Op 25 t/m 27 maart vormde Paaspop weer de aftrap van het festivalseizoen. Pasen valt vroeg dit jaar, met als haast onvermijdelijk gevolg dat het in het Brabantse Schijndel voornamelijk vrij fris en drassig was. Geen ideale weersomstandigheden, maar dat mocht de pret niet drukken: met bands als John Coffey, Enter Shikari, Refused, The Prodigy en Underworld op het programma kon het niet anders dan een fantastisch weekend worden. Counter Culture was erbij voor een uitgebreid verslag!
Vrijdag 25 maart
BZB speelt op Paaspop een thuiswedstrijd die eigenlijk bij voorbaat al gewonnen is. De vrolijke Volkelse rockband trekt halverwege de middag al een groot publiek. Als opener van het festivalseizoen ontsteekt de band het ‘Heilige Vuur’ van Paaspop op het podium, waarna een theatrale show volgt die bol staat van de leuke gimmicks, vele special effects en door Ierse folk geïnspireerde krakers als ‘Echte Vrienden’ en ‘Ik Leer Het Nooit’. De ultieme opener voor ieder festival!
Van Jett Rebel wordt men wat minder vrolijk. Rebel, die bekend staat om zijn androgyne voorkomen en excentrieke persoonlijkheid, draagt vandaag een lange jurk, een grote hoed en donkere zonnebril. Hij heeft inmiddels lang, geblondeerd haar en zwiert met een damestasje in zijn hand over het podium. Een innemende verschijning die, in combinatie met zijn theatrale, subversieve poprock, sterk doet denken aan David Bowie. Helaas heeft het muzikaal toch allemaal niet zo heel veel om het lijf en lijkt ook het publiek niet zo goed te weten wat ze met Rebel aan moeten. Next!
De Utrechtse punkrock’n’rollmachine John Coffey gaat ook dit jaar weer alle grote zalen en festivals af, en ook Paaspop staat weer op het programma. In een afgeladen Phoenix komt de band precies doen waar ze goed in zijn: de tent compleet afbreken. Vanaf de eerste noten van ‘Broke Neck’ gaat het publiek helemaal los. De fans geven graag gehoor aan de bevelen van zanger David Achter de Molen: zo wordt er onder andere een enorme cirkelpit om de twee voorste steunpilaren van de Phoenix gevormd en gaat de ene na de andere crowdsurfer de lucht in. De band spreekt meermaals hun liefde uit voor het festival, maar hoeveel John Coffey ook van Paaspop houdt, Paaspop houdt duidelijk nog meer van John Coffey.
Dan is de ietwat gezapige veteranenrock van Golden Earring een behoorlijke tegenvaller. De eerste headliner van Paaspop 2016 trekt een volle bak in de Apollo, en het gros van het publiek bestaat uit vijftigplussers die hun oude helden komen zien. De setlist bestaat dan ook voornamelijk uit de old school hits waar we de Haagse formatie onder leiding van frontman Barry Hay van kennen. De heren maken er een leuke show van, maar kunnen zelfs met klassiekers als ‘Radar Love’ en ‘When the Lady Smiles’ niet voorkomen dat veel bezoekers toch al wat eerder afdruipen.
Wellicht om in de Jack Daniel’s Stage naar Baroness te kijken. Dit Amerikaanse kwartet maakt een groovy mix tussen heavy metal en stonerrock; muziek die in veel gevallen vraagt om een dampende moshpit, maar de meeste beweging blijft beperkt tot de voorste rijen. In het begin heeft de band te lijden onder een afgrijselijke geluidmix die voornamelijk de zang af en toe onverstaanbaar maakt, maar dit probleem lost zich halverwege de set op en dan komt naar voren hoe lekker Baroness echt kan spelen. Een fijne afsluiter van een mooie eerste festivaldag!
Zaterdag 26 maart
Op zaterdag laat het zonnetje zich wat meer zien. Deze dag staat vooral in het teken van de meer poppy en elektronische acts. Jess Glynne bijvoorbeeld. De Engelse zangeres, die beschikt over een dijk van een stem, maakt vrolijke dancepop en scoorde vorig jaar een hit met het aanstekelijke ‘Hold My Hand’. Een jaar eerder was ze samen met Clean Bandit verantwoordelijk voor de monsterhits ‘Real Love’ en ‘Rather Be’. Glynne is geen bijzonder charismatische performer: live leunt ze vooral op haar fantastische stemgeluid, zonder al teveel poespas eromheen. Het optreden ligt dus lekker in het gehoor, maar oogt een beetje saai. Gelukkig maken Glynne’s catchy hitjes een hoop goed.
