Park De Leidse Hout waar normaal gezien de hertjes rustig grazen, stond zondag in het teken van Werfpop. Dit jaar de 34ste editie en wordt sinds 2002 gehouden in het mooie gebied vlakbij Leiden Centraal, waar er veel meer ruimte ter beschikking is voor het festival dat dit jaar uitpakt met een diverse line-up vol hoogtepunten.
Tekst: Lodewijk Hoebens – Fotografie: Sandra Grootenboer
Het eerste hoogtepunt van de dag begint al vroeg op het tweede podium. Grijze wolken pakken samen over de wei, terwijl zwoele en onstuimige blues vol fingerpicking en slide gitaargeluiden het publiek vanaf de eerste noot in vervoering brengen. We hebben het hier over het Amsterdamse My Baby. Broer Joost en zus Cato spelen al een tijd samen. Met gitarist Daniel Johnston lijkt de band niet alleen landelijk, maar ook internationaal ontdekt te worden. ‘’This star keeps on rising’’, klinkt het tijdens single ‘Uprising’ en zo is het. Shamanaid van dit jaar heeft zeker voor een doorbraak gezorgd. De muziek doet denken aan Primus en Seasick Steve, waarmee ze op tour gaan. Maar My Baby heeft een sensuele fontvrouw, vandaag in buikdansoutfit, met een stem die moeiteloos alle tonen haalt. Wat een stem! Broerlief, ook wel de Sjeik genoemd, zit met een grote grijns achter de drums en gaat op in de muziek. ‘’Take me higher, I’m on fire!’’ De gitarist, lijkend op Les Claypool, gaat nogmaals op de knieën voor een galmend slot offensief. Tot de laatste minuut jammen ze er lustig op los.
Het publiek geniet met volle teugen, maar ondertussen is aan de andere kant op de mainstage, voormalig ‘De Wereld Draait Door’ band The Black Marble Selection bezig. Onderweg lopen we langs een talentstage en kleine festivalmarkt met snoepkraam. Er valt veel te snoepen, naast de muziek uiteraard. Poffertjes, suikerspin en churros vallen bij de vele jonge bezoekers in de smaak. De allerjongsten kunnen zich vermaken met straattheater, luchtkasteel, mini draaimolen (door een vriendelijke oude man via fiets aangedreven) en een knutselhoek. Of ze testen de veerkracht van een grote boom naast het hoofdpodium waar het zestal van the Black Marble Selection aan een zomerse set bezig is. Zanger Jean Paul Lillipaly is in het zwart gekleed terwijl de rest van de band in het zwart wit gestreept speelt. Vooral veel nummers natuurlijk van het dit jaar verschenen debuut Under Her Spell. ‘’Sinds een paar maanden hebben we een orgeltje’’, meldt de zanger, wat de Doors sound nog meer ten goede komt. Prima sixties rock ’n blues met fijne harmonica er door heen. Mensen twisten er lekker op los, fuzzy gitaarlijntjes surfen fijn over het veld. Hit ‘The Great Escape’ komt langs en de handjes gaan de lucht in. JP neemt een biertje en stelt de band even voor. Lekker relaxed en belangrijker, nog altijd geen regen.
