CounterCulture Tipt: Valkhof Festival 2015

Er zijn een paar zekerheden die horen bij de zomer. Dat die begint rond Pinkpop bijvoorbeeld. En dat Nederland drie weken lang aan de buis gekluisterd zit voor de Tour de France. Goede aanvulling op dit rijtje is het plaatsvinden van de Vierdaagse in de derde week van Juli. De Vierdaagse is de grootste wandelmars van Europa, maar biedt ook gelegenheid aan Nijmegen om zich te presenteren middels het grootste gratis festival ter wereld: de Vierdaagsefeesten. Tussen de vele podia met bedenkelijke namen vinden de we sinds jaar en dag in het Valkhofpark een Oase van Goede Smaak onder de naam Valkhof Festival. Wat je daar allemaal gratis en voor niks kan zien schreven wij voor je op. We tippen je daarbij per dag wat je wil zien. Heb jij ons al nodig bij het uitstippelen van je programma? Geen probleem, met deze longread ga je dan een heel eind komen. We wensen je veel (wandel)plezier in Nijmegen komende week!

ZATERDAG 18 JULI

Wie Nijmegen écht wil begrijpen – wat kan een beetje lokale cultuur kwaad tijdens zo’n week – start in de Stevenskerk, waar deze zaterdag Nimweegs Grootste Frank Boeijen optreedt. Boeijen is al jaren één van de populairste artiesten van Nederland, en is zonder twijfel de meest geliefde artiest van Nijmegen en omstreken, mede door de Nijmegese thema’s die terugkomen in nummers als Kronenburger Park (Stevenskerk, 20:00). U kunt uw zaterdag echter ook beginnen bij Paceshifters (Arc, 20:15) uit Wijhe. De alternatieve rockband heeft inmiddels drie platen achter hun naam staan en mocht al een plaat opnemen in Chicago, onder leiding van Ramonesproducer Ed Stasium. De band komt vermoedelijk hun laatste album Breach (2014) voorstellen, en de naam van die plaat zal niet het enige zijn waarom Nirvana door uw hoofd gaat spoken.

Tijuana Pathers (Boog, 21:00) kent u vermoedelijk niet, maar is in Amerika aan een langzame maar gestage opmars bezig. Sinds het invloedrijke muziekmagazine Rolling Stone de clip van single Broadwalk oppakte krijgen de lichtrauwe surfrockers uit Long Beach, California in eigen land steeds meer aandacht. Wie die clip kijkt begrijpt direct waarom. Een fascinerende zwartwitclip vormt een prima begeleiding van een vermakelijk retrorocksingletje. Met name album Wayne Interest is verder zeker de moeite van het luisteren waard.

Als u het liever wat meer in de psychhoek zoekt kunnen wij u de Fransen van Forever Pavot (Arc, 21:45) aanbevelen. Die formatie kunt u weinig live zien, omdat megatalent en frontman Emile Sorrin op het moment meer succes heeft op witte doek dan op het podium. Toch jammer, want debuutplaat Rhapsody is een fantastische crossoverplaat waarin wij vroege psychedelica gemengd horen worden met filmmuziek, barokpop en de Franse indiepop van bands als Jamaica en Phoenix.

De eerste dag wordt afgesloten door The Growlers (Arc, 23:15). De Amerikaanse formatie claimt zelf Beach Goth te maken, en die claim getuigt eigenlijk wel een aardige portie zelfkennis. Jaren ’60-vibe, reverb all over, en veel ruimte voor The Doors-achtige trips. Met name bekend geworden als voorprogramma van – bijvoorbeeld – The Black Keys en Julian Casablancas. Maakte in die voorprogramma’s altijd indruk met een uitermate excentrieke podiumpresentatie, maar vooral door de strakke retroriffs. De muziek doet ons bij vlagen ook wel erg denken aan Arctic Monkeys, die vermoedelijk op dezelfde plekken de mosterd hebben gehaald. Mits nuchter genoeg om te kunnen spelen absoluut te moeite waard.

