.
OMAR SOULEYMAN (Fuzzy Lop, 0:15-1:05)
Is er een grote overgang als de overgang tussen de bloedserieuze Ier Damien Rice en de Syrische muziekpionier Omar Souleyman? Wij kunnen het ons niet voorstellen. Waar bij Rice rust, ruimte en regelmaat de heilige drie-eenheid vormen, daar heeft Souleyman meer met ruis, risico en rondedansen. Het Syrische fenomeen mixt traditionele dabkemuziek met westerse dansritmes. Dat leverde hem eerst alleen heel veel boekingen op exclusieve trouwerijen in zijn thuisland op, maar inmiddels is Souleyman een graag geziene gast op de feestjes van de rich and famous en van de hip and happening. Björk en Damon Albarn boekten de Syrische Sultan al voor hun privéfeestjes, zijn albums verkopen uitstekend en hij is inmiddels al sinds mensenheugenis op tournee – zonder pauze. U snapt het al, Souleyman is een ongekend fenomeen en gaat u in wel heel bijzondere oosterse sferen de nacht in zenden.
Zaterdag 27 juni
ELIAS (13:00-13:45, Fuzzy Lop)
Zweeds supertalent waar de alternatieve muziekblogs niet over op kunnen houden. Dat, terwijl Elias tot voor geen enkel nummer uit had gebracht. Inmiddels heeft eerste single Revolution daglicht gezien. Eerste associaties? De donkere broeder van Sam Smith, de gospelversie van George Ezra, Wild Beasts zonder band, Gregory Porter on electronics. Eerste oordeel? Wát een talent. Voor een échte vleeskeuring staat u het best vroeg op komend weekend, want één zwaluw maakt natuurlijk nog geen zomer.
RYHE (14:45-15:45, Hotot)
Zoals de blogs nu helemaal losgaan op Elias, zo gingen ze twee jaar geleden prat op R&B-duo Rhye. Dat bleef ook na het fantastische debuut Woman, waar tien zeer mysterieuze smooth jazz tracks het levenslicht op hebben gezien. Fantastische sound, op een allermeest sensuele wijze ingezongen door een prachtige vrouw, zo dachten we tot de eerste liveshow van het duo. Verrassend genoeg bleek dat niet het geval te zijn. Rhye bestaat namelijk uit twee mannen. Intrigerend genoeg om een uur te boeien, maar dan doen we het fantastische zestal dat zanger Milosh omringt tekort. Strakker dan dit zevental krijgt u ze niet tijdens deze editie van The Rabbit Hole.
HAPPYNESS (14:30-15:15, Fuzzy Lop)
Moeilijke keuze waar u naartoe moet, want terwijl Ryhe zijn vooraf al legendarische show geeft in de Hotot, staat Happyness in de veel kleinere Fuzzy Lop. Het low-key trio tourt sinds halverwege 2013 langs de Europese podia en heeft een succesformule uit de koelkast getrokken die we al sedert de jaren ’90 goed kennen. Simpele, rechttoe-rechtaantracks over de kleine dingen van het leven, geserveerd met een gezonde portie relativering en vaak een droogkomische glimlach. Doet ons erg denken aan Grandaddy, dEUS en Johan. In dat genre is het onlangs verschenen Weird Little Birthday overigens wel de fijnste plaat in jaren. Drie kwartier melancholiek in de leukste zin van het woord.
DAMIAN “JR GONG” MARLEY (16:30-17:30, Hotot)
“Out in the street, they call it murder!”. Hoe één zin een festival volledig op z’n kop gaat zetten. Als dub- en reggaekoning Damian Marley zijn grootste hit Welcome to Jamrock inzet verwachten wij een volledige exodus richting Hotot. Mist die plaat zijn uitwerking? Dan hebben we altijd nog alternatieve anthems als Road tot Zion, Make It Bun Dem en de volledige inhoud van het fantastische Distant Relatives – het splitalbum van de jongste Marleytelg met rapper Nas. Werkt dat ook niet als een rode lap op een festivaltent? Dan heeft Marley nog altijd vader Bob, die ook een berg meegalmers op zijn conto mag schrijven. De koning is dood, maar de kroonprins van het reggaegenre is scherper dan ooit!
THE GASLAMP KILLER EXPERIENCE (Live 17:30-18:30, Teddy Widder; DJ-set 00:45-01:45, Fuzzy Lop)
Ooit was William Bensussen een veelgevraagde westcoast-hiphopproducer, maar tegenwoordig is hij veel bekender onder zijn pseudoniem The Gaslamp Killer, waarmee hij al jaren een buitengewoon intrigerende mix maakt van psychedelica, low-fi en hiphop. Als The Gaslamp Killer achter de draaitafels duikt levert dat een heel spannende en bijna hypnotische muzikale orgie op, maar de liveversie van zijn show gaat daar nog zwaar overeen. Samengevat? Klassieke strijkers, Afrikaanse beats, Indische snaarinstrumenten, een stevige Westcoast baseline en de gebruikelijke topsamples in de blender en The Gaslamp Killer als jammende kok. Smakelijk!