Tijdens Falco Benz laat de zon zich even goed zien zodat de tetrisachtige visuals nog meer oplichten. Opvallend zo vroeg al een stevige portie synthesizers. Toch trekt de toetsenist heel wat volk die best wel een dansje willen wagen voordat heavyweights Raketkanon en Pro-Pain Podium 2 laten daveren. Aan de andere kant is het bijna tijd voor Spike en zijn vrienden van The Deaf. Met de gitarist van Di-Rect en kletsmajoor eerste klasse valt er altijd wat te beleven. Bovendien is het gewoon een steengoede band met twee sterke albums op hun naam. De aankondiging is kort maar krachtig: ‘’Garage-Punk-Rock n’ Roll’’. ‘Go Lose Yourself’ zorgt onmiddellijk voor een bepaalde schwung in het publiek. Het keyboard van Midnight Mau begint al heen en weer te schommelen. ‘’Het is vroeg maar ik heb zin in een wall of death.’’, meldt Spike serieus. Daar zegt het publiek geen nee tegen en op de juiste beat ontstaat een moshende menigte. ‘’Hé, niet zo chagrijnig man, jij komt zeker voor Pro-Pain?’’ Spike weet hoe je snel vrienden maakt. De rest geniet van, inmiddels, klassiekers ‘He’s My Man’ en ‘Coming Down That Road’ en nieuw werk zoals single ‘Sin City’. ‘’We hebben het gepresteerd om in acht jaar, twee albums uit te brengen. Dat maakt ons de luiste en luidste band van Nederland.’’, aldus een goedgemutste Spike. Non stop zijn Mick Jagger moves en grooves tonend. Op het veld heerst een circlepit van jewelste wanneer de frontman een flinke solo inzet, want gitaar spelen kan ie wel. Ms. Fuzz, met de immer rode coupe en bijpassende nagellak, kijkt zoals altijd zwoel om zich heen, neemt de vocalen voor haar rekening en laat vooral haar bass het werk doen.
Het John Coffey moment van Spike hebben we helaas moeten missen want Raketkanon staat aan de overkant paraat. De Vlamingen zijn nog even aan het soundchecken wanneer iemand tegen een vriend zegt :’’Ga het niet lang volhouden, onwijze tering herrie!’’ Nochtans staan er vooraan vooral fans van Pro-Pain die het podium na Raketkanon zullen doen wankelen. Het wolkendek boven Werfpop raakt door de eerste tonen licht van streek en laat enkele druppels vallen. De gasten van Raketkanon presteren extremer wanneer het publiek goed mee doet. Dat is vandaag met de vele metalheads aanwezig, geen probleem. Zeker wanneer de Gentse band vroeg sloper ‘Herman’ inzet. Frontman Pieter-Paul Devos, wispelturig kijkend, duikt het publiek in om te checken wat voor vlees er in de kuip zit. Moshende metalfans met ontblote bovenlijven halen de luchtgitaren boven. Het zorgt voor een intense show dat heel wat opzien baart. Er gebeurt te veel om in één alinea te benoemen. Een drummer die wildvreemde fotografen op het hoofd komt kussen, de gitarist speelt een nummertje tussen het publiek en de zanger gooit zijn hebben en houwen in de strijd (crowdsurfend, bierschenkend en longen uit het lijf schreeuwend). Hij vraagt om nog meer publieksparticipatie maar heel wat mensen zijn verrast door de band. De muziek is misschien niet voor iedereen geschikt, maar de uitvoering, het samenspel en de ‘bijzondere’ vreugde tussen de bandleden schept een soort van band met het publiek. Een wisselwerking. Gitarist Jef Verbeeck steekt en sigaretje op en toetsenist Lode Vlaeminck begint zijn bandmakkers één voor één innig te knuffelen. Een duimpje vanachter de drumkit gaat op richting de aanwezigen. Wat een goede beurt maakt Raketkanon hier in Leiden. Vindt ook de presentator, die in alle enthousiasme veel te vroeg de band afkondigt en met twee middelvingers vriendelijk verzocht word even te wachten tot de laatste klanken van ‘Anna’ zijn afgelopen.