Even laten barst de Phoenix vrijwel letterlijk uit zijn voegen. De reden? De Staat. De populariteit van de Nijmeegse band is in de afgelopen maanden explosief gegroeid en dat heeft als gevolg dat er een kwartier voor aanvang al een gigantische rij staat om de Phoenix in te komen. Dat betekent helaas ook geen recensie, maar het moge duidelijk zijn dat deze band Paaspop’s tweede podium definitief ontgroeid is.
Ook bij Modestep is het druk. De Londense drum’n’bassformatie tourt momenteel met hun vrienden Enter Shikari door Europa. Dat brengt beide acts vandaag naar Schijndel, en Modestep mag halverwege de avond aantreden op de Stardust By We Are Electric. De sound van Modestep, die drum’n’bass combineert met elektronische rock en dubstep, doet vermoeden dat er een DJ-set wordt gespeeld, maar dit is toch echt een liveband. De heren beginnen vrij rustig, maar voeren het tempo steeds verder op. Onder leiding van frontman Josh Friend mondt dit sterke optreden uit in een heerlijk feestje.
De elektronische post-hardcoreformatie Enter Shikari kan rekenen op een volle Phoenix, waarvan de voorste helft vrijwel uitsluitend bestaat uit echte Shikari fans. De band opent gelijk met ‘Sorry, You’re Not A Winner’, waardoor in het publiek direct een grote, chaotische moshpit ontstaat. De zware, onvoorspelbare en zeer energieke nummers houden de gemoederen een uur lang flink bezig. Bovendien heeft de band weer eens een indrukwekkende show in elkaar gezet met prachtige visuals en een goed doordachte setlist bestaande uit zowel oud als nieuw materiaal. Na een verlengde uitvoering van ‘Anaesthetist’ strompelen fans beurs en bezweet de tent uit. Een absoluut hoogtepunt van de dag!
De Finse folkmetal van Korpiklaani is op de meeste grote festivals een vreemde eend in de bijt, maar dat zorgt er wel voor dat veel nieuwsgierige mensen een kijkje komen nemen. Zo ook op Paaspop. Het toegestroomde publiek wordt getrakteerd op een vermakelijke, maar niet al te hoogstaande show die een aardig tussendoortje vormt voordat in de Apollo de headliner van de dag begint.
Dat is The Prodigy. The Prodigy stond aan de wieg van de fusie van rock en electro en is daarmee een groot voorbeeld voor vele artiesten die vandaag op Paaspop staan. Het Engelse trio laat even op zich wachten en dat leidt in eerste instantie tot een kort fluitconcert. Gelukkig wordt die irritatie gauw omgezet in blijdschap als de band eenmaal is begonnen. “Where’s my people at?!” roept MC Maxim herhaaldelijk door de tent. Zijn mensen zijn er zeker, want het is beredruk. De opzwepende mix van electrorock en drum’n’bass doet z’n werk, want al gauw staat de hele Apollo te dansen. The Prodigy is een doorgewinterde festivalband die stiekem vooral scoort op nostalgie, maar live met nummers als ‘Omen’, ‘Firestarter’ en ‘Smack My Bitch Up’ nog altijd zeer goed uit de verf komt. Helaas wordt de pret een beetje bedorven door het feit dat de lichtshow van de band ervoor zorgt dat zij zelf nauwelijks zichtbaar zijn. Bovendien blijven de heren voor de toegift wederom lang weg, waardoor veel bezoekers maar alvast huiswaarts keren. Zonde, maar al met al is het een fantastische dag geweest. Op naar morgen!
Zondag 27 maart
Na een regenachtige nacht (waarin de zomertijd ook nog eens een uurtje slaap afpakte) loopt het festivalterrein op zondag 27 maart ook al snel vol. Waar op vrijdag veel rockbands te zien waren en electro de zaterdag domineerde, staat er op de zondag van Paaspop opvallend veel hiphop in de planning. Te beginnen met de Nederlandse rapper Typhoon. Hij moet de zomer al in z’n bol hebben, want hij komt op in een korte broek en een zwart-wit bloesje (laatstgenoemde gaat halverwege de set al uit). De poppy hiphop die hij met zijn band produceert is muziek die helemaal past bij het festivalgevoel. Typhoon heeft een uitstekend jaar achter de rug en mag ook in de Apollo op een heel groot en enthousiast publiek rekenen. Jong en oud danst graag mee op onder andere ‘Hemel Valt’ en ‘Zandloper’. Dat wordt nog wat de komende maanden!