ALABAMA SHAKES (18:30-19:30, Hotot)
Retestrakke rootsrockband met een dijk van een frontvrouw die in haar eentje de honderdvijfentwintig euro die je voor een ticket moet neertellen al meer dan waard is. Leek ooit een eendagsvlieg met één megahit (Hold On), bleek ook nog een vrij aardig album te kunnen produceren (Boys & Girls) maar geven pas echt een visitekaartje af met een nog veel betere tweede plaat (Sound and Colour). Volgens Rolling Stone hét hoogtepunt van de meest recente editie van Coachella en nu straight outta desert into the Rabbit Hole. Absolute mustsee.
GOAT (21:25-22:25, Fuzzy Lop)
Een Zweeds fenomeen van haast mythische proporties. Allereerst vanwege de liveshows. Verwacht een bizar verkleedspektakel, verwacht voodoo, verwacht trollen en stamhoofden en de meest satanische duivelsaanbidding die u ooit zag. Waarom die heisa? Omdat de band naar eigen zeggen met dat liveritueel en een beetje hulp van de Rode Man Daaronder onze breinen en hun instrumenten behekst. Dat werkt. De verbluffende perfectie, de fusion tussen stoner, psychedelica, wereldmuziek en wat de gek nog maar nog meer inbrengt en de snoeiharde riffs. Wij kunnen hier maar één ding over zeggen: Belive the hype en gaat dat zien.
IGGY POP (22:45-00:00)
James Osterberg voor vrienden. Legendarische blootborst voor velen. Viert dit jaar zijn 50 jarige-jubileum in het vak, maar past nog altijd een keer of drie in Brittany Howard van Alabama Shakes. Was een goede maat van Lou Reed, is de Godfather van de punk, heeft de mannen van Kraftwerk op een prominente plek in zijn rodolex hangen en is sinds jaar en dag de boezemvriend van niemand minder dan David Bowie. Heeft zijn sporen in het verleden verdiend met albums als The Idiot, Brick By Brick en vooral Lust for Life. Doet ons zaterdag meegalmen met The Passenger, Lust for Life, Candy en I Wanna Be Your Dog. Die mensen die ons na dit relaas nog komen vertellen dat Iggy Pop nooit headliner had mogen zijn in Beuningen hoeven hier zeker niet heen, de rest laat zich beter verrassen door de leukste festivalopa denkbaar. Moeders hou u dochters thuis!
Zondag 28 juni
MAX RICHTER (12:45-13:45, Teddy Widder)
Behoort met Philip Glass, Steve Reich, Terry Riley en Brian Eno tot de absolute top van de hedendaagse klassieke muziek. Rekt het metrum van het klassieke spectrum dusdanig op dat een symfonieorkest klinkt als weggelopen uit een nachtclub. Luister bijvoorbeeld Richters herinterpretatie van Vivaldi’s Vier Seizoenen; uitgediept, uitgekleed en magistraal opnieuw opgebouwd. Na dat meesterwerk wordt Richter op de voet gevolgd door dé top van de Klassieke wereld, maar heeft hij ook de overstap weten te maken naar het grote publiek. Zoekt nu dat grote publiek op in haar natuurlijke habitat; buiten de concertzaal, in de festivaltent. Potentieel hoogtepunt-voor-snobisten-en-fijnproevers. En voor alle anderen een unieke kans om een van de grootste componisten van onze tijd aan het werk te zien. Hoogmis op de vroege zondag.
JUNGLE BY NIGHT (13:45-14:45, Hotot)
Wie na Max Richter nog niet helemaal klaar is met de instrumentale conceptmuziek schuift direct aan bij Jungle By Night. Die formatie behoeft natuurlijk geen enkele introductie meer, maar voor de zekerheid volgt hier toch een korte introductie. Klinkt als een formatie van negen buitenechtelijke kinderen van Fela Kuti, maar zijn gewoon negen piepkuikens uit Amsterdam. Zagen ooit The Dap Kings optreden en wilden zo’n soort muziek zelf ook maken. Begonnen op buurtfestivals, maar stonden voor ze het wisten ineens in het voorpagina van The Roots. Werd door Egypt ’80 bestempeld als dé toekomst van de afrobeat. Had niemand minder dan Seun Kuti te gast bij de release van hun debuutalbum. Heeft sinds toen twee uitstekende albums gemaakt en heeft met nieuwste single El Miraglo opnieuw goud in handen. Ideale festivalband en veel meer dan dat.
