Het is nog altijd een trend: touren ter ere van een zoveeljarig bestaan van een album. Voor fans is het een mooie gelegenheid om hun favoriete plaat in z’n geheel live te horen. Voor artiesten is het een moment om hun oude materiaal weer eens af te stoffen. En voor artiesten die eigenlijk maar één echt succesvolle plaat hebben uitgebracht is het een uitgelezen kans om nog eens flink te cashen op liedjes die op dat moment minstens een jaar of tien oud zijn. Het Amerikaanse Alien Ant Farm zou je bij voorbaat in de laatstgenoemde categorie plaatsen. Hun mix van nu-metal en poppunk is typerend voor de periode waarin zij hun bekendste album ANThology uitbrachten; dat was in 2001, precies vijftien jaar geleden dus. De band tourt momenteel door Europa om deze plaat integraal te spelen en vanavond is de Amsterdamse Q-Factory aan de beurt.
In de Q-Factory hangt een gemoedelijke sfeer. De zaal is aardig gevuld met voornamelijk twintigers die waarschijnlijk vooral zijn gekomen voor een avondje jeugdsentiment. Dat er voor aanvang vooral wordt meegezongen met tracks van onder andere The Bloodhound Gang en Good Charlotte, zegt genoeg. De headliner van vanavond heeft het succes van dit soort bands weliswaar nooit kunnen evenaren, maar er wordt nog steeds muziek gemaakt: vorig jaar bracht de band voor het eerst in negen jaar weer een nieuwe plaat uit, getiteld Always and Forever. Vreemd genoeg staan er op de setlist van vanavond helemaal geen nummers van dat album. Wel wordt de tracklist van ANThology vrijwel chronologisch afgewerkt en krijgen we nog twee andere tracks die van latere albums afkomstig zijn.
De show begint wat onwennig. De timing is niet helemaal lekker, en er is niet direct een klik tussen band en publiek. Dat is jammer, want de invloeden van funk en reggae zorgen er juist voor dat de liedjes van Alien Ant Farm best wel dansbaar zijn en moeten uitnodigen tot een feestje bouwen. Een klein groepje diehards probeert dat wel, wat gewaardeerd wordt door frontman Dryden Mitchell. De band staat er zelf een beetje stijfjes bij. Er is weinig interactie tussen de bandleden en de communicatie met het publiek verloopt op z’n zachtst gezegd stroef. Mitchell heeft het over zijn kinderen, en dat hij ze mist, maar roept vervolgens ook dat z’n moeder nu waarschijnlijk dronken is en dat hij al jaren ruzie met haar heeft. Hij nodigt zijn fans meermaals uit om zich na de show samen met hem helemaal klem te zuipen en als klap op de vuurpijl doet hij ook nog even zijn beklag over MTV: de zender schijnt tegenwoordig (lees: de afgelopen tien jaar) geen muziek meer uit te zenden. Tja, dat was ten tijde van ANThology natuurlijk nog niet zo.
Dan wordt ook akelig duidelijk dat Alien Ant Farm echt niet over veel sterke nummers beschikt. De ongemakkelijke momenten kunnen niet worden opgelost met een dijk van een track, waardoor het geheel wat langdradig aanvoelt. De mannen hikken tegen het laatste nummer aan, duidelijk wetende dat negentig procent van de zaal alleen daarvoor komt: ‘Smooth Criminal’, die stiekem toch wel ingenieuze cover van Michael Jackson. Dat is ook het enige moment suprême van de avond: het kenmerkende bassloopje doet de zaal eindelijk ontploffen, maar dat is toch zo’n anderhalf uur te laat.
Alien Ant Farm doet z’n best, maar komt te laat op gang. De band beschikt over te weinig power en charisma om te kunnen overtuigen, en dat is zonde, want anders was dit een prima optreden geweest. Helaas blijkt Alien Ant Farm toch enigszins terecht een eendagsvlieg te zijn.