U was bang hierna terug naar uw tent te moeten? Niet nodig, want in het naastgelegen theater De Lindenberg wordt tot vijf uur ’s nachts het Subwalkfestival georganiseerd, waar meer alternatieve dance een podium krijgt. De eerste festivaldag is het de eer aan Deense houseproducer Noir. Met name aan het begin van de zeroes schreef Noir een aantal grote club(house)hits op zijn naam. Inmiddels is Noir – hoe kan het ook anders – wat meer de darkside opgegaan en zijn laatste plaat Noir ­is zelfs bijna techno. Naast de Deen prijkt op het affiche van de openingsavond van Subwalk de naam van lokale held Timorty Fall en zijn door lokale boeker STAMP-POT nog een aantal talenten aan de affiche toegevoegd. Genoeg om u tot laat mee te vermaken dus!

ZONDAG 19 JULI

Niet tot te laat, want zondag moet u weer een beetje op tijd richting Nijmegen voor The Cool Quest (Arc, 16:30). De Zwolse formatie gaat sinds de release van tweede album Funkin’ Badass behoorlijk goed en werd door Radio 6 zelfs bekroond tot Soul & Jazztalent en benoemd als huisband. Ook op 3fm wordt de band inmiddels goed gedraaid. Succesformule? Een mix tussen jazz, soul en hiphop die ons doet denken aan The Roots, Ryan Lewis en – uit eigen land – Leaf en ChefSpecial.

Iets heel anders is Donnerwetter (Boog, 17:30), de nieuwe band van Rocco Ostermann en Wout Kemkens (Shaking Godspeed). Het afgelopen jaar bracht de band een uitstekende debuutplaat uit waarop er een duidelijke verdieping wordt toegevoegd aan het geluid van Shaking Godspeed. Tempo iets teruggeschroefd, geheel iets vager en vaak een heerlijke groove. Nog meer goed nieuws? Jazeker, een tweede album is al op komst en ongetwijfeld komt de formatie ook dat album aan u voorstellen in Nijmegen. Gaat binnenkort ook het wereldrecord concerten in vierentwintig uur verbeteren, dus mocht u niet uit de buurt komen kunt u ze binnenkort vermoedelijk wel in de buurt zien.

Ieder jaar boekt het Valkhoffestival wat Afrikaanse namen. Vorig jaar was het de beurt aan legende Ebo Taylor, dit jaar is Vaudou Game (Arc, 18:15) uitgenodigd. De jonge formatie uit Togo debuteerde vorig jaar met Apiafo, dat op het Afrikaanse continent de handen behoorlijk op elkaar kreeg. Succesformule? Frontman Peter Solo wordt in Vaudou Game ondersteund door Amerikaanse Blues- en Soulmuzikanten. Dat levert een interessante en bijzonder dansbare mix op tussen die genres en traditionele west-afrikaanse voodoorituelen. Mag u eigenlijk niet missen.

Dichterbij huis liggen de roots van hiphoptroubadour Tourist LeMC (Arc, 20:00). Ooit begonnen in de Antwerpse volkswijk Seefhoek viel Tourist LeMC al vrij snel op door zijn krachtige, poëtische teksten. Sticks (Opgezwolle) en Typhoon waren al fan vóór de Antwerper zijn eerste single uitbracht, en hiphoplabel TopNotch bood de stadstroubadour direct een contract aan. Op dat label kwam onlangs debuutalbum Antwerps Testament uit, een fantastische plaat die door onze hiphoprecensent zelfs op een 8,5 werd geschaald. “Kleinkunst om over na te denken”, zo concludeerden wij toen. “Een schitterend boeket verhalen”, zo schreven wij ook. Live niet alleen met DJ, maar ook met heuse liveband. Volgens Typhoon én volgens ons moet u hierbij zijn.

Acid Baby Jesus (Boog, 20:45) raden wij u in elk geval om drie redenen aan. Allereerst vanwege de schitterende naam. Ten tweede omdat de heren uit Athene komen, en dus wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Ten derde omdat de muziek van de formatie toch redelijk uniek is. Traditionele Griekse volksmuziek – ja hoor, u kunt met een beetje fantasie zeker de Sirtaki dansen – wordt vermengd met psychedelische jaren 60-rock. Veel instrumenten, lekker retro, megadansbaar. Doet het bij ons vermoedelijk beter dan het laatste steunpakket.