OTHER LIVES (14:45-15:45, Teddy Widder)
Indiefolkband die op hun laatste plaat, Rituals, het tempo eens ouderwets terug heeft geschroefd. Klinkt daardoor als het ideale midden tussen hipsters als Nosaj Thing en Washed Out en hippe bands als Radiohead en Sigur Ros. Nemen van zichzelf nog een flinke portie folk mee. Kunt u kennen van Tamer Animals, het hitje dat de band een paar jaar geleden had, maar kent u na zondag vooral van Reconfiguration, de adembenemende eerste single van de nieuwe plaat van de tot drietal teruggebrachte formatie.
STU LARSEN (15:45-16:45, Vuurplaats)
Een credible versie van Passenger. Daarnaast een enorme hippie. Larsen heeft geen vaste verblijfsplaats, tourt als een troubadour over de wereld met alleen een rugzak en een gitaar en zet zijn tent op waar hem dat goed uitkomt. Op Down The Rabbit Hole op een wel heel intieme plek; bij het grote Vuurplaats-kampvuur. Dat maakt het optreden van beroepsidealist Larsen wellicht nog bijzonderder. En zo niet, dan doet de muziek het wel. Wie niet tot tranen geroerd was van ’s mans laatste album Vagabond heeft geen ziel. Wie dit live niet kan appreciëren hoeft in elk geval nooit meer naar een optreden van een singer-songwriter.
GHOSTPOET (16:45-17:45, Fuzzy Lop)
Een festival is heden ten dage niet compleet zonder een rapper. Dus spit ook op Down The Rabbit Hole een woordenkunstenaar zijn rhymez. Wel eentje met niveau, want Ghostpoet rapt niet over bitches and ho’s maar schrijft scherpe teksten over het leven op de straten van Zuid Londen. Tel daarbij de donkere, funky beats bij op én het feit dat hij voor Down The Rabbit Hole een band laat invliegen ter ondersteuning en weet dat dit wel eens de nieuwe Streets zou kunnen zijn. Topboeking.
KING GIZZARD AND THE LIZERD WIZZARD (18:30-19:30, Fuzzy Lop)
Om te beginnen de tongkraker van dit festivalseizoen. Daarnaast een enorme hype in de meer psychedelische kringen. Goede maatjes van de jongens van Tame Impala, met wie ze ook muzikaal wel wat kruisverbanden hebben. Zijn inmiddels toe aan hun vijfde plaat toe. Die heette Quarters, maar viel vooral op doordat alle nummers 10:10 duurde. De plaat was verder wel heel erg vaag, maar dat hoort er in dit genre natuurlijk een beetje bij. Misschien wel het diepste konijnenhol van het weekend.
LEFTFIELD (Teddy Widder, 20:45-21:45)
The Big Five, worden ze in Engeland wel genoemd. Underwold, The Prodigy, Chemical Brothers, Orbital, Leftfield. Leftfield is een Brits houseduo en was halverwege de Jaren ’90 onderdeel van de proghype waaruit ook Chemical Brothers en Underworld voortkwamen. Maar waar we die twee nog regelmatig op de Nederlandse podia tegenkomen, daar zijn we Leftfield toch echt een beetje vergeten. Hoe dat komt? Leftfield werd al na twee platen gescheiden. Nu zijn de grondleggers van de proghouse terug, met Alternative Light Source – geen slechte plaat, maar vooral met de legendarische beats van Leftism en Rythem and Stealth. Als u nog kunt dansen op deze laatste festivalavond móét u hierheen.
THE WAR ON DRUGS (Hotot, 21:45-23:00)
Bijna twee jaar sloot muzikaal megatalent Andy Granduciel zich als kluizenaar op om de plaat om te nemen die hij al jaren in zijn hoofd had. Het resultaat was Lost In The Dream. Iets meer dan een jaar na de release van dat album kunnen we met zekerheid stellen dat hij in zijn opzet is geslaagd. Over de hele wereld werd de plaat geroemd, overal werd het album gekozen tot album van het jaar en Granduciel werd in Nederland én ver daarbuiten geroemd om zijn ongelofelijk vingervlugge gitaarwerk. Met die sterke plaat op zak gaat Graduciels The War On Drugs in 2014 voor het eerst in jaren op tour. Begon dat wat onwennig, anno 2015 is de formatie uitgegroeid tot een ware hypnosemachine die iedere noot op Granduciels meesterwerk live weet te vertalen op de manier waarop hij dat wenst. Dé headliner van de toekomst en daarom ook dé ideale afsluiter voor Down The Rabbit Hole 2015.