De Britse metalcoreformatie Architects en hun fanbase kregen in augustus 2016 een enorme klap te verwerken toen medeoprichter, gitarist en songschrijver Tom Searle op 28-jarige leeftijd stierf aan de gevolgen van huidkanker. Maar de band vocht zich er doorheen, bleef intensief touren en vorig jaar verscheen hun eerste album sinds het overlijden van Searle: Holy Hell. Een ijzersterke, ultrapersoonlijke plaat die de mannen hun grootste headlinetour tot nu toe oplevert. Vanavond staat het vijftal in AFAS Live in Amsterdam.
Polaris en Beartooth
Architects heeft niet de minste supports meegenomen naar onze hoofdstad. Polaris is een opkomende Australische metalcoreband die de eer heeft om het Nederlandse publiek op te warmen. Vanzelfsprekend is dat geen makkelijke taak, maar de heren werken zich netjes door de set heen.
Beartooth is een naam van formaat. Sterker nog: wie naar de streams op Spotify kijkt, ziet dat Beartooth op papier populairder is dan de hoofdact van vanavond. Caleb Shomo (voormalig frontman van Attack Attack!) en consorten brengen dan ook een onverwoestbare mix van metalcore en hardcore punk. In de relatief korte speeltijd die ze krijgen komen van alle drie de albums een aantal nummers voorbij. Daarbij doen vooral de oudere tracks het goed, maar eigenlijk zit het hele optreden prima in elkaar. Een gedroomde support!
Architects
Architects betreedt om precies 21.15 uur de bühne voor een inmiddels goedgevulde, maar helaas bij lange na niet uitverkochte AFAS Live. Met veel geweld stort de band zich op opener ‘Death Is Not Defeat’, een nummer dat wel heel letterlijk de status van Architects omschrijft.
Voor het eerst treedt de band ook op het Europese vasteland op in grote zalen; des te meer reden om ook echt groots uit te pakken. Met een epilepsieverwekkende lichtshow, rookkanonnen en vlammenwerpers geeft Architects hun toch al bombastische metalcore een extra zetje. De akoestiek in AFAS Live blijkt ook verrassend goed te passen bij deze harde muziek. Waar het geluid soms nogal vlak kan zijn, klinkt ieder instrument van Architects kraakhelder en gaan ook de vocalen van frontman Sam Carter nergens verloren.
Momentum
Die effecten heeft de band misschien ook wel nodig, want op het podium gebeurt er verder niet bijzonder veel. De mannen staan er vrij statisch bij, op Carter na. De frontman dicteert de show, met rauwe grunts en een autoritaire, maar sympathieke uitstraling. Het publiek eet uit zijn hand. Al blijft het op de flanken van de zaal rustig, in een groot deel van de AFAS Live krioelt het van de moshpits en de duivelshoorntjes. En ieder, maar dan ook ieder woord wordt vol overgave meegezongen. Een van de grootste reacties volgt tijdens ‘These Colours Don’t Run’, een oudere track en de enige afgevaardigde van het album Daybreaker. De laatste breakdown van dit nummer zorgt voor een pit waar nauwelijks aan te ontkomen valt.
Het nieuwe materiaal van Architects lijkt echt iets te hebben losgemaakt bij hun fanbase. Waar veel acts vaak wat moeite hebben om hun nieuwe liedjes direct goed te laten vallen bij hun fans, gaat het materiaal van Holy Hell er in als zoete koek. De band is populairder dan ooit, zonder veel commerciëler te klinken. Wellicht heeft ook het optreden op Lowlands 2017 geholpen. Van die show ging een video viral op social media. Daarin is te zien is hoe een bezoeker een veeg uit de pan krijgt van Carter nadat de zanger hem betrapt op het onzedelijk betasten van een vrouwelijke crowdsurfer. Dat leverde de band, die muzikaal toch al enorme stappen heeft gezet in de afgelopen jaren, veel positieve publiciteit binnen en buiten Nederland op. Het momentum ligt duidelijk bij Architects en daar wordt goed gebruik van gemaakt.
Tom Searle
Het is jammer dat juist het mooie ‘Memento Mori’, genoteerd als afsluiter van de reguliere set, niet zo lekker uit de verf komt. De lange instrumentale intermezzo’s halen de vaart uit de show, net als die eigenlijk juist naar een hoogtepunt getild moet worden. De balans wordt gelukkig weer rechtgetrokken met een korte, maar allesverwoestende toegift. ‘Gone With the Wind’ is een van de laatste nummers van de hand van Tom Searle, wat de track extra beladen maakt. Op de achtergrond prijken zijn initialen, en als Carter nog eens benadrukt hoe moeilijk de afgelopen jaren waren, lopen de emoties in de zaal hoog op. Met snoeiharde afsluiter ‘Doomsday’, een sleuteltrack van rouwplaat Holy Hell, is de cirkel rond. Dit is hoe je verdriet omzet in kracht; dit is hoe je een metalcorefeestje bouwt in de grote AFAS Live.