Op de Arc blijven we intussen lekker in de groove met Hiatus Kaiyote (Arc, 21:30). De Australiërs begonnen pas in 2011, maar zijn inmiddels in hun eigen genre – neosoul, tikkeltje hiphop – behoorlijk aan de weg aan het timmeren. Erykah Baduh en The Roots zijn fan, en A Tribe Called Quest-frontman Q-Tip nam zelfs een single met de formatie op. Nakamarra werd zelfs voor een Grammy in de R&B-categorie genomineerd. Die werd helaas niet gewonnen, maar met zo’n dijk van een song, een van de beste platen van 2015 tot nu toe (Choose Your Wheapon) en een uitstekende frontvrouw moet men in Nijmegen toch een heel eind kunnen komen.

Een stuk rauwer en harder wordt het vervolgens met de stonerrockers van Mars Red Sky (Boog, 22:30). De Franse formatie maakte internationaal furore met de gelijknamige debuutplaat, mocht vervolgens de wereld over met Dinosaur Jr en trad tijdens een thuisgig in Palm Springs zelfs op met stonergoden Kyuss. Na het succes van dat debuut viel tweede plaat Standed in Arcadia toch een beetje tegen, doch niet getreurd: de derde plaat is onderweg. Rocktechnisch hét pareltje van het eerste festivalweekend.

De tweede festivaldag wordt afgesloten door The Ex (Arc, 23:30). In de jaren ’70 begon The Ex als underground punkband en als Nederlands antwoord op The Fall. De band vond zichzelf sinds dat moment zeker vijf keer opnieuw uit is in die jaren vaker van genre verwisseld dan Pearl Jam van drummer. Sinds een paar jaar is frontman G.W. Sok geen onderdeel meer van de band. Rond diezelfde tijd werd steeds vaker de samenwerking gezocht met Afrikaanse muzikanten. Op het Valkhof Festival bundelt The Ex met Fendika, een muziekgezelschap uit Addis Abeba (Ethiopië). Of ze dat wel kunnen? Samen met artiesten uit dát land mochten de Amsterdammers eerder onder meer op Roskilde optreden. Wij nemen dus aan dat dit wel goed moet komen.

MAANDAG 20 JULI

De Valkhofmaandag wordt geopend door Ezra Furman (Boog, 19:15), een Amerikaanse singer-songwriter gesneden uit het wat meer experimentele hout gesneden. Heeft inmiddels drie prima platen achter zijn naam staan. Doet ernstig denken aan Johnatan Richman, maar dan wel on acid en met een licht feminien stemgeluid. Prima, licht geschifte opener van uw festivaldag.

De Arc wordt ook geopend door een experimentele singer-songwriter, maar dit keer een vrouwelijke variant – al zie je dat er bij SOAK (Arc, 20:00) ook weer niet direct aan af. Birdie Watson werd dit jaar verkozen in het invloedrijke Sound of 2015-lijstje van de BBC en direct ná die uitverkiezing schoot de fenomenale debuutsingle B A NoBody omhoog in de alternatieve hitlijsten. Sinds kort is debuutalbum Before We Forgot How To Dream uit. Die plaat werd goed ontvangen, maar live schijnt de jonge SOAK toch wat meer te kunnen boeien dan op plaat. We kunnen niet anders dan u verzoeken om doodse stilte en ons dan te laten meevoeren op de brainwave van SOAK. Haar talent schijnt het waard te zijn.

Het Shoegazegenre is weer helemaal terug dankzij reünies van grote bands als Ride en The Jesus And Mary Chain. Gelukkig voor dat genre zijn er echter ook nog jongeren die de shoegaze oppakken. Zo ook de Denen van Communions (Boog, 20:45), een formatie omringd door mysterie. Er is nog geen debuutalbum en zelfs een serieuze groepsfoto ontbreekt op het web. We moeten het dus doen met de EP en stellen dan maar vast dat die heel lekker klinkt. Beetje een risico, maar zo’n band kan natuurlijk over een paar jaar zomaar op grotere podia staan.

Grotere podia zijn de Vlamingen van Intergalectic Lovers inmiddels wel gewend. De formatie uit het Belgische Aalst is in België sinds de succesvolle debuutsingle Delay een aardig bekende band. Inmiddels timmert de poprockformatie, die zich goed laat vergelijken met de Yeah Yeah Yeahs en K’s Choice, ook internationaal aan de weg. Een titelsong in een internationale televisieserie is de oogst van 2015 tot nu toe. Dat nummer, Northern Rd., zouden wij daarnaast ook als single uitbrengen, want is naar onze bescheiden mening het beste dat de groep tot nu toe heeft gebracht.