Na afloop blijven we hangen bij het podium, om even tot bedaren te komen. Zoals Devos lichtjes geïrriteerd opmerkte richting the Skints, ‘’Zeg aan de overkant, met jullie reggae?! Echt geen respect.’’ Opmerkelijk hoe anders de mannen van Raketkanon zijn na afloop, wanneer ze naast het podium de merch voor hun rekening nemen. Rustig, vriendelijk en tijd voor een babbel of foto. Kinderen of 40 plussers, iedereen lijkt even op de foto te willen met de excentrieke Belgen. Eerste Hulp heeft ondertussen zijn plekje ingenomen bij het podium, want het is bijna tijd voor Pro-Pain. Eén van de pioniers van de New York Hardcore scene en alweer bijna 25 jaar onder ons. Enigste originele lid blijft frontman Gary Meskil, maar dan heb je ook wel een beer van een vent als boegbeeld. Snoeihard beginnen ze met ‘Death Wish’ van het vorige album The Final Revolution. Het dit jaar verschenen Voice of Rebellion is alweer het 15de studioalbum en ook de titeltrack doet zijn werk naar behoren tijdens Werfpop. Een gigantische pit wordt gestuurd door de dubbele gitaren en blastdrums. Meskil zorgt met zijn bass en strot voor extra impact. Hij balt zijn vuist en wakkert het publiek nogmaals aan. Zo heeft het Leidse festival dit jaar bands uitgenodigd met opvallende frontmannen en vrouw. Cato, Spike, Pieter-Paul en Gary weten hoe je een publiek vermaakt.
David Achter de Molen van John Coffey past ook prima in het rijtje. Onlangs nog wereldberoemd geworden door het vangen van een biertje op Pinkpop. Zelfs de soundcheck van John Coffey bevat een hoge entertainmentwaarde. Gitarist Alfred van Lutikkhuizen test de microfoons met het vreselijke ‘I Don’t Wanna Miss a Thing’, waarna David hetzelfde doet met de boyband classic ‘When You Say Nothing At All’. Gelukkig maakt de band het goed door samen the Soggy Bottom Boys te coveren. De wei voor het hoofdpodium staat al aardig vol voor de Utrechtenaren, maar na afloop van Pro-Pain komt er nog volk bij. Jean Trompette blaast van zich af waarna ‘Broke Neck’ van derde album the Great News wordt ingezet. ‘’Ik wil tien stage divers.’’, vraagt David, hevig bewegend vanop zijn verhoogje. Security heeft de handen vol. Een wall of death ontstaat tot aan de geluidstafel. De vier van the Deaf staan vanaf de zijkant gezellig mee te kijken hoe hun collega’s Werfpop op zijn kop zetten. ‘’Wij zijn John Coffey en tijdens onze show doe jij wat je wil!’’, deelt David even mee aan alle nieuwkomers. ‘’Twee jaar geleden stonden we nog op het kleine podium, wie was daarbij?’’, gaat hij verder. ‘’Oh, iedereen!’’ Mooi, waarna hij het gebaar maakt voor een circlepit, en een circlepit krijgt hij. Toch wil hij het even van dichtbij meemaken en gaat het publiek in. De microfoon is voor de fans. ‘’Is this the right time to hold on?’’, klinkt het. Nou ik dacht het wel! Na de titeltrack van Bright Companians komt die ongelooflijk euhm catchy track ‘Heart of a Traitor’. Vol overgave stort het vijftal zich in de nummers. Headbangend en springend maar ook zingend, want elk lid neemt een deel van de vocalen voor zijn rekening. Zo ook op nieuwe single ‘Relief’. Richting het einde vermaakt de band vooral de fans van het eerste uur. Geen materiaal van het eerste album, dat was met een andere zanger maar van Bright Companions volgen na elkaar de driebander ‘Dirt & Stones’, ‘Oh, Oh Calamity’ en ‘Romans’. Nieuweling ‘Eagle Chasing Flies’ sluit met zware gitaren een bezweet uurtje John Coffey af.
