Heel eerlijk: als het gaat om metalcore zien wij al een tijdje door de bomen het bos niet meer. Het aantal bands schiet de laatste jaren als paddestoelen uit de grond, en de één blijkt nog productiever dan de ander. Zie dan nog maar eens onderscheidend te blijven, met zoveel concurrentie die je in de nek staat te nijgen. Het in Alabama opgerichte Erra is een positieve uitzondering op de regel. Ja, de band maakt metalcore pur sang, maar geeft daar met engelachtige clean zang en lichte elektronische invloeden een fijne twist aan.
Foto’s: Luuk Wouters
Na een afwezigheid van vier jaar staat Erra opnieuw op Nederlandse bodem. Ditmaal in de kleine zaal van de 013. De band is niet onbekend met het Tilburgse poppodium. In de winter van 2018 stond het vijftal in de grote zaal in het voorprogramma van As I Lay Dying. De show klokte slechts veertig minuten, maar Erra gaf daar wél voor het eerst in ons land zijn visitekaartje weg.
Nu mag de band het vrijdagavond op eigen kracht proberen, en met het succesvolle, gelijknamige album dat in 2021 verscheen zijn de verwachtingen hooggespannen. Frontman J.T. Cavey is er pas sinds het derde album bij en is met zijn onmiskenbare gebrul en aanstekelijk enthousiasme een onmisbare factor geworden. Veel bewegingsvrijheid heeft hij niet op het kleine podium, maar desondanks blijft hij op en neer stuiteren en het publiek met gebalde vuist opjutten.
Al bij opener Gungrave veroorzaakt Erra een aardbeving die de 013 lijkt open te splijten. De muziek is hard, bulderend hard, zonder dat de bekende nuances verloren gaan. In het daaropvolgende House of Glass komt de compositorische kracht alswel de virtuositeit van alle bandleden vol tot uiting. De gitaar van Sean Price en de drums van Alex Ballew klinken als duivelsinstrumenten en zorgen dikwijls voor een aardverschuiving in de kleine zaal. Net op het moment dat je denkt: nu speelt Erra op de automatische piloot, komt daar de prachtige clean zang van Jesse Cash die voor de nodige emotionele lading zorgt. Min of meer zorgt Cash ervoor dat Erra niet verzandt in rechtoe-rechtaan metalcore, maar dat de band wel een eigen smoel behoudt.
In iets meer dan een uur jaagt Erra er zo’n twaalf liedjes doorheen. Toegegeven: niet elk nummer blijft even goed hangen. Erra is heer en meester in het schrijven van een goed refrein, maar in de tussenstukken verliest de band nog wel eens de aandacht. Daarmee legt de band het bijvoorbeeld af tegen Bury Tomorrow, een band die ook wisselt tussen clean zang en gebrul, maar die net de spanning wat langer weet vast te houden.
Erra heeft nog een paar goede liedjes nodig, zoals een Snowblood, op Spotify goed voor ruim elf miljoen streams en dat is niet voor niets. Hier krijgt gitarist Sean Price volop de gelegenheid te schitteren met zeer virtuoos spel en allesvernietigende riffs, terwijl gitarist en vocalist Jesse Cash voor duimendik kippenvel zorgt met uithalen die uit zijn tenen lijken te komen.
Zo vliegt de avond eigenlijk voorbij, en levert Erra waar het voor is gekomen: snoeiharde metalcore, gebracht met intensiteit en een vleugje emotie. Voor het volgende album moeten de Amerikanen nog een paar knallers schrijven, en wie weet, wie weet lonkt dan de grote zaal dan voor dit sympathieke vijftal.