Een van de meest geflipte werken uit de geschiedenis van de muziek is Prime van Dead Neanderthals. Het wonderbaarlijke staaltje nu-jazz doet al je nekharen gedurende veertig minuten recht overeind staan en echt blij worden wij ook niet van de bijna hypnotiserende herrie. Sterker nog: Als u het lukt om Prime veertig minuten aan te laten staan krijgt u van ons een mooie prijs. Toch krijgt deze formatie een plek op het Valkhoffestival, en wel in samenwerking met Drvg Cvltvre, een al net zo compromisloos danceproject. Samen met visual artist Naïvï – bekend van Chronicals of Narnia en Pirates of the Caribbean – vormen deze artiesten het collectief Hausse (Boog, 22:30). Wat dat live precies oplevert weten wij ook niet, maar wij beloven u in ieder geval snoeiharde drones, een dansbare beat en een megaspectaculaire en moddervette liveshow.

Met Unknown Mortal Orchestra wordt de derde festivaldag afgesloten door een op internationale blogs zeer gelauwerde artiest. De Nieuwzeelands/Amerikaanse indierockers hadden met So Good At Beïng In Trouble een aantal jaren geleden een bescheiden radiohitje, maar de band ging daar met Multi Love begin dit jaar nogmaals keihard overheen. Studio Brussel plaatste die single in hun hitlijst, en ook de 3fm-playlist werd gehaald. Inmiddels heeft de formatie meermaals bij Jimmy Fallon mogen optreden, heeft de band bijna op alle grote zomerfestivals gespeeld – in Amerika zelfs vaak op het hoofdpodium – en heeft de formatie drie achten van Pitchfork op zak. Absolute kwaliteitsformatie.

DINSDAG 21 JULI

Altijd intrigerend als een act al door festivals wordt geboekt zonder dat die artiest al iets heeft uitgebracht. Het Duitse indiepoptrio Slow Steve (Boog, 19:30) deed het toch maar mooi. Inmiddels is debuutplaat Steps uitgekomen, en blijkt de band een stuk meer in haar mars te hebben dan de wat gezapige leadsingle Price de Combat doet vermoeden. Check bijvoorbeeld Minut, dat met stip in onze BBQ-box terecht is gekomen.

Wij vermoeden dat het park uit gaat puilen voor Nederrapper Sef (Arc, 20:15), vooral dankzij zijn bijdragen aan megahits als Bagagedrager (Gers Pardoel), Broodje Bakpao (The Opposites), Stuk (Partysquad) en – recenter – internationaal alternatief dancehitje Mothers Day (Flexican). Sef kan echter zelf ook wat en bewees dat twee jaar geleden met het vrij aardige album De Leven. Sefs tweede zit eraan te komen, en in het Valkhofpark verwachten we – naast die hits – ook een mooie verzameling van die nieuwe plaat.

Hoewel Amerikaanse blogs maar geen genoeg krijgen van de noise-meets-hiphop-blender van Obnox (Boog, 21:00), gaat Nederland maar mondjesmaat om. Sterker nog, na vier behoorlijk positief ontvangen albums is de show van de band in Nijmegen de eerste in Nederland ooit. De muziek lijkt in eerste instantie herrie, maar is wél voorzien van zeer gelaagde teksten. Fan van garage? Luister dan vast prijsalbum Louder Space. Niet in uw straatje? Sla dan in elk geval de zinderende cover van Neil Youngs Ohio niet over en voel het onrecht als ware een drilboor je middenrif(f) inbeuken.

Als u net als ondergetekende uit Utrecht komt kunt u lokaal zomerhitje Fly Like A Bird niet gemist hebben. Als u nog uit de leeftijdscategorie komt die zo nu en dan een nachtclub van binnen ziet weten wij tamelijk zeker dat u Pitto (Arc, 21:45) wel eens een DJ-setje heeft zien spelen. Ondergetekende zag hem, was erg onder de indruk, maar heeft zich nog wel eens afgevraagd waarom de beste man niet een band kon uitnodigen. Het bleek te kunnen, en in Nijmegen neemt de producer dan ook een liveformatie mee. Krijgt u én aan het dansen, én jaagt de Sef-maniakken vermoedelijk weg voor de mainstage. Twee klappen in één, zeggen wij dan.