Gitarist Christoffer van Teijlingen staat even later met enkele vrienden, gezellig tussen het publiek, alweer te kijken naar Typhoon. David Achter de Molen bevindt zich achter de merchkraam vlak naast het hoofdpodium. Op enkele druppels na is er nog altijd geen regen gevallen. Typhoon begint, gesteund door die grote band van hem, toepasselijk met ‘Van de Regen naar de Zon.’ De saxofoon zorgt voor zomerse vibes. Het veld voor het hoofdpodium is afgeladen vol. Kinderen swingen mee op de schouders van hun ouders. De Veluwse rapper heeft ondertussen een flinke live reputatie opgebouwd, wat op zijn beurt weer heeft te maken met Lobi Da Basi, één van de beste albums van vorig jaar. De meeste songs vanavond komen dan ook van dat album. Uitzonderingen zijn de mooie, gestripte ode aan Thé Lau dankzij een cover van ‘Iedereen is van de Wereld’ en het originele ‘Bumaye’. Jaren later bekend gemaakt door Major Lazer. Ingrediënten om liefde vanavond de baas te houden. De glimlach bij Typhoon lijkt dan ook niet weg te gaan. ‘’Hoeveel zin hebben jullie nog voor ons?’’ Waarna een joviale bass en drumsolo volgt. Als het podium niet zo hoog zou zijn en te ver van de mensen, had iemand al lang gestagedived. Het één-tweetje van ‘Hemel Valt’ en ‘Zandloper’ brengt de show tot een feestelijk kookpunt. Na eerder North Sea Jazz te hebben geopend sluit Typhoon het weekend op een grandioze manier af.
Een andere, graag geziene festivalnaam is Danko Jones. In de middag stonden ze nog op Bospop en vanavond mogen ze met Nederlandse drum ’n bass trots Black Sun Empire aan de andere kant Werfpop 2015 afsluiten. Backstage zag Danko er nog redelijk kalm uit, schuchter zelfs met petje en dikke jas. Het onheilspellende deuntje van the Untouchabes klinkt. Eenmaal op het podium maakt de Mango Kid de regels duidelijk. ‘’If you wanna know how to play the blues, get yourself a woman!’’ De Canadezen en met name Danko krijgen van de pers veel kritiek over de simpele songs en het vele geklets van de frontman. Maar mag rock ’n roll niet lekker rauw en recht voor zijn raap zijn? ‘’My name is Danko, but you can call me delicious!’’ Spike van Zoest duikt vooraan op met enkele biertjes en raakt de hele show gezellig aan de praat. Het afsluitende drietal heeft onlangs het zevende album Fire Music uitgebracht. Eerste single bevat één simpele vraag: ‘Do You Wanna Rock?’ De moshpit komt wat laat op gang, vermoeidheid lijkt een beetje parten te spelen. Inmiddels is het aardig donker en een klein buitje heeft Leiden gepasseerd. ‘’I don’t care if it’s a sunday night, tonight it’s friday night!’’, brult de zanger. ‘First Date’ is nog steeds een prima sing-a-long song, terwijl oudjes ‘Cadillac’ en ‘Lovercall’ het beproefde recept van de band laten horen. ‘’We got songs about war and the rainforest but the songs tonight are about sex!’’ JC laat zijn bass even goed opvallen tijdens ‘Lovercall’ ‘’I love it when it goes like that… and like that and like that!’’, vervolgt Danko grijnzend met de tong uit zijn bek. ‘Bring on the Mountain’ is al jaren de vaste afsluiter van het trio en krijgt ook vanavond een heel verhaal mee over gestorven helden van Danko. ‘’A shout out to all the fallen gods.’’, zoals hij het zelf noemt. Phil Lynott, Barry White, Tupac, Jeff Hanneman, Bon Scott, Dio en the Ramones krijgen een eervolle vermelding.
Een hoop mensen vinden het mooi geweest en gaan moe maar voldaan richting huis. Gelukkig dat het op de terugweg ook droog blijft zodat iedereen die nog naar het station moet of verder, niet tussen de plensbuien zit. Nee de uittocht verloopt soepel en met een vriendelijk woordje van de security. Niks dan lof voor deze editie van Werfpop. Enigste agendapunt voor de 35ste jubileumeditie kan over het programma gaan. Geen kritiek op de geboekte bands, zeker niet. Het overlappende tijdschema is soms onhandig, want ondanks de goede podia indeling blijft het een eindje heen en weer lopen.