Het was een van de allerbeste muziekfoto’s van de laatste jaren. Backstage op Pinkpop 2014 liep daar Papa Emeritus II, de gemaskerde en demonisch uitziende voorman, duivelspriester en zanger van het Zweedse Ghost, met aan de hand zijn vrolijk huppelende jonge dochtertje. Duivelsaanbidding en aardse vrolijkheid kwamen niet eerder zo dicht bij elkaar.

Zo’n combinatie van een act en een zekere doe-maar-normaal-attitude-in-duivelse-pakjes is sowieso tekenend voor Ghost, de meest iconische rockband van de laatste tien jaar. De aanblik van frontman Papa Emeritus en zijn The Nameless Ghouls doet denken aan snoeiharde, occulte metal. De werkelijkheid blijkt een stuk weerbarstiger; de formatie produceert een zeer toegankelijke combinatie van hardrock en heavy metal, dat ons behoorlijk doet denken aan Black Sabbath, Blue Oyster Cult en Deep Purple.

Over de band valt verder weinig te schrijven, want wie de heren zijn, blijft een aardig bewaard geheim. Wat we weten? De band is opgericht in Zweden, zowel de Ghouls als zanger Papa Emeritus hebben hun sporen verdiend in de internationale (rock)muziekwereld en niemand minder dan Dave Grohl (Foo Fighters) drinkt graag een biertje met de heren en heeft ook wel eens als Ghoul achter het drumstel plaatsgenomen. We kunnen daarnaast inmiddels ook aannemen dat de uitstekende frontman Papa Emeritus III buiten dienst ook wel bekendstaat als Tobias Forge (Subvision, Repugnant). De band heeft inmiddels twee albums uitgebracht, waarvan met name de laatste plaat, Infestissumam, de moeite van het luisteren zeker waard was. Live staat de formatie bekend als spectaculair, hypnotiserend en retestrak.

Echt spectaculair was het op plaat tot nu toe overigens niet. Het onbrak op platen van Ghost vaak aan scherpte en het geheel was vaak wat vlak afgemixt. Dat is op Meliora gelukkig anders. Opener Sprit klinkt het veel strakker dan de bombastische openingsnummers van de vorige twee platen. From the Pineacle to the Pit is vervolgens zelfs een échte single. Lekker basloopje, mooie gitaarriff, aardige hook en typische refrein-coupletstructuur. Hoogtepunt van de plaat én een de beste rocksingles van 2015 tot nu.

Horrorrocker Cirice – het management heeft ons vriendelijk verzocht te melden dat je dat dus dient uit te spreken als sa-reese – is vervolgens de meest typische Ghosttrack van de plaat. Een lange rocker vol zwierige heavymetalsolo’s en met duidelijk satanisch thema. Wij tippen daarnaast de fantastische clip van dit nummer (zie de onderkant van deze review).

Hoewel Ghost vooral blijft overtuigen met toegankelijke en bombastische mini-opera’s lijkt de focus op Meliora iets meer te liggen bij afwisseling en consistentie en iets minder bij theater. Ballad He Is, opgedragen aan de in 2014 overleden frontman van de occulte Eindhovense metalformatie Devil’s Blood (Selim Lemouchi), is daar een lichtend voorbeeld van. De schitterende ode ontwikkelt zich tot een hoogtepunt, maar vliegt geen moment van goede bedoelingen uit de bocht – iets waar Ghost in het verleden een vreemdsoortig patent op had.

Ghost sluit af met een aantal wat ruigere nummers. Hoogtepunt van dat salvo is Mummy Dust, over Mammon, de Bijbelse afgod voor rijkdom – volgens de heren van Ghost de enige god waar de moderne mens nog écht trouw aan is.

Die maatschappijkritiek is tekenend voor Ghost nieuwe stijl. Niet langer is alles bij de formatie gericht op het occulte toneelstuk, maar de Zweden durven ook aardse thema’s aan de snijden en slaan terloops muzikaal ook nog een wat donkerder en dieper steegje in. Meer album, minder act. Verreweg de beste Ghostplaat tot nu toe.

Review: Op Meliora gaat Ghost de gimmick voorbij
82%Totale score