U bent hier beland via wijlen Rockblog en bent ons inmiddels al bijna aan het unfollowen vanwege al die positieve opmerkingen over techno-producers en nota bene uw aardsvijand Sef? Dat hoeft dus niet, want speciaal voor u is er vandaag een vreemde eend in de bijt. Monolord (Boog, 22:30) komt u wegblazen op het tweede podium. Deze Zweedse formatie doet ons in bijna alles denken aan ons aller Monomyth, maar is nog iets rauwer en harder. Debuut Empress Rising werd in het genre als een donderslag bij heldere hemel ontvangen, en wij vinden tweede langspeler Vaenir misschien nog wel beter. Verwacht lang uitgesponnen stonerdoom van de bovenste plank. Overdonderend goeie band die u eigenlijk niet mag overslaan.

Een stuk coulanter zijn wij bij afsluiter Kovacs (Arc, 23:30). Dankzij hitsingle Diggin’ zal het park vermoedelijk uitpuilen als de zangeres het podium betreed. Dat is – we kunnen niet anders zeggen – een zeer aardig liedje, en zo staan er op haar debuut Shades of Black wel meer. Ons bezwaar? Een optreden van Kovacs lijkt ons ongeveer net zo spannend, verrassend en exclusief dan een uur goudvissen op een podium. Als u deze act echter nog niet gezien heeft op een podium bij u op de hoek is dit zeker wel de moeite waard. Niet ons straatje.

Wel in ons straatje ligt het nachtprogramma van Subwalk op deze tweede avond. Niemand minder dan Londens geweten op UK-bassgebied Skream (Lindenberg, 00:00-05:30) is geboekt voor de dinsdagavond. De DJ is met name bekend vanwege zijn invloedrijke show in de zaterdagnacht van BBC Radio 1, maar we moeten daarbij niet vergeten dat Skream nog altijd één van de meest invloedrijke producers in zijn genre is. Daarnaast runt hij samen met partner-in-crime Benga ook nog Magnetic Man, wiens debuutplaat in 2010 zelfs hoge ogen gooide in de jaaralbumlijstjes. Als u wilt weten waar Skrillex de mosterd vandaan heeft gehaald, moet u hier bij zijn. I Need Air!

WOENSDAG 22 JULI

Doordenkertje in het programma van Valkhof Festival. U kent allemaal The Brian Jonestown Massacre, maar u wist waarschijnlijk niet dan hun frontman Anton Newcombe (Arc, 19:45) heet. Nu weet u het wel, en weet u dus ook dat één van de groten van de psychedelica gewoon deze avond op het Valkhof mag openen. Samen met de véél jonge zangeres Tess Parks bracht Newcombe een maand geleden I Declare Nothing uit, een zeer aardige hazy jazzplaat waarop Newcombe naar eigen bewering zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Benieuwd geworden? Luister Cocaïne en laat u betoveren.

We zitten er inmiddels lekker in qua enthousiasme, dus we gooien er nog eens een statement in. Debuutsingle Daffodil Days van Oscar (Boog, 20:45-20:30) is een van de allerbeste Britpopsingles van 2015 tot nu toe. De jonge low-fi crooner uit Londen bracht een aantal weken geleden die single uit, en belandde bijna direct in de playlist van BBC Radio 6 – zeg maar het Engelse KX Radio. Hoewel de rest van de nummers op debuut-EP Beautiful Words amper boven de vijfduizend luisteraars binnenkrijgt op de streamingsdiensten, verwacht wij wel wat van de jonge Brit. Doet ons overigens ook een klein beetje aan de jonge Morrissey denken.

Als we het over megahypes hebben zitten we bij het krautrockachtige postpunkproject The Soft Moon (Arc, 21:30) ook wel goed. Onder de bezielende leiding van muziekvernieuwer Luis Vazquez weet dit drietal inmiddels al vijf jaar te overtuigen met donkere, complexe muziek en dito liveshows. Denk aan het gouden kruispunt tussen James Holden, The Cure, Joy Division en The Sisters of Mercy. Onze onderbuik is nog steeds aan het bijkomen van de klappen die wij vorig jaar tijdens de passage van The Soft Moon op Down The Rabbit Hole kregen. Boeking in de categorie must-see.