Het Amerikaanse raprockcollectief Hollywood Undead loopt nog altijd traditioneel gemaskerd het podium op, al weet iedereen intussen wel welke gezichten daarachter schuilgaan. Met twee drummers, een DJ, een leadgitarist en drie leadvocalisten is het een drukke boel op het podium van de Phoenix. De band doet muzikaal enigszins denken aan het vroege werk van Linkin Park, maar heeft meer de podium presence van Limp Bizkit. Aan live zingen doen ze sowieso niet, en of de raps helemaal live zijn mag ook in twijfel worden getrokken. Wat de mannen aan stoerdoenerij in overvloed hebben, schieten ze tekort aan talent en integriteit. Zo wordt voor ‘Comin’ In Hot’ gevraagd of een fan op het podium wil komen, maar van de band mag het geen vrouw zijn. Als een meisje belooft dat ze alle teksten kent mag ze uiteindelijk toch meedoen. Voeg daar volledig misplaatste covers van Dropkick Murphys en Rammstein aan toe en je hebt een optreden dat niets anders dan een aanfluiting genoemd mag worden.
Gelukkig gaat het twee deuren verderop in de Roxy, bij Jack Parow, veel beter. De eigenzinnige Zuid-Afrikaanse rapper, die ook vandaag weer zijn typerende gigantische pet op heeft, komt met liveband en samen klinkt de groep zeer overtuigend. Binnen de kortste keren staat de Roxy vol met swingende mensen. Parow is oprecht, ontwapenend en heeft een heel eigen stijl. Daarmee behoort hij tot één van de leukste hiphopartiesten van het moment en is hij een geslaagde toevoeging aan de Paaspop-zondag.
Even later vangt de Amerikaanse stonerrockband Monster Magnet aan in de Phoenix, en met een bijzondere set, want er wordt uitsluitend materiaal gespeeld van de albums Superjudge (1993), Dopes To Infinity (1995), Powertrip (1998) en God Says No (2001). Buiten is het inmiddels weer gaan regenen en mede daardoor loopt de tent aardig snel vol. Een goed moment voor Monster Magnet om hun beste beentje voor te zetten en dat lukt de groep ook aardig, maar het publiek lijkt er niet veel van te kunnen maken. Laatste track ‘Space Lord’ gaat er dan nog wel in, maar dan is de Phoenix helaas al half leeg.
Op datzelfde podium is vervolgens het Zweedse Refused aan de beurt. De hardcore punkers beginnen wat stroef. Vooral drummer David Sandström en bassist Magnus Flagge zitten gedurende de eerste paar tracks niet helemaal goed met hun timing. Het dreigt even ongemakkelijk te worden, totdat de band ‘Rather Be Dead’ inzet: dan vindt het vijftal ineens de klik met hun publiek. Er ontstaat voorin een kleine moshpit, en zodra frontman Dennis Lyxzén besluit daaraan mee te doen, gaat de hele voorste helft van de zaal mee. Daarna kan er weinig meer mis gaan. Refused maakt hun reputatie als ijzersterke liveband toch weer waar, en neemt ook de tijd om politieke kwesties als vluchtelingenproblemen en vrouwenrechten onder de loep te nemen. Terwijl Lyxzén als een bezetene over het podium kronkelt, gaan fans uit hun plaat op onder meer ‘Refused Are Fucking Dead’, ‘Servants Of Death’ en natuurlijk ‘New Noise’. Hopelijk komt de band snel terug naar Nederland!
Het Britse Underworld mag Paaspop 2016 afsluiten. Veel festivalgangers zijn moe en hebben het terrein al verlaten, maar de resterende bezoekers kunnen nog even rustig genieten van een relaxte samensmelting van electropop, techno en progressive house. Het duo bestaande uit Karl Hyde en Rick Smith komt met een vrij simpele, ingetogen show die fans ongetwijfeld zal bekoren, maar een beetje saai is voor wie niet bekend is met de liedjes. Toch blijft deze band een mooie vangst voor een alsmaar groeiend festival als Paaspop.
Tegen één uur ’s nachts worden de laatste noten van Underworld’s bekendste hit ‘Born Slippy.NUXX’ gespeeld, de laatste danspasjes gedaan en de laatste biertjes getapt. Paaspop beleeft in 2016 een enorm succesvolle editie, en nu is het tijd om uit te gaan kijken naar de rest van het festivalseizoen. Paaspop, tot volgend jaar!