Op het derde podium van het festival, Club Voerweg, was ten tijde van De Affaire exclusief aandacht voor het hardere werk. Tegenwoordig programmeert het festival op dat podium grofweg DJ’s, producers en rappers. Deze avond staat daar een naam die je eigenlijk niet mag overslaan. Extince (Club Voerweg, 23:00) kent u natuurlijk al jaren van hits als Spraakwater en Kaal of Kammen, maar kennen uw kinderen ook dankzij zijn prima ontvangen comebackalbum Toch?! – alweer uit 2007. Met ‘X’ is Ex inmiddels weer terug. Dat album was aardig, maar wij hopen toch vooral op een universeel stampmomentje op de zeer typische Frank Boeijenlofzang Ken je Frenk? Boeiehboeiehboeiehboeiehboeieh!

De woensdagavond wordt afgesloten door de Franse psychrockband La Femme. De formatie rondom toetsenist Marlon Magnée en gitarist Sascha Got is dankzij debuutplaat Psycho Tropical Berlin inmiddels een graag geziene festival op de Europese festivalplanken en scoren met de combinatie tussen punkrock, psych, yéyé en surf en schipperen zo naar eigen zeggen tussen Velvet Underground en Kraftwerk. Die laatste horen wij niet zo goed, maar wij horen dan weer wél onze eigen Treble Spankers terug, en zijn met die referentie eigenlijk best content. Het spannende singletje Sur La Planche kent u zeker van uw favoriete hipsterfeestje en bezit een riff dodelijker dan de grootste golf die het vijftal uit Biarritz ooit heeft gezien.

DONDERDAG 23 JULI

Dit is vermoedelijk de favoriete dag van de gemiddelde CounterCuture-volger van het festival. Dat komt door de oververtegenwoordiging van gitaren, maar ook een beetje door de aanwezigheid van duo Neerlands topduo zZz (Arc, 19:45).  Bjorn Ottenheim en Daan Schinkel zijn inmiddels tien jaar bij elkaar en inmiddels staat de formatie op eenzame hoogte binnen de gitaarloze tak van het Krautgenre. Nieuwste album Juggernaut is bepaald niet de slechtste plaat van de formatie allertijden. U wilt zich vast inluisteren? Draai de meer dan twintig minuten durende titeltrack. Meeslepender dan dat krijgt u ze niet.

The Mysterons (Boog, 20:45) maken muziek van een heel andere orde. Vijf jonge Amsterdamse muzikanten met een voorliefde voor de jaren ’60, hippieculturen én – zo vermoeden wij – Roosbeef. Debuutalbum The Mysterons vonden wij wel aardig, single Thunderbird 1 vonden wij zelfs zo de moeite waard dat wij hier in elk geval een kijkje gaan nemen.

Goed begin van de dag, maar het wordt nog veel beter. Allereerst dankzij ..And So I Watch You From Afar (Arc, 21:30), misschien wel de band met de allerbeste livereputatie ter wereld. De Noord Ierse formatie was ooit voornamelijk bekend als de enige instrumentale band die nog werd geboekt voor festivals, maar maakt sinds nieuwste plaat Heirs ineens gebruik van vocalen. Echte couplet-refreinsongs zijn het echter nog altijd niet, en dat is helemaal niet erg, want geen enkele structuur mag wat ons betreft de muzikale kwaliteit van ASIWYFA in de weg staan. Een aanval op de Schaal van Richter die vermoedelijk tot in Elst goed te horen gaat zijn.

Nog meer verheugen wij ons op Sólstáfir (Arc, 23:30). De IJslandse formatie doet al jaren een aanval op uw oorschelpen met in schitterende soundscapes gevatte metal-postrock. De keiharde metal heeft op de laatste en iets toegankelijkere plaat Ottá plaatsgemaakt voor postrock zoals we dat kennen van landgenoten Sigur Ros. Bij CounterCulture hadden we voor die plaat liefst een 9,4 over. Reviewer Jeroen noemde die plaat zelfs een regelrecht meesterwerk en jaarlijstjesmateriaal. Dat bleek een aardige voorspelling, want toen we de eindlijstjes gingen optellen werd Ottá zomaar de nummer twee van dat jaar. Tel dat op bij de geweldige platen die we al in de kast hadden staan én bij Fjara, een van de mooiste metalballads die wij kennen, en weet dat u hier echt bij moet zijn.

En alsof dat nog niet genoeg was presenteert Subwalk vanavond misschien wel dé grootste houseproducer ter wereld. Amerikaan Mark “MK” Kinchen (Subwalk, 00:30-05:00) is de grondlegger van de Amerikaanse house en is een van de aanstichters van het complete Detroit Technogenre, maar moet het internationaal momenteel vooral hebben van megahit en mega-aanstekelijk dansplaatje Look Right Through. Maar MK heeft veel meer. Zo is hij de man achter Push The Feeling On (The Nightcrawlers) – dat u vermoedelijk weer kent als basis voor Pitbulls Hotel Room, maar heeft hij volgens luisteraars van het invloedrijke Essentials (BBC Radio 1) ook nog altijd de beste radioset in de geschiedenis van het programma gedraaid. Hits, aan elkaar gevlochten door een van de beste producers ter wereld. Absoluut een woelige nacht waard.   

VRIJDAG 24 JUNI

Allereerst uw aandacht voor de dag van te talenten. Leuk concept nummer 1: Euro Rock (Boog, 18:30). Recept? Zet vijf talentvolle Europese bands bij elkaar, laat ze samen muziek maken en stuur ze terug naar eigen land om het resultaat te presenteren. Het Nederlandse Medicine Maze mag dat zelfs doen op een festival. Geen idee wat het is geworden natuurlijk, maar altijd leuk om te supporten, zo vinden wij. Leuk concept nummer 2: De Roos van Nijmegen, een jaarlijkse, nu-of-nooit achtige bandwedstrijd waarbij een plek op het Valkhof Festival te verdienen is. Afgelopen jaar ging de prijs naar Shaemless (Boog, 20:45), een piepjonge punkrockband uit Nijmegen. Naar eigen zeggen een “schaamteloos lekkere band”. In elk geval vermoedelijk voldoende attitude om een uurtje te boeien.

Van het rammelamericanatrio Ben Miller Band (Arc, 19:45) weten we inmiddels wél precies wat we moeten verwachten. Tot een paar jaar geleden beperkte de rammelblues van Miller en consorten zich tot thuisbasis Philadelphia, maar toen werd de formatie ineens ontdekt door ZZ Tops Billy Gibbons. Op het sleeptouw van de langbebaarde gitaarvirtuozen en op de golf van het succes van Seasick Steve is de Ben Miller Band ook op de Europese festivals inmiddels langzaam aan het doorbreken. Grootste attractie is percussionist en mega-instrumentalist Douch Dicharry, die er niet om maant om alle potten, pannen, glazen en barkrukken in zijn omgeving te betrekken bij z’n drumstel. Rauwe roots en rare capriolen; altijd een feestelijke combinatie.

Uit dezelfde Seasick Steve-school komt ook My Baby (Arc, 21:30). Sterker nog, in het geval van My Baby was het niet ZZ Top, maar Steve zelf die de formatie op de kaart heeft gezet. Al jaren is de Amerikaanse formatie vaste showopener voor Steve en muzikaal kunnen wij ons die combinatie ook wel voorstellen. Verschillen? My Baby heeft met Cato Van Dyck een frontvrouw die het aanzien absoluut de moeite waard is en in de muziek van My Baby horen wij ook duidelijk wat oriëntaalse invloeden. Dat maakt een mooi, vol geluid dat naar onze mening toch behoorlijk wat spannender is dan de vrij rechttoe-rechtaan blues van Ben Miller en Seasick Steve.

Na die bluesinvasie is het aan Spike en zijn kompanen van The Deaf (Arc, 23:30) om het Valkhof Festival af te sluiten. Wij hoeven u die band vermoedelijk niet te introduceren, maar mocht u toch wat handvaten nodig hebben noemen wij Den Haag, garage, punkrock en sixties. Uitstekende band, twee prima platen een stuk boeiender dan Di-Rect. Kunt u zich eigenlijk geen buil aan